Διά να μη απομείνη, όμως, καμία αμφιβολία περί του ότι ο Συμμοριτοπόλεμος δεν ήτο «εμφύλιος πόλεμος», αλλά Σλαβικής εμπνεύσεως ξενοκίνητος επιβουλή εναντίον της Ελλάδος, ήτοι πόλεμος εξαπολυθείς υπό μισθάρνων οργάνων της Μόσχας, εντελλομένων,...
καθοδηγούμενων και διευθυνομένων υπ’ αυτής, δηλαδή υπό μισθοφόρων – ανδρεικέλων του Σλαβισμού, βλέπωμεν τον πράκτορα της Σοβιετικής Ενώσεως και ηγέτην του Κ.Κ.Ε., Νίκον Ζαχαριάδην, μετά την περίλαμπρον νίκην τού Ελληνικού Εθνικού μας Στρατού και την συντριβήν των ορδών του κομμουνιστοσυμμοριτισμού, να μεταβαίνη κατ’ ευθείαν εις την Κριμαίαν και να παρουσιάζεται περιδεής ενώπιον του αυθέντου του Στάλιν, επιζητών και εκλιπαρών την κατανόησίν του και την επιείκιάν του, διά την επελθούσαν πανωλεθρίαν.
Αποδεικνύεται, ούτω, δι’ άλλην μίαν φοράν, ότι την ευθύνην της διεξαγωγής της επιθέσεως εναντίον της Ελλάδος, ή ηγεσία του Κ.Κ.Ε., δεν την είχεν έναντι του «δημοκρατικού Λαού», ως ισχυρίζετο, ούτε έναντι των «συντρόφων» της, αλλά αποκλειστικώς και μόνον έναντι της Μόσχας, της οποίας ήτο ο εντολοδόχος και της όποιας τα επεκτατικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα εις βάρος της Ελλάδος εξυπηρετεί.
Από τον Στάλιν, ο όποιος παραθέριζε την εποχήν εκείνην εις την λίμνην Ρίτσα της Γεωργίας, έλαβεν ο Ζαχαριάδης, τον Απρίλιον 1946, την εντολήν ενάρξεως του Συμμοριτοπολέμου, και εις τον Στάλιν, και μάλιστα εις την ιδίαν τοποθεσίαν, επανέρχεται ο Ζαχαριάδης, τρία και ήμισυ έτη βραδύτερον, ήτοι τον Σεπτέμβριον 1949, δια να αναφέρη ευπειθώς, ως υποτελής, την αποτυχίαν της ύπ’ αυτού αναληφθείσης αποστολής.
Πάντα ταύτα εξιστορεί και ο αριστερός συγγραφεύς Λευτέρης Μαυροειδής εις την σελίδα 17 του βιβλίου του «Φάκελλος Καραγιώργη».
Συγκεκριμένως, ούτος, γράφει:
«Αμέσως μετά την ήττα στο Γράμμο και την υποχώρηση των δυνάμεων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στην Αλβανία, ο Ζαχαριάδης πέταξε για τη Μόσχα κι από κει για τη λίμνη Ρίτσα, της Γεωργίας, όπου παραθέριζε την ώρα εκείνη ο Στάλιν, και είχε μαζί του μια συζήτηση γύρω από την κατάσταση πού είχε δημιουργηθή στην Ελλάδα.
Μετά τη συζήτηση συντάχθηκε ένα κείμενο πού το προσυπέγραψαν ο Στάλιν και ο Ζαχαριάδης (σ.σ. δηλαδή οι δύο συμβαλλόμενοι δια την επιχείρησιν διαμελισμού της Ελλάδος) και πού στη συνέχεια αποτέλεσε τον πυρήνα της επίσημης πλατφόρμας του κόμματος σχετικά με τις αιτίες και την περαιτέρω πορεία του Κ.Κ.Ε.».
Δια του κειμένου αυτού εθεωρήθη ότι ή επιλογή του ένοπλου αγώνος (1946) ήτο ορθή απόφασις, όπως ορθή ήτο και η εφαρμοσθείσα στρατηγική του Κ.Κ.Ε. διά την ανατροπήν του Ελληνικού πολιτεύματος, την εγκαθίδρυσιν κομμουνιστικής τυραννίας και τον ακρωτηριασμόν της Ελλάδος.
Τα ίδια. σχεδόν, περιγράφει και ο Γιώργης Βοντίτσος ή «καπετάν Γούσιας», εις τας σελίδας 11-13 του Β’ Τόμου, του βιβλίου του «Οι αιτίες γιά τις ήττες, τη διάσπαση του Κ.Κ.Ε. και της Ελληνικής Αριστεράς». Ούτος, αφού αναφέρει λεπτομέρειας διά την απόφασιν του Στάλιν διά την, δίκην αγέλης ζώων, μεταφοράν των αξιοθρήνητων λειψάνων του κομ-μουνιστοσυμμοριτισμού εις την Τασκένδην, πρωτεύουσαν του Ουζμπεκιστάν και αφού ομιλεί και διά την συνυπογραφήν κοινού κειμένου διά τα αίτια της ήττης των συμμοριτών («γράφτηκε και ένα γραφτό ντοκουμέντο πού το υπόγραψε ο Στάλιν»), συνεχίζει ως εξής:
«Ο Στάλιν είπε στον Ζαχαριάδη: Δεν έχεις γιατί να μας ευχαριστήσεις, εσείς κάνατε πάρα πολλά για μας».
Αυτό αποτελεί άλλη μίαν μαρτυρίαν και πιστοποίησιν περί της εξυπηρετήσεως, υπό των συμμοριών του Κ. Κ. Ε. ξένων. Σλαυϊκών, συμφερόντων.
Τέλος, ο άρχισυμμορίτης και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε. Δημήτρης Βλαντάς, εις την σελίδα 143 του βιβλίου του «Εμφύλιος πόλεμος 1945 – 1949», γράφει:
«Ο Ζαχαριάδης έδρασε σαν να ήταν δούλος της Ρωσσικής ηγεσίας».
Και εις την σελίδα 119 του βιβλίου του «Η τραγωδία του Κ.Κ.Ε.», διευκρινίζει: «Η δεύτερη βασική αιτία της ήττας μας ήταν η τότε ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης.
Αύτη, από το Μάρτη του 1946, ενθάρρυνε την ηγεσία τον Κ.Κ.Ε. γι’ ανταρτοπόλεμο με σκοπό να εξυπηρετήσει Ρωσσικά ιδιοτελή συμφέροντα…
Θα ήταν ανόητο να φανταστεί κάνεις ότι, χωρίς την έγκριση της Σοβιετικής ηγεσίας, χωρίς υπόσχεση της για βοήθεια, θ’ άρχιζε η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. ένοπλο αγώνα μετά τις 31 Μαρτίου 1946».
Με άλλα λόγια, ακόμη και τα ηγετικά στελέχη του «Δημοκρατικού Στρατού» και του Κ.Κ.Ε. παραδέχονται ότι έδρασαν ως μισθοφόροι του Σλαβισμού, διά την εξυπηρέτησιν των Σοβιετικών σχεδίων εις βάρος της Ελλάδος.
Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ
Επειδή ο κομμουνιστής δικτάτωρ της Αλβανίας, Εμβέρ Χότζα, κατηγόρησε, εις τον Στάλιν, τον Νίκον Ζαχαριάδην ως υπεύθυνον της ήττης των κομμουνιστοσυμμοριτών, λόγω της εφαρμοσθείσης υπ’ αυτού λανθασμένης τακτικής εις την διεξαγωγήν του ανταρτοπόλεμου, ο Στάλιν, πέντε μόλις μήνας μετά την συντριβήν των κομμουνιστοσυμμοριτών, εκάλεσεν εις τήν Μόσχαν, τον Νίκον Ζαχαριάδην και τον Δημήτριον Παρτσαλίδην και παρέπεμψεν αυτούς εις «δίκην».
Εις την «δίκην» αυτήν, χρέη «δικαστού» ανέλαβεν ο ίδιος ο Στάλιν, παρουσία των Μολότωφ, Μαλένκωφ κλπ., ενώ χρέη «εισαγγελέως – κατηγόρου» ανέλαβεν ο Έμβέρ Χότζα, με βοηθόν του τον συνεργάτην του Μεχμέτ Σόχου.
Ο Στάλιν απεδέχθη όλας τας κατηγορίας εναντίον Ζαχαριάδη-Παρτσαλίδη και αυτοί ηναγκάσθησαν, απολογούμενοι, να παραδεχθούν τα «λάθη» των και να υποσχεθούν ότι θα προσπαθήσουν να τα επανορθώσουν.
Ακολούθως ο Στάλιν υπεχρέωσε τον Εμβέρ Χότζα και τον Νίκον Ζαχαριάδην να εναγκαλισθούν, εις εκδήλωσιν συμφιλιώσεως!
Ούτω, εδόθη υπό του αύθέντου-εργοδότου Στάλιν συγχώρησις και άφεσις αμαρτιών προς τους έμμισθους πράκτορας της Μόσχας, Ζαχαριάδην και Παρτσαλίδην. διά την ήτταν των κομμουνιοτοσυμμοριτών εις το Βίτσι και εις τον Γράμμον.
Είναι και αυτό μία επί πλέον απόδειξις της απολύτου εξαρτήσεως και υποτέλειας του Κ.Κ.Ε. εκ της Μόσχας, ως επίσης και της Σλαβικής επιβουλής εναντίον της Ελλάδος, τη εγκρίσει της Σοβιετικής ηγεσίας.
Πηγή: Ιστορικές Μνήμες
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου