Με βάση το γεγονός του Ναυπλίου ο καταφρονεμένος και διαπομπευθείς είναι για μια ακόμη φορά ο ίδιος ο Χριστός και αυτοί που τον διέσυραν είναι οι στρατολογημένοι (ενσυνείδητα ή ασυνειδήτως) της εξουσίας ενός σύγχρονου πολιτικομιντιακού κατεστημένου που θέλει να τον εξοβελίσει από τη δημόσια σφαίρα…
Συστημικοί είναι όσοι αναπαράγουν άκριτα την καθεστυκία αντίληψη μιας εποχής και σήμερα ο Χριστός είναι και πάλι στο στόχαστρο…
Από πουθενά δεν τεκμαίρεται ότι ο Προαιώνιος Λόγος του Πατρός ο συνάναρχος τω Πατρί κατά την ενανθρώπισή του προσλαμβάνει δια της σαρκώσεώς του όλα τα πάθη και τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης. Ο απαθής Θεός κενούται ως άνθρωπος αλλά αυτό συμβαίνει μόνο στο βαθμό που εξυπηρετεί το σχέδιο της θείας οικονομίας για την πραγμάτωση της αποστολής του που είναι η θέωση του ανθρώπου.Είναι η υποστατική ένωση των 2 Του φύσεων που διασφαλίζει a priori και εξ αρχής την αδιαβλητότητα Του.Είναι η θεία αυτή που εγγυάται την ανθρώπινη. Η ακεραιότητα Του αντιθέτως αποδεικνύεται κι από το γεγονός ότι είναι ένα με τον Πατέρα παραμένει ένα με τον Ένα. Η σάρκωσή του δεν είναι έκπτωση της Θεότητας γιατί η συλλογιστική του άρθρου στην τελική αυτό υπαινίσσεται γιατί τότε δεν θα αποτελούσε την κορύφωση αλλά την απόλυτη καταβαράθρωση του θείου , η σάρκωσή του αποτελεί εχέγγυο για τη θέωση του ανθρώπου. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ανέκπτωτος Θεός κι ανέκπτωτος άνθρωπος.
Τη θεία φύση χαρακτηρίζει το άτρεπτον την ανθρώπινη το τρεπτό. Ο άνθρωπος μεταβάλεται, μεταλλάσσεται,αλλοτριώνεται. Ο Χριστός είναι ο Ένας ακόμη κι όταν πάσχει στο Σταυρό είναι ο πάσχων Θεός, χωρίς ν΄απωλέσει την ανθρώπινη του υπόσταση….Κι αυτό είναι το τρομερό γι αυτό τα σημεία της Σταυρώσεως…
Όχι δεν θα κατέβαινε ως queer γιατί αυτό θα αποτελούσε κάθοδο και θα ισοδυναμούσε με πτώση και άλλο Χριστός άλλο Εκπεσών….Ο Χριστός ταυτίστηκε με το σημείο του αμνού,ιδού ο αμνός του Θεού , το εσφαγμένο αρνίο κι οργισμένο της Αποκαλύψεως. Ο Χριστός ως αμνός άμωμος κι όχι ως έκπτωτη φιγούρα.
Το ότι ο Χριστός ταυτίζεται με περιθωριακούς κι αναξιοπαθούντες δεν σημαίνει πως γίνεται άλλος αφού σύμφωνα με Lacan o Θεός είναι ο όντως Άλλος...Υποστηρίζει ανέστιους, ενδεείς, ασθενείς, φυλακισμένους, ξένους, την πόρνη όχι για να δικαιώσει την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει γιατί θα ήταν σαν να ευλογεί την αδικία αλλά τους υποστηρίζει ακριβώς για να ”έχουν άνθρωπο” να τύχουν της συνδρομής κι αλληλεγγύης της κοινότητας ή του ανθρώπου.Κανένας άνθρωπος δεν είναι μίασμα για Εκείνον που είναι η Αυτοαγάπη ο Θεός αγάπη εστίν σωστά. Δεν αποστρέφεται ουδένα συναναστρέφεται μετά αμαρτωλών και πορνών αλλά όχι για να δικαιώσει την πορνεία ή την όποια αμαρτία τους αλλά ακριβώς ζώντας μεταξύ τους ως παράδειγμα και ως Ζωή και Ανάσταση κι ως οδός κι αλήθεια και ζωή αλλάζει θεώνει τους αμαρτωλούς που άλλωστε ο ίδιος τοποθέτησε ως αποστολή του. Δεν έχουν ανάγκη ιατρού οι καλώς έχοντες αλλά οι κακώς έχοντες ήρθα ίνα σώσω το απολωλός.ήρθε ίνα καλέσει αμαρτωλούς σε μετάνοια. Ναι ήρθε για να καταγγείλει με την ακτιβιστική για την εποχή δράση του την υποκρισία τη λογική του αποδιοπομπαίου για να καταγγείλει διαχρονικά το φαρισαϊσμό, τον πουριτανισμό….Ήρθε για το ληστή αλλά όχι να δικαιώσει τη ληστεία μετά φόνου, θανάτου δε αφίσας δεν ήρθε να δικαιώσει τη θεοκτονία την Πατροκτονία κατά το νιτσεικό που άνθρωπος σκότωσε το Θεό.
”Για να εγκαταστήσει επί της γης το βασίλειο της δικαιοσύνης, στο βαθμό που υπάρχει ο ενανθρωπήσας Θεός, διέρχεται ενός μεταφυσικού αναρχισμού που φέρνει τα κάτω πάνω: οι έσχατοι έσονται πρώτοι.” Οι έσχατοι γίνονται πρώτοι με μεταστροφή δια της καλής αλλοίωσης δια της επαναστατικής αλλαγής που ζουν που βιώνουν δια του άνω σχώμεν τας καρδίας γιατί προτάσσουν επιτέλους το 1 εστι χρείαν γιατί αγωνίζονται συν Θεώ ν΄αλλάξουν το ριζικό τους και τη μοίρα τους και με τη θεία συνέργεια. Η ανοδική πορεία είναι Γολγοθάς μετανοίας ..δεν είναι μετάβαση αυτοματοποιημένη,δεν είναι ανέξοδο πέρασμα κάθε βήμα και λυγμός κάθε ίχνος και μια στάλα αίμα , κάθε εναλλαγή βήματος και χλεύη.. ό,τι έκαναν οι του Ναυπλίου…..
Το άλλο ”η εικών και άλλο το εικονιζόμενον” δεν δικαιώνει την κάθε είδους αυθαιρεσία επί της εικόνας… ”Κι αν η χριστιανική τέχνη παραμένει στατική, εγκλωβισμένη σε δογματικούς φορμαλισμούς”… Η εικόνα που βεβηλώθηκε είναι πολύτιμο έργο της βυζαντινής αγιογραφίας αφού είναι η α΄εικόνα του Χριστού που ανακαλύφθηκε παγκοσμίως το α΄μισό 6ου μ.Χ στην Αίγυπτο στο Σινά.Ένα έργο τέτοιας μοναδικής εγνωσμένης αρχαιολογικής αξίας ανεξάρτητα της θρησκευτικής του ένταξης δεν μπορεί να υπόκειται σε βάναυση αλλοίωση από μη δημιουργικά και στείρα πνεύματα. Η εικόνα αυτή αποτελεί κομβικό σημείο στην εξέλιξη της ζωγραφικής αφού μαρτυρά την καταγωγή εικόνων εκ των πορτραίτων Φαγιούμ.
Ο Χριστός δεν είναι η ”Μόνα Λίζα” για φτηνιάρικα readymade.
Η Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι, στα χέρια των Ντισάν, Γουόρχολ, Banksy, Νταλί και πολλών πολλών άλλων έγινε αγνώριστη…..Ο Μαρσέλ Ντισάν εκπρόσωπος του ντανταϊσμού πιστός στην εκδοχή του readymade έργων, σε μια φτηνή καρτ ποστάλ, απομίμηση της Μόνα Λίζα προσθέτει ένα μουστάκι και ένα μούσι. Στη λεζάντα γράφει L.H.O.O.Q., ακρωνύμιο που αν διαβαστεί στα γαλλικά ακούγεται σαν “ell a chaud au cul”, δηλαδή «έχει ωραίο κώλο» .. Ο εικονογράφος και περφόρμερ της εποχής Eugene Bataille (aka Sapeck), παρουσιάζει το έργο του Μόνα Λίζα που καπνίζει πίπα, στην έκθεση “Arts Incoherents”. Αυτοπροσωπογραφία ως Μόνα Λίζα (1954) του Νταλί που τη στολίζει με το θεόρατο μουστάκι του. Αν στη λογική των readymade κάποια κλασικά έργα τέχνης άλλαξαν μορφή αυτό δεν σημαίνει ότι ο Χριστός είναι Μόνα Λίζα που κάποιοι υπο- περφόρμερ θα τον βασανίσουν εικαστικά …και όχι μόνο..
ΥΓ: Το άρθρο αυτό αποτελεί μια α΄απάντηση στο άρθρο (Queer ο όντως Χριστός) https://left.gr/news/queer-o-ontos-hristos
Από πουθενά δεν τεκμαίρεται ότι ο Προαιώνιος Λόγος του Πατρός ο συνάναρχος τω Πατρί κατά την ενανθρώπισή του προσλαμβάνει δια της σαρκώσεώς του όλα τα πάθη και τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης. Ο απαθής Θεός κενούται ως άνθρωπος αλλά αυτό συμβαίνει μόνο στο βαθμό που εξυπηρετεί το σχέδιο της θείας οικονομίας για την πραγμάτωση της αποστολής του που είναι η θέωση του ανθρώπου.Είναι η υποστατική ένωση των 2 Του φύσεων που διασφαλίζει a priori και εξ αρχής την αδιαβλητότητα Του.Είναι η θεία αυτή που εγγυάται την ανθρώπινη. Η ακεραιότητα Του αντιθέτως αποδεικνύεται κι από το γεγονός ότι είναι ένα με τον Πατέρα παραμένει ένα με τον Ένα. Η σάρκωσή του δεν είναι έκπτωση της Θεότητας γιατί η συλλογιστική του άρθρου στην τελική αυτό υπαινίσσεται γιατί τότε δεν θα αποτελούσε την κορύφωση αλλά την απόλυτη καταβαράθρωση του θείου , η σάρκωσή του αποτελεί εχέγγυο για τη θέωση του ανθρώπου. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ανέκπτωτος Θεός κι ανέκπτωτος άνθρωπος.
Τη θεία φύση χαρακτηρίζει το άτρεπτον την ανθρώπινη το τρεπτό. Ο άνθρωπος μεταβάλεται, μεταλλάσσεται,αλλοτριώνεται. Ο Χριστός είναι ο Ένας ακόμη κι όταν πάσχει στο Σταυρό είναι ο πάσχων Θεός, χωρίς ν΄απωλέσει την ανθρώπινη του υπόσταση….Κι αυτό είναι το τρομερό γι αυτό τα σημεία της Σταυρώσεως…
Όχι δεν θα κατέβαινε ως queer γιατί αυτό θα αποτελούσε κάθοδο και θα ισοδυναμούσε με πτώση και άλλο Χριστός άλλο Εκπεσών….Ο Χριστός ταυτίστηκε με το σημείο του αμνού,ιδού ο αμνός του Θεού , το εσφαγμένο αρνίο κι οργισμένο της Αποκαλύψεως. Ο Χριστός ως αμνός άμωμος κι όχι ως έκπτωτη φιγούρα.
Το ότι ο Χριστός ταυτίζεται με περιθωριακούς κι αναξιοπαθούντες δεν σημαίνει πως γίνεται άλλος αφού σύμφωνα με Lacan o Θεός είναι ο όντως Άλλος...Υποστηρίζει ανέστιους, ενδεείς, ασθενείς, φυλακισμένους, ξένους, την πόρνη όχι για να δικαιώσει την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει γιατί θα ήταν σαν να ευλογεί την αδικία αλλά τους υποστηρίζει ακριβώς για να ”έχουν άνθρωπο” να τύχουν της συνδρομής κι αλληλεγγύης της κοινότητας ή του ανθρώπου.Κανένας άνθρωπος δεν είναι μίασμα για Εκείνον που είναι η Αυτοαγάπη ο Θεός αγάπη εστίν σωστά. Δεν αποστρέφεται ουδένα συναναστρέφεται μετά αμαρτωλών και πορνών αλλά όχι για να δικαιώσει την πορνεία ή την όποια αμαρτία τους αλλά ακριβώς ζώντας μεταξύ τους ως παράδειγμα και ως Ζωή και Ανάσταση κι ως οδός κι αλήθεια και ζωή αλλάζει θεώνει τους αμαρτωλούς που άλλωστε ο ίδιος τοποθέτησε ως αποστολή του. Δεν έχουν ανάγκη ιατρού οι καλώς έχοντες αλλά οι κακώς έχοντες ήρθα ίνα σώσω το απολωλός.ήρθε ίνα καλέσει αμαρτωλούς σε μετάνοια. Ναι ήρθε για να καταγγείλει με την ακτιβιστική για την εποχή δράση του την υποκρισία τη λογική του αποδιοπομπαίου για να καταγγείλει διαχρονικά το φαρισαϊσμό, τον πουριτανισμό….Ήρθε για το ληστή αλλά όχι να δικαιώσει τη ληστεία μετά φόνου, θανάτου δε αφίσας δεν ήρθε να δικαιώσει τη θεοκτονία την Πατροκτονία κατά το νιτσεικό που άνθρωπος σκότωσε το Θεό.
”Για να εγκαταστήσει επί της γης το βασίλειο της δικαιοσύνης, στο βαθμό που υπάρχει ο ενανθρωπήσας Θεός, διέρχεται ενός μεταφυσικού αναρχισμού που φέρνει τα κάτω πάνω: οι έσχατοι έσονται πρώτοι.” Οι έσχατοι γίνονται πρώτοι με μεταστροφή δια της καλής αλλοίωσης δια της επαναστατικής αλλαγής που ζουν που βιώνουν δια του άνω σχώμεν τας καρδίας γιατί προτάσσουν επιτέλους το 1 εστι χρείαν γιατί αγωνίζονται συν Θεώ ν΄αλλάξουν το ριζικό τους και τη μοίρα τους και με τη θεία συνέργεια. Η ανοδική πορεία είναι Γολγοθάς μετανοίας ..δεν είναι μετάβαση αυτοματοποιημένη,δεν είναι ανέξοδο πέρασμα κάθε βήμα και λυγμός κάθε ίχνος και μια στάλα αίμα , κάθε εναλλαγή βήματος και χλεύη.. ό,τι έκαναν οι του Ναυπλίου…..
Το άλλο ”η εικών και άλλο το εικονιζόμενον” δεν δικαιώνει την κάθε είδους αυθαιρεσία επί της εικόνας… ”Κι αν η χριστιανική τέχνη παραμένει στατική, εγκλωβισμένη σε δογματικούς φορμαλισμούς”… Η εικόνα που βεβηλώθηκε είναι πολύτιμο έργο της βυζαντινής αγιογραφίας αφού είναι η α΄εικόνα του Χριστού που ανακαλύφθηκε παγκοσμίως το α΄μισό 6ου μ.Χ στην Αίγυπτο στο Σινά.Ένα έργο τέτοιας μοναδικής εγνωσμένης αρχαιολογικής αξίας ανεξάρτητα της θρησκευτικής του ένταξης δεν μπορεί να υπόκειται σε βάναυση αλλοίωση από μη δημιουργικά και στείρα πνεύματα. Η εικόνα αυτή αποτελεί κομβικό σημείο στην εξέλιξη της ζωγραφικής αφού μαρτυρά την καταγωγή εικόνων εκ των πορτραίτων Φαγιούμ.
Ο Χριστός δεν είναι η ”Μόνα Λίζα” για φτηνιάρικα readymade.
Η Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι, στα χέρια των Ντισάν, Γουόρχολ, Banksy, Νταλί και πολλών πολλών άλλων έγινε αγνώριστη…..Ο Μαρσέλ Ντισάν εκπρόσωπος του ντανταϊσμού πιστός στην εκδοχή του readymade έργων, σε μια φτηνή καρτ ποστάλ, απομίμηση της Μόνα Λίζα προσθέτει ένα μουστάκι και ένα μούσι. Στη λεζάντα γράφει L.H.O.O.Q., ακρωνύμιο που αν διαβαστεί στα γαλλικά ακούγεται σαν “ell a chaud au cul”, δηλαδή «έχει ωραίο κώλο» .. Ο εικονογράφος και περφόρμερ της εποχής Eugene Bataille (aka Sapeck), παρουσιάζει το έργο του Μόνα Λίζα που καπνίζει πίπα, στην έκθεση “Arts Incoherents”. Αυτοπροσωπογραφία ως Μόνα Λίζα (1954) του Νταλί που τη στολίζει με το θεόρατο μουστάκι του. Αν στη λογική των readymade κάποια κλασικά έργα τέχνης άλλαξαν μορφή αυτό δεν σημαίνει ότι ο Χριστός είναι Μόνα Λίζα που κάποιοι υπο- περφόρμερ θα τον βασανίσουν εικαστικά …και όχι μόνο..
ΥΓ: Το άρθρο αυτό αποτελεί μια α΄απάντηση στο άρθρο (Queer ο όντως Χριστός) https://left.gr/news/queer-o-ontos-hristos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου