Ηγέτες, ανάμεσα τους και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με πρόσφατη επιστολή τους υποστηρίζουν ότι ο κόσμος χρειάζεται μία «παγκόσμια ηγεσία» για να προστατευτεί μετά τον κορωνοϊό...
Η ερώτηση βέβαια είναι το «ποιος επωφελείται απ' αυτό». Η απάντηση, όπως πάντα, είναι «είναι απίθανο να είσαι εσύ».
Ενόψει του «εθνικισμού των εμβολίων» (όπως αναφέρουν) και της κόντρας μεταξύ κρατών, ο Έλληνας πρωθυπουργός και οι ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Βρετανίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ολλανδίας, της Ρουμανίας, της Νορβηγίας, της Σερβίας, της Ουκρανίας, της Αλβανίας, της Χιλής, της Κόστα Ρίκα, της Νοτίου Αφρικής, των Τρινιντάντ και Τομπέιγκο, της Τυνησίας, της Σενεγάλης, της Ινδονησίας, των Νήσων Φίτζι, του ΠΟΥ και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, απέστειλαν προειδοποιητικό μήνυμα κατά του απομονωτισμού, περιγράφοντας την πανδημία ως «ισχυρή και οδυνηρή υπενθύμιση ότι ουδείς είναι ασφαλής μέχρις ότου όλοι είναι ασφαλείς»
Αυτή είναι η κραυγή από 24 παγκόσμιους ηγέτες η έκκληση για μια νέα παγκόσμια συνθήκη «πανδημίας ετοιμότητας».
Η επιστολή χρησιμοποιεί λέξεις και φράσεις όπως «αλληλεγγύη», «παγκόσμια κοινότητα», «διεθνής συνεργασία» και «προστασία» επανειλημμένα, για να μας κάνει να νιώσουμε ότι αυτό που προτείνεται είναι για το καλό όλων μας. Αλλά είναι;
Όπως αναφέρει το RT εάν διαβάσουμε μεταξύ των γραμμών, μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ότι, ενώ το σχέδιο υποτίθεται ότι αφορά τις πανδημίες μετά τον Covid, είναι πραγματικά να διασφαλίσουμε ότι τα δρακόντεια μέτρα που εισήχθησαν από το 2020 διατηρούνται όσο το δυνατόν περισσότερο. Το μότο «κανείς δεν είναι ασφαλής έως ότου όλοι είναι ασφαλείς» που εμφανίζεται στο τέλος της δεύτερης παραγράφου της επιστολής, μας λέει ότι οι περιορισμοί δεν μπορούν και δεν θα αρθούν έως ότου όλοι στον κόσμο έχουν εμβολιαστεί.
Εάν έχετε αμφιβολίες, ρίξτε μια ματιά στην επόμενη πρόταση, η οποία αναφέρει: «Ως εκ τούτου δεσμευόμαστε να διασφαλίσουμε καθολική και δίκαιη πρόσβαση σε ασφαλή, αποτελεσματικά και προσιτά εμβόλια, φάρμακα και διαγνωστικά και για μελλοντικές πανδημίες».
Για να δικαιολογήσουν μια «πανδημική συνθήκη» και άλλες μακροχρόνιες αλλαγές που εφαρμόζονται μετά την ολοκλήρωσή της, πρέπει να αποδώσουν στον Covid ένα πολύ ειδικό καθεστώς.
Η πρώτη πρόταση της επιστολής αναφέρει με τόλμη: «Η πανδημία Covid-19 είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για την παγκόσμια κοινότητα από τη δεκαετία του 1940». Αλλά αυτό είναι αλήθεια;
Η γρίπη του Χονγκ Κονγκ κόστισε τη ζωή μεταξύ ενός και τεσσάρων εκατομμυρίων ανθρώπων μεταξύ του 1968 και του 1970. Όμως, είχε πολύ λιγότερη κάλυψη από το Covid. Δεν έγινε λόγος για τη δημιουργία μόνιμης «νέας κανονικότητας» το 1970 ή για μέτρα που θυμίζουνε τον Β' Παγκόσμιο. Ούτε υπήρξε όταν το HIV / AIDS έπληξε τη δεκαετία του 1980. Ο ΟΗΕ αναφέρει ότι μεταξύ 24,8 εκατομμυρίων και 42,2 εκατομμυρίων ανθρώπων είχαν πεθάνει από ασθένειες που σχετίζονται με το AIDS μέχρι το τέλος του 2019.
Το να συγκρίνουμε τον Covid με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως έκαναν οι 24 ηγέτες, και υποστηρίζοντας ότι χρειάζεται μία παρόμοια διευθέτηση με τον Β΄ Παγκόσμιο είναι μία υπερβολή.
Υπενθύμιση: Περίπου 75 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο - συμπεριλαμβανομένων περίπου 27 εκατομμυρίων πολιτών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. 60 εκατομμύρια Ευρωπαίοι έγιναν πρόσφυγες.
Αντίθετα, ο τρέχων αριθμός θανάτων με «Covid» είναι 2,8 εκατομμύρια . Ναι, αυτό είναι σοβαρό -και όλοι οι θάνατοι είναι κάτι στενάχωρο- αλλά οι αριθμοί από μόνοι τους δεν μπορούν να εξηγήσουν γιατί ο κορωνοϊός να είναι -και όχι άλλες ασθένειες στις οποίες σκοτώθηκαν πολλοί περισσότεροι- να απαιτεί μια «Μεγάλη Επανεκκίνηση».
Μας λένε ότι το Covid-19 είναι «η μεγαλύτερη πρόκληση για την παγκόσμια κοινότητα από τη δεκαετία του 1940», αλλά τι συνέβη σε όλες τις άλλες «μεγαλύτερες προκλήσεις» τα τελευταία τριάντα χρόνια για τις οποίες προειδοποιούσαν οι δυτικοί ηγέτες; Πού εξαφανίστηκε ο «Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας»; Τι γίνεται με την κλιματική αλλαγή;
Ενώ φυσικά πρέπει να υπάρχει διεθνής συνεργασία σε θέματα που αφορούν την παγκόσμια δημόσια υγεία, δεν υπάρχει κάτι λίγο ανατριχιαστικό να προσπαθούν να μας τρομάξουμε χωρίς λόγο για την «επόμενη» πανδημία όταν ζούμε ακόμα υπό περιορισμούς για τον Covid-19;
Όταν δηλώνουν «θα υπάρξουν άλλες πανδημίες και άλλες σημαντικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης για την υγεία», οι 24 ηγέτες ακούγονται πάρα πολύ σαν τον Μπιλ Γκέιτς, ο οποίος μας προειδοποιεί για τις επερχόμενες πανδημίες.
Δείτε και τι λέει ο Γκέιτς: «Ακριβώς όπως ο Β' Παγκόσμιος οδήγησε σε μεγαλύτερη συνεργασία μεταξύ των χωρών για την προστασία της ειρήνης και την προτεραιότητα του κοινού αγαθού, πιστεύουμε ότι ο κόσμος έχει μια σημαντική ευκαιρία να μετατρέψουμε τα σκληρά μαθήματα αυτής της πανδημίας σε ένα πιο υγιές και ισότιμο μέλλον για όλους». Και αυτό, φυσικά, σημαίνει «προετοιμασία για την επόμενη πανδημία».
Αλλά είναι σε μόνιμη κατάσταση ανησυχίας για την «επόμενη πανδημία» ένας καλός τρόπος ζωής;
Θέλουμε πραγματικά να εγκαταλείψουμε πράγματα όπως το αγκάλιασμα, το φιλί, οι μαζικές κοινωνικές συγκεντρώσεις, η ελευθερία να ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο και να αποδεχτούμε τη δημιουργία μόνιμου κράτους βιοασφάλειας που καταστρέφει τις πολιτικές ελευθερίες;
Οι 24 ηγέτες μιλάνε για την οικοδόμηση μιας «πιο ισχυρής διεθνούς αρχιτεκτονικής υγείας που θα προστατεύει τις μελλοντικές γενιές», αλλά τι γίνεται αν αυτό που πραγματικά χτίζεται - με το πρόσχημα της «διατήρησης μας ασφάλειας», είναι μια μεγάλη παγκόσμια φυλακή υψηλής τεχνολογίας, όπου θα ούτε καν να μπορέσετε να πάτε στην παμπ χωρίς διαβατήριο εμβολιασμού» - ή να μην μπορείτε να επιβιβαστείτε σε μία πτήση γιατί δεν κάνατε την πιο πρόσφατη δόση του εμβολίου;
Αυτό είναι το μέλλον που θέλουμε;
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου