Μου επιτρέπετε να φοβάμαι;

Της Ρέας Βιτάλη

Άνθρωποι με πολλά ονόματα και πολλές καταγωγές.
Άνθρωποι για τους οποίους αστυνομικοί έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα για 200 (!) συλλήψεις, αλλά στη συνέχεια αφέθηκαν ελεύθεροι...
Και εμείς; Ή «ανέμελα» ευαίσθητοι ή φασίστες;

Κι εγώ; Πού καταχωρούμαι; Δικαιούμαι και να νοιάζομαι και να προβληματίζομαι;
Εκείνο το διαζευκτικό «ή» γυρνοβολάει μέσα μου ως επίμονη, ενοχλητική μύγα. Προσπάθησα να τη διώξω… Τίποτα…

Η είδηση έσκασε πριν μια ολόκληρη εβδομάδα. Με την ταχύτητα που μας λιθοβολούν ειδήσεις, μια εβδομάδα είναι ένας χρόνος!
Γράφτηκε-σβήστηκε… Πάει.
Αυτό με τρόμαξε ακόμα πιο πολύ.
Παρακαλώ μελετήστε τα «ή».
Κάθε «ή» αντιστοιχεί στο ίδιο πρόσωπο: Ο Mahmood ή Yassine ή Yassir ή Mahmaoud της Fatima ή Khadiga ή Khadija γεννηθείς 1998 ή 1999 στο Μαρόκο. Ο Adallah ή Khalili της Om ή Yasser γεννηθείς το 1990 ή 1991 στην Αλγερία.
Ο Charafe ή Messai ή Charaf ή Charfeldinne της Samiya ή Samia ή Gamia γεννηθείς ή 1997 ή 1998 στην Αλγερία ή Λιβύη.

Ο Sogaid ή Sohalim ή Fochkov ή Mekechemi ή Ali ή Abdelmalek της Aja ή Haja γεννηθείς το 1985 ή 1988 ή 1990 στην Αλγερία ή Αφγανιστάν ή Βουλγαρία.

Εχει νόημα να σας μεταφέρω, άπειρα ονόματα για κάθε ένα από τα 35 (τριάντα πέντε ) μέλη, μιας και μόνο σπείρας που εξαρθρώθηκε στις 14 Νοεμβρίου με 100 περιπτώσεις κλοπών; Και που σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ, τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης είχαν συλληφθεί συνολικά πάνω από 200 (διακόσιες) φορές, για παρόμοια αδικήματα;
Ανθρωποι που κανείς δεν γνωρίζει από πού κρατάει η σκούφια τους. Υπάρχουν και δεν υπάρχουν.

Ανθρωποι για τους οποίους, νεαρά παιδιά-αστυνομικοί, χωρίς «δόντι» (γι’ αυτό και υπηρετούν σε μάχιμη θέση) έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα για 200 (διακόσιες) συλλήψεις, που στη συνέχεια αφέθηκαν ελεύθεροι.
Ποιον κοροϊδεύουμε όλοι εμείς; Σε ποιο έργο ήμαστε θεατές;

Τι «προσφυγιά» της Αλγερίας, του Μαρόκου, του Αφγανιστάν, του Πακιστάν… Αν ήμαστε μια φιλόξενη αγκαλιά για κατατρεγμένους «γενικώς»… Τότε να αντιληφθούμε, ότι ήμαστε αγκαλιά για τον πάνω από μισό πλανήτη.

Σηκώνει η πλάτη μας τέτοιον «μεγαλοϊδεατισμό»;
Στα χρόνια του Διαδικτύου, οι άνθρωποι δεν κτίζουν όνειρα εκ φαντασίας για το πώς ζούνε στον υπόλοιπο πλανήτη αλλά παρακολουθούν σε αναμετάδοση. Δεν ονειρεύονται, θέλουν επιτακτικά!

Μπορείτε να φανταστείτε έστω και έναν, που δεν θα ήθελε να «περάσει» στην Ευρώπη; Μιλάμε για αθρόες μετακινήσεις πληθυσμών. Μιλάμε για κλιματολογικές αλλαγές που θα επιτείνουν το δράμα.

Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, με τον ξεκάθαρο διαχωρισμό εξ αρχής Προσφύγων- Μεταναστών, έδειξε ότι διέθετε καθαρή αντίληψη, αποφασιστικότητα και αντανακλαστικά. Το ίδιο αποκόμισα και με τον τρόπο που χειρίστηκε το ευαίσθητο θέμα «ασυνόδευτα παιδιά».

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης δείχνει αφοσιωμένος στον σκοπό.
Το θέμα όμως είναι τιτάνιο. Και όπως σωστά λένε οι σκεπτόμενοι, το μεταναστευτικό θα λυθεί μόνο στους τόπους των «αναχωρητών», όχι στα δικά μας εδάφη.
Παράλληλα όμως παρακολουθώ εμβρόντητη δυο «στρατόπεδα» στις δημόσιες συζητήσεις (και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) με υποδαύλιση μάλιστα των κομμάτων, που μονοπωλούν τον ανθρωπισμό. Ασπρο-Μαύρο.

Ή «ανέμελα» ευαίσθητοι ή φασίστες.
Κι εγώ; Πού καταχωρούμαι;
Δικαιούμαι και να νοιάζομαι και να προβληματίζομαι και να υποψιάζομαι και να φοβάμαι και να τρομάζω και να δυσπιστώ και να συμπονάω και να αγανακτώ και να βοηθάω και να συναισθάνομαι;
Δικαιούμαι να συμπαρίσταμαι, ψυχή τε και σώματι σε μονάδες αλλά να είμαι αμήχανη στις χιλιάδες;

Θα με παρεξηγήσετε που το ομολογώ αυτά δημόσια ή πρέπει μόνο στις παρέες μας;
Δικαιούμαι για το ίδιο θέμα να παράγω πολλά διαφορετικά συναισθήματα ταυτόχρονα;
Δικαιούμαι για παράδειγμα, όποτε βλέπω στο μετρό δυο πλανήτες… Πλανήτες είναι… Ενα σύγχρονο κορίτσι με το σορτσάκι της και τα χαρωπά βυζάκια της χωρίς τη δέσμευση ενός σουτιέν και απέναντι το λαίμαργο μάτι ενός άνδρα που γαλουχήθηκε στον λιθοβολισμό ομοφυλόφιλων και στις γυναίκα με «στολή», που κουκουλώνει απάνθρωπα κάθε ίχνος θηλυκότητας τους, άρα στα μάτια του, το απέναντι κορίτσι μοιάζει και θέλγει, ως πόρνη… Δυο πλανήτες!..

Δικαιούμαι να ανησυχώ για το κορίτσι αλλά και να συμπονώ το αγόρι, που του έλαχε τόση διαδρομή προσαρμογής και δοκιμασία φρένων;
Πόσο θα τον ορίζει το δόγμα-θρησκεία του στην ευρωπαϊκή προσαρμογή του; Αφού μάλιστα οφείλει να ανθίσταται.
Δικαιούμαι να ειρωνεύομαι καμιά φορά, ότι οι Ευρωπαίοι θα την πάθουμε από τον πολύ πολιτισμό, αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή, να με ειρωνεύομαι αντίστροφα…
Αν είναι έτσι, ρε Ρέα, τότε πώς χώρεσε στον τόσο ευρωπαϊκό πολιτισμό «σας», η πέραν του νου αγριάδα του χιτλερισμού;

Οντας μητέρα τριών παιδιών και τριών εγγονιών, ορίζω την αληθινή αγάπη και το βαθύ, επί της ουσίας νοιάξιμο, με τη διδαχή ή όχι των ορίων. Η πολιτική ηγεσία πρέπει να μας προσφέρει το δώρο του καθορισμού ορίων. Τα αυστηρά όρια είναι δημοκρατία.

Ο Sohaid ή Fochkov ή Abderzak ή Mecechemi (πώς θυμάται ο έρημος τόσα ονόματα ως δικά του;) γεννηθείς το 1985 ή 1988 ή 1990 στην Αλγερία ή Αφγανιστάν ή Βουλγαρία, δεν γεννήθηκε για να βγαίνει φωτογραφία ανφάς-προφίλ στην Ασφάλεια και να εμπαίζει με δέκα ονόματα.

Μέσα σε κάθε Sohaid ή Fochkov ή Abderzak (ως ίδιο πρόσωπο) κρύβεται ένα πλάσμα χαμένο που φοβάται και αναζητάει αγάπη, ζεστασιά, καθοδήγηση, όρια. Οι «ανέμελες» ευαισθησίες, όπως απλώνονται από τους μεν, αλλά και αντιθέτως, ο με ευκολία στιγματισμός «φασίστες», όσων τολμούν να αρθρώσουν την αγωνία, τους προβληματισμούς, την καχυποψία, τον φόβο, δεν μπορούν να μας οδηγήσουν πουθενά.

Επιτρέψτε στους ανθρώπους να φοβούνται.
Οι μη εκφρασμένοι φόβοι πολιτών, που σιγοβράζουν στα έγκατα της ψυχής τους, είναι ύπουλο εργαλείο στα χέρια, εγκληματικά πρόστυχων μυαλών, πολιτικών εκμαυλιστών.
Αυτούς κι αν τους φοβάμαι!

Protagon
το είδαμε ΕΔΩ

πηγή