O Tσώρτσιλ δεν ύμνησε τον Στάλιν τo 1959. [Αν οι σκοπιμότητες πλαστογραφούν την Ιστορία, τα εγκλήματα θα επαναληφθούν]

του Αναγνώστη Λασκαράτου
Στην ηλεκτρονική έκδοση του Βήματος, στις 3.11 του σωτηρίου έτους 2011, περί ώραν 18:33, ο κ.Δημήτρης Δανίκας, υπό τον εμβληματικό τίτλο...

«Ζαχαριάδης», προέβη σε μια ιστορική αποκάλυψη η οποία έκτοτε έχει αναπαραχθεί σε κάθε πονεμένο σταλινικό ή κρυφοσταλινικό ιστότοπο, με το γνωστό υποβόσκον παιδαριώδες επιχείρημα πως αφού το ομολογεί ο αντίπαλος τότε είναι αλήθεια και λίγα που λέει: «Επιτέλους! Ας προσπαθήσουμε να απαλλαγούμε από προκαταλήψεις. Ας δούμε τα πράγματα πέρα από τις προσωπικές μας αντιλήψεις. Γνωρίζετε, ας πούμε, τι έλεγε για τον Ιωσήφ Στάλιν, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, πατέρας του «Σιδηρού παραπετάσματος» και της αντικομμουνιστικής υστερίας; Αντιγράφω (σημ.Λ.: που το βρήκες γραμμένο; Γιατί το κρατάς μυστικό;) ελάχιστα αποσπάσματα από την ομιλία του στην Βουλή των Λόρδων στις 28 Δεκεμβρίου του 1959: «Μεγαλοφυής, ακλόνητος στρατηλάτης, η πιο επιφανής, επιβεβλημένη, αξιοσέβαστη προσωπικότητα, άνθρωπος ασυνήθιστης ενέργειας, πολύ μορφωμένος, πριν απ’ όλα κατείχε σε μεγάλο βαθμό το αίσθημα του χιούμορ και του σαρκασμού, η επιρροή του στους ανθρώπους ήταν ακαταμάχητη, διακατεχόταν από βαθιά, απαλλαγμένης από κάθε πανικό, λογικής και συνετής σοφίας. Ηταν ο άνθρωπος ο οποίος εκμηδένισε τον εχθρό του με την βοήθεια του εχθρού του. Μάλιστα ανάγκασε κι εμάς, που μας ονόμαζε ιμπεριαλιστές, να πολεμήσουμε εναντίον των ιμπεριαλιστών. Οχι, ό,τι και να λένε γι’ αυτόν η ιστορία και οι λαοί τέτοιους ανθρώπους δεν τους ξεχνούν».Για όποιον διαθέτει ιστορική αντίληψη και ικανότητα να αναλύει στοιχειωδώς τις ιστορικές προσωπικότητες και το στυλ και ύφος ομιλίας και γραφής, το παραπάνω κραυγάζει από μίλια μακριά πως δεν θα μπορούσε να ειπωθεί από τον συντηρητικό φλεγματικό Βρετανό αριστοκράτη, ούτε σε μανιακή κρίση της διπολικής του διαταραχής, η οποία ήταν και ένα κοινό στοιχείο, που είχε με τον κόκκινο σύμμαχό του. Η σύζυγός του, που ήταν στις κοινωνικές της απόψεις ριζοσπαστικά φιλελεύθερη, θα μπορούσε να το πει σε γυναικεία κρίση ενθουσιασμού μετά από το Στάλιγκραντ, αλλά αυτός ποτέ. Ούτε στην πιο κρίσιμη ώρα του πολέμου ο ατσαλάκωτος και αριστοκρατικός Τσώρτσιλ δεν θα ξέπεφτε να υμνήσει με τόσο φτηνό τρόπο έναν χωριάτη και τραυματικά πρώην ιεροσπουδαστή της Ορθοδοξίας, που εξελίχτηκε σε κομμουνιστή τύραννο. Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για το Δανίκα που δεν παραπέμπει καν στην πηγή της ανακάλυψής του, γιατί προφανώς δεν θα ήταν παρά κάποιο σταλινικό δημοσίευμα.

Πρόσφατα, ένα συμπαθές κατά τα άλλα κόκκινο μπλογκ, που δυστυχώς όμως υπερασπίζεται την τυραννία της Β.Κορέας και άρρωστους ηγέτες όπως ο Στάλιν, αναπαρήγαγε το θέμα: «Σαν σήμερα γεννιέται ο Ι.Β. Στάλιν», αναγκάζοντάς με να κάνω την παρούσα δημοσίευση, γιατί θα τρίζουν τα κόκκαλα του Τσώρτσιλ στην ενορία του Αγ.Μαρτίνου στο Μπλάντον της Οξφόρδης και δεν είναι σωστό. Όχι πως θεωρώ τον Ουϊνστονα κάποια ηθική προσωπικότητα, αλλά απλά δεν τον θεωρώ τόσο φτηνό και ικανό για αυτογελοιοποίηση. Δυστυχώς για τον κ.Δανίκα και τους συν αυτώ, αυτές οι κολακείες δεν εκτοξεύτηκαν ούτε στο αποκορύφωμα της μάχης του Στάλινγκραντ.

Αντιγράφω από το https://winstonchurchill.org/ , τον επίσημο ιστότοπο της ‘International Churchill Society’ (ICS-1968), το διαφωτιστικό και έγκυρο άρθρο «Riddles, Mysteries, Enigmas-What Did WSC Say about Stalin» («Finest Hour 133, Winter 2006-07 Page 29. Από την 6τομη έκδοση “«Αυτή ήταν η ωραιότερη ώρα τους», με τίτλο παρμένο από μια ιστορική ομιλία του Τσόρτσιλ στη Βουλή στις 18.6.1940):

-Ερώτηση: Ο υπουργός Εξωτερικών του Στάλιν Μολότωφ υποστηρίζει στα απομνημονεύματά του ότι ο Σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ το 1959 μίλησε με γοητευτικούς όρους για τον Στάλιν: Είναι αλήθεια;

-Απάντηση: Παρόλο που ο Τσόρτσιλ δεν έκανε ομιλία για τον Στάλιν το 1959 (και μάλιστα δεν υπήρχαν ομιλίες στο Κοινοβούλιο μετά τη συνταξιοδότησή του το 1955), η φράση «Ο Στάλιν είναι άνδρας εξαιρετικής ενέργειας», μου χτύπησε ένα κουδούνι. Βρήκα κάτι παρόμοιο στην ομιλία του Τσώρτσιλ στη Βουλή των Κοινοτήτων στις 8 Σεπτεμβρίου 1942: «Ήταν μια εμπειρία με μεγάλο ενδιαφέρον για μένα να συναντήσω τον πρωθυπουργό Στάλιν. Το κύριο αντικείμενο της επίσκεψής μου ήταν να δημιουργήσω τις ίδιες σχέσεις εύκολης εμπιστοσύνης και ανοιχτής διάθεσης, που έχτισα με τον Πρόεδρο Ρούσβελτ.…Είναι πολύ τυχερό για τη Ρωσία στην αγωνία της να έχει αυτόν τον μεγάλο τραχύ επικεφαλής του πολέμου ως ηγέτη της. Είναι ένας άνθρωπος με τεράστια προσωπικότητα, κατάλληλη για τους θλιβερούς και θυελλώδεις χρόνους…, ένας άντρας ανεξάντλητου θάρρους και θέλησης-δύναμης,..άμεσος και αμβλύς στην ομιλία,…με αυτή τη σώζουσα αίσθηση του χιούμορ που έχει μεγάλη σημασία για όλους τους ανθρώπους και όλα τα έθνη, αλλά ιδιαίτερα για τους μεγάλους άνδρες και τα μεγάλα έθνη.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα στην πολιτική

Ο Στάλιν άφησε επίσης την αίσθηση μιας βαθιάς, ψύχραιμης σοφίας και μιας πλήρους απουσίας ψευδαισθήσεων οποιουδήποτε είδους. Πιστεύω ότι τον έκανα να νιώθει ότι είμαστε καλοί και πιστοί σύντροφοι σε αυτόν τον πόλεμο – αλλά αυτό, μετά από όλα, είναι ένα ζήτημα που θα αποδείξουν τα πράγματα, όχι τα λόγια. Ένα πράγμα ξεχωρίζει στο μυαλό μου πάνω από όλους τους άλλους από αυτή την επίσκεψη στη Μόσχα η αμείλικτη, άκαμπτη αποφασιστικότητα της Σοβιετικής Ρωσίας για την καταπολέμηση του χιτλερισμού μέχρι το τέλος…»..

Ο Τσώρτσιλ έχει περιστασιακά αρθεί σε αυτήν την έκρηξη της ομιλίας, δεδομένου ότι ο Χίτλερ ήταν ακόμα ανερχόμενος. Αλλά οι προοπτικές αλλάζουν, όπως υπενθύμισε ο Τσόρτσιλ στα απομνημονεύματά του για τον πόλεμο: ‘Τον Απρίλιο του 1945, καθώς οι νικητές δυτικών και ρωσικών δυνάμεων ένωσαν τα χέρια τους με νίκη, έγραψα στον Στάλιν: «Μην παρακαλώ, φίλε μου, Στάλιν, να υποτιμάτε τις αποκλίσεις που ανοίγουν. Δεν υπάρχει μεγάλη άνεση να αναζητήσετε ένα μέλλον στο οποίο εσείς και οι χώρες στις οποίες κυριαρχείτε, καθώς και τα κομμουνιστικά κόμματα σε πολλά άλλα κράτη, όλα συνταχθούν από τη μία πλευρά και όσοι συσπειρώνονται γύρω από τα αγγλόφωνα έθνη και τις επιρροές τους βρεθούν απέναντι. Είναι προφανές ότι η διαμάχη τους θα σπάσει τον κόσμο σε κομμάτια και ότι όλοι μας που οδηγούμε τους ανθρώπους και από τις δύο πλευρές θα ντροπιαστούμε από την ιστορία. Αν ξεκινήσουμε μια μακρά περίοδο υποψιών, κατάχρησης και αντιπαράθεσης αντίθετων πολιτικών, αυτό θα αποτελούσε καταστροφή που παρεμποδίζει τις μεγάλες εξελίξεις της παγκόσμιας ευημερίας για τους λαούς, εξελίξεις που μπορούν να επιτευχθούν μόνο με την συνεργασία των τριών μας».

‘Ενα από τα 200 κρυφά σκίτσα του Danzig Sergeyevitch Baldaev, που υπηρέτησε στα Γκούλαγκ της Σιβηρίας και σχεδίασε από αυτά που είδε, σαφώς με υπερβολή, αλλά όχι χωρίς πυρήνα αλήθειας.

Συμπεράσματα
Α. Ο Τσώρτσιλ δεν μπορούσε να είχε πει αυτό ή κάτι άλλο για τον Στάλιν το 1959 στη Βουλή, γιατί δεν μίλησε ποτέ στη Βουλή μετά το 1955. Ο καθένας αντιλαμβάνεται πως θα ήταν αδιανόητο να πει αυτά τα πράγματα, ακόμη κι αν αλήθευαν, σε καιρό ψυχρού πολέμου.
Β. Ο Τσώρτσιλ ύμνησε τον Στάλιν, γενναιόδωρα, με λογική βάση και με μέτρο, αναζητώντας με το φανάρι του Διογένη και απαριθμώντας και διογκώνοντας κάθε σπέρμα σταλινικού προτερήματος και πολύ καλά έκανε, το 1942, που ήταν σύμμαχοι σε μια πολύ κρίσιμη καμπή ενός τρομακτικά απειλητικού για το μέλλον της ανθρωπότητας πολέμου. Σε καμία περίπτωση αυτοί οι έπαινοι δεν πρέπει να παίρνονται απόλυτα στα σοβαρά. Η αξία τους είναι πολύ σχετική και πράγματι εν τινι μέτρω φωτίζουν υπαρκτές θετικές πλευρές του αντιφατικού και ανασφαλούς καχύποπτου Γεωργιανού ηγέτη.

Γ. Τα περί αίσθησης χιούμορ κλπ, αναντίστοιχα με τη συμπλεγματική προσωπικότητα του Στάλιν, είναι προφανείς ανέξοδες φιλοφρονήσεις, που ειπώθηκαν για να φιλοτιμήσουν τον άσπονδο σύμμαχο, που αύριο θα είναι πιθανότατα αντίπαλος, στην κατεύθυνση του να συμπεριφερθεί έτσι που να δείξει πως η περιγραφή είναι σωστή και να μην παρεξηγείται χωρίς λόγο με τους συμμάχους του. Τα περί σοφίας, παραπέμπουν στην χωριάτικη πονηριά του συμμάχου, το πολύ σε λαϊκή σοφία και με κανένα τρόπο δεν είναι η «πολλή μόρφωση» που ισχυρίζεται ο Δανίκας.

Δ. Ο Δανίκας έχει πάρει το κομμάτι που παραθέτει, καλή τη πίστει θέλω να νομίζω, από κάποια πρόχειρη ή σκόπιμη διαστρέβλωση αυτής της ομιλίας, όπως μαρτυρούν οι κοινές φράσεις που έχει το δικό του απόσπασμα με το πραγματικό, μιας διαστρέβλωσης που κινείται στην κατεύθυνση του τραβήγματός της ομιλίας από τα μαλλιά ακόμη και με την κακή μετάφραση. Αρκεί όμως και μόνο ο πραγματικός χρόνος που αυτή εκφωνήθηκε, για να χάσει κάθε σοβαρή αξία, αφού ήταν σαφέστατα σκοπιμοθηρική.

Ε. Η προσπάθεια του Τσώρτσιλ, όπως διατυπώνεται στην επιστολή του, προσπάθεια που δυστυχώς δεν ευοδώθηκε με ευθύνη όλων τους, για τη διατήρηση ενός πνεύματος ανοχής και συνεργασίας μεταξύ των δυο κόσμων, ήταν ρεαλιστική και συγκινητική, αλλά υπερέβαινε τους πεπερασμένους χαρακτήρες των τριών ηγετών και προσέκρουσε αναπόφευκτα στα τείχη των πάντα καταστροφικών σκληροπυρηνικών ανθρώπων, ομάδων και συμφερόντων όλων των καθεστώτων και εποχών.

Στ. Κάποιος θα αναρωτηθεί, «με τι ασχολείσαι άνθρωπέ μου;». Η απάντηση είναι απλή. Δεν με ενδιαφέρει ο κ. Δανίκας και οι προχειρολογίες του, με ενδιαφέρουν οι πολυάριθμοι Δανίκες της Αριστεράς, που είναι πρόθυμοι να δικαιολογήσουν την ωμότητα των δικών τους τυράννων, να τους ξεπλύνουν και να μας τους ξαναφέρουν να καθίσουν στο σβέρκο μας. Αντιπολιτευόμενοι τάχα το «σύστημα» που τους χαϊδεύει και τους επιτρέπει, έτσι ακίνδυνοι που είναι, να γράφουν στις ναυαρχίδες του, όπως το «Π.Θ», παρουσιάζουν σταλινικά σκουπίδια ως εναλλακτική προοπτική στον Καπιταλισμό, νομιμοποιώντας τη δήθεν προοδευτική βία των κόκκινων κυβερνητικών ολοκληρωτισμών και ναρκοθετώντας έτσι κάθε δημιουργική αριστερή αναζήτηση για διακυβέρνηση με δικαιοσύνη, ανθρωπισμό και ελευθερία. Οι Μαρξ και Ένγκελς είναι πάρα πολύ χρήσιμοι, διαχρονικοί και σεβαστοί, γιατί κατήγγειλαν στοιχειοθετημένα την ταξική αδικία και προσέφεραν εργαλεία κοινωνικής και οικονομικής ανάλυσης και σκέψεις προβληματισμού. Όμως η θρησκειοποίηση και η σωτηριολογική αντιμετώπιση των θεωριών τους και μάλιστα εν κενώ, άκριτα, έξω από τον παρόντα ιστορικό χρόνο, είναι επικίνδυνη. Ακόμη πιο επικίνδυνος είναι και ο εξωραϊσμός του υπάρξαντος Σοσιαλισμού. Η Αριστερά αντί να στρωθεί κάτω, να κάνει αυτοκριτική και να προτείνει πραγματιστικές λύσεις μέσα σε αυστηρά δημοκρατικά και ανθρωπιστικά πλαίσια, προτιμά την εύκολη λύση της φυγής προς τα πίσω. Ξεπέφτει σε σταλινισμό, εκφυλίζεται με ελαφρόμυαλο τυχοδιωκτικό τσιπρισμό και αυτοακυρώνει τον ιστορικό της ρόλο. Αυτό είναι μεγάλο κρίμα.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ
Α. Το κόμικ και η ταινία: «Ο θάνατος του Στάλιν»
Β. H γκομενολογία του κ.Κουτσούμπα
«…Μπαίνω κατ’ ευθείαν στο θέμα μου που είναι η άθλια συνέντευξη, προσαρμοσμένη στα ήθη του συγκεκριμένου αναγνωστικού κοινού, που έδωσε ο Κουτσούμπας στον κακό δημοσιογράφο Δανίκα στην κακή εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» (28.6.2016), πριν τρία χρόνια, (κάλλιο αργά παρά ποτέ, άλλωστε τίποτα δεν άλλαξε), η οποία πέρασε ασχολίαστη…».

πηγή