Η απάντηση στο ερώτημα “τι συνιστά τον κύριο άξονα συνοχής ενός Έθνους, που αν θρυμματιστεί το Έθνος διαλύεται;” είναι πολύ γνωστή. Την έδωσε ο Ηρόδοτος τον 5ον π.Χ. αιώνα. Όμως εδώ θα εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο στις έννοιες/κοινωνικές συνθήκες που περιλαμβάνει ο περιγραφικός όρος “άξονας συνοχής ενός έθνους” και συγκεκριμένα του ελληνικού Έθνους....
Ο άξονας αυτός συνίσταται πρωταρχικά από τέσσερις έννοιες/ συνθήκες: το όμαιμον ή ομόφυλον ή ομογενές, το ομόγλωσσον, το ομόρθρησκον και το ομότροπον, (ο αυτός τρόπος ζωής).1ον. Το όμαιμον . Υποδεικνύει ότι οι ανθρώπινες μονάδες που αποτελούν το Έθνος ανήκουν στην ίδια φυλή. Ανήκουν, εν προκειμένω, στην ελληνική φυλή ή ελληνικόν γένος. Αυτό υποδηλώνει κοινή αρχική “εστία” επί του πλανήτου, κοινό φυλετικό DNA, κοινός ο φυλετικός χαρακτήρας.
2ον. Το ομόγλωσσον. Αυτό είναι απόρροια της πρώτης συνθήκης. Αναπτύσσεται με την πάροδο των αιώνων ένας κοινός γλωσσικός κώδικας επικοινωνίας λόγω κοινού τόπου -έστω κι αν είναι νομάδες, μετακινούνται όλοι μαζί.
Ειδικά όμως για την ελληνική γλώσσα πιστεύω ότι είναι έργο ενός πολύ παλιού και πολύ αναπτυγμένου πολιτισμού, ίσως όμως να δόθηκε “εκ των άνω” σε αυτόν. Γιατί η ελληνική γλώσσα είναι ένα θαύμα νόησης και τέχνης μαζί. Η αρμονία της ξεπερνάει τα γήινα δεδομένα.
Μετά από κάποια μαζική καταστροφή, ίσως τον κατακλυσμό του Ωγύγου, που αρκετοί ερευνητές τον τοποθετούν πριν και από το 25000 π.Χ., διατηρήθηκε η μνήμη της στους εναπομείναντες μόνον ως προφορικός λόγος. Αργότερα έγιναν προσπάθειες (γραμμική Α , γραμμική Β) για γραπτό λόγο. Έως ότου κάποια “μεγάλη στιγμή” σχεδιάστηκαν (εξελικτικά), ή και πάλι δόθηκαν “άνωθεν”, οι γραπτοί χαρακτήρες της γλώσσας μας, το ελληνικό αλφάβητο.
Ένα αριστούργημα σχεδιασμού και απίστευτης γνώσης, καθ όσον το ελληνικό αλφάβητο είναι γραμματαριθμικό, (τα γράμματα είναι και αριθμοί), με ισχυρούς συμβολισμούς τόσον ως γράμματα όσον ως αριθμοί. Και οι δύο συμβολισμοί ταυτίζονται! Σύμφωνα με σοβαρές έρευνες η ελληνική γλώσσα είναι ένα ζωντανό σύνολο όπως και οι αριθμοί, που μπορούν συνδυαζόμενα ακόμα και να προβλέψουν το μέλλον. (Πυθαγόρειος γραμματαριθμική μέθοδος) Θα δούμε, όμως, πιο κάτω ποια τύχη έχει “στα χέρια” των σημερινών Ελλήνων αυτό το θεϊκό διαμάντι, η ελληνική γλώσσα.
3ον. Το ομόθρησκον. Πιστεύεται ότι οι αρχαίοι πρόγονοι μας είχαν όλοι την ίδια θρησκεία, με ιδιαιτερότητες π.χ. ως προς τον πολιούχο θεό. Ένα είναι σίγουρο ότι η ελληνική μυθολογία είναι “πολύ παλιά ιστορία” που περιλαμβάνει μεγάλη γνώση, αλλά δοσμένη συμβολικά, περί του τι ακριβώς πίστευαν ή καλύτερα πώς βίωναν οι Έλληνες στα βάθη της προϊστορίας, τα πέραν του ορατού κόσμου.
Όταν ήρθε στη Γη ο Χριστός “υιός ανθρώπου”-“υιός Θεού”, σύμφωνα με δικές Του εκφράσεις, οι Έλληνες άλλαξαν θρησκεία. Δειλά στην αρχή, μαζικότερα στη συνέχεια, κυρίως όταν ο Μ. Κωνσταντίνος ανακήρυξε ανεξιθρησκεία στη Ρωμαϊκής Αυτοκρατορία το 313 μ.Χ. με το Διάταγμα των Μεδιολάνων. Τότε σταμάτησαν οι διωγμοί εναντίον των πρώτων Χριστιανών. Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος το 380μ.Χ. ανακήρυξε τον Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας και το 392μ.Χ. έθεσε εκτός νόμου τις αρχαίες θρησκείες.
Είναι πασίγνωστο, όμως, ότι αρκετοί άνθρωποι υποτάσσονται στην εξουσία, απλά για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Άρα, μετά το 380μ.Χ. αρκετοί έγιναν Χριστιανοί γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, χωρίς να βιώνουν πραγματικά τη διδασκαλία του Χριστού. Από τον Θεοδόσιο και μετά αντεστράφησαν οι διωγμοί, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν διώκονταν πλέον οι πιστοί της νέας θρησκείας αλλά οι πιστοί της παλιάς περισσότερο ή λιγότερο, ανάλογα με τον αυτοκράτορα και τους φανατικούς, τους “βασιλικότερους του βασιλέως”.
Το ότι μερικοί Έλληνες θυμούνται ακόμα αυτούς του διωγμούς και “τους κάνουν σημαία”, θα δούμε παρακάτω γιατί κάνει πολύ κακό στη σημερινή Ελλάδα. Δεν αποκλείεται πολλοί από αυτούς να είναι όργανα της ΝΤΠ ή απλώς δε σκέφτηκαν ποτέ ποιοι μπορεί να ήσαν πίσω από τις θανατώσεις και των μεν και των δε. Αυτοί που αποφασίζουν σύμφωνα με τα συμφέροντα τους και δε λογαριάζουν ανθρώπινες ζωές, είτε φέρουν ψευδώς το όνομα του Έλληνα, είτε φέρουν ψευδώς το όνομα του Χριστιανού. Και πάντα φανατίζουν τους ολιγοφρενείς και δειλούς, ώστε “να διαιρούν και να βασιλεύουν”.
Έχουμε συγχωρήσει ως Έθνος τα φρικτά εγκλήματα των Γερμανών κατά την τόσο πρόσφατη γερμανική κατοχή και συνήψαμε φιλικές σχέσεις με τη Γερμανία, (μέχρι που διαπιστώσαμε ότι η ηγεσία αυτού του λαού παραμένει η ίδια στη βαναυσότητα και τους στόχους της!). Γιατί, λοιπόν, μερικοί σημερινοί Έλληνες μνησικακούν εναντίον μελών της ίδιας της φυλής τους για εγκλήματα που διέπραξαν, σχεδόν κατά βεβαιότητα, αλλόφυλοι πριν από τόσους αιώνες; Αλλά ας μη μακρυγορήσω άλλο. Θα πω μόνον ότι σήμερα η θρησκεία που συνέχει σε ενιαίο κοινωνικό σύνολο το Ελληνικό Έθνος είναι ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός, Ιστορικώ και Θείω θελήματι.
Όμως, στον ίδιον αυτό λαό που “αγκάλιασε” τον Χριστό ως πρότυπο Αγάπης, Αυτοθυσίας και Συγχώρεσης ζουν βαθιά μέσα του οι Αρετές των αρχαίων Ελλήνων, των προγόνων του. Γιατί στο DNA μας και την αιθερική (υποσυνείδητη) μνήμη μας, τα πάντα είναι καταγεγραμμένα και ουδέποτε σβήνονται.
Ο Χριστός οδηγεί τον Έλληνα να βγει από το εγώ του και να μπει στο “εμείς”, στο συλλογικό εγώ, με ταπεινότητα και πραότητα, με ειρήνη και καλοκαγαθία, με συχώρεση και τελικά με αγάπη για όλους τους πλησίον, αλλά βέβαια ως πλησίον δε θεωρούσε τον “Φαρισαίο”. Ο αρχαίος πρόγονος τον οδηγεί στην ανδρεία, στον απεριόριστο σεβασμό αυτού που είναι ιερό, στη λατρεία της Ελευθερίας και της Γνώσης και δη του εσώτατου εαυτού του, ώστε να τείνει προς το ιδανικό του καλού κ’αγαθού ανθρώπου, που ήταν και ο στόχος της παιδείας που είχε λάβει.
Ακριβώς επειδή χωρίς αυτογνωσία, Ελευθερία από τον ενστικτώδη (τον ζωώδη) άνθρωπο μέσα του δεν υπάρχει. Και σε αυτή τη γνώση στηρίχτηκαν οι αρχαίοι τραγικοί και έγραψαν τα αείποτε αξεπέραστα έργα τους, εκθέτοντας όλη την πορεία της ανόδου της ψυχής, από τα βάραθρα του “δεμένου” Οιδί-ποδα ως το ιλιγγιώδες ύψος της Ελεύθερης Αντι-γόνης, το “αντί” του πατέρα της, Οιδίποδα. Και οι πολίτες “διδάσκονταν” στο θέατρο. Και κατανοούσαν αυτά τα υψηλά νοήματα, γιατί η Παιδεία τους τούς το επέτρεπε.
Το Απολλώνιο παράγγελμα “Γνώθι σ’ αυτόν” έχει ακριβώς το ίδιο νόημα με το του Χριστού “Γνώσεσθε την Αλήθεια και η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς”. Και δεν εννοούσε φυσικά ότι θα μας ελευθερώσει από τον τότε Ρωμαίο κατακτητή, αλλά από τον κυριαρχούμενο από κατώτερα ένστικτα εαυτό μας. Αυτή η εσωτερική ελευθερία πραγματοποιείται, μόνον παρατηρώντας με Αλήθεια (ειλικρίνεια) τον εαυτό μας. Όσοι ενδοσκοπούνται το γνωρίζουν αυτό. Και χωρίς εσωτερική ελευθερία, εξωτερική ελευθερία δεν υπάρχει, είναι ψευδεπίγραφη.
Μόνον ελεύθεροι εσωτερικά άνθρωποι μπορούν να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων για την εξωτερική ελευθερία. Αν, π.χ. ο άνθρωπος είναι δέσμιος του φόβου του θανάτου ή έχει το πάθος της ομοφυλοφιλίας, (θα μπορούσαν να αναφερθούν και άλλα πολλά ) θα πολεμήσει για την πατρίδα, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια του, για το ο,τιδήποτε; Ο φόβος ή το πάθος τον καταντούν όχι ανδρείο, αλλά ανδρείκελο.
Τους βλέπουμε και τους οικτίρουμε πώς συμμορφώνονται, μέχρις απολύτου βλακείας, με αντισυνταγματικά μέτρα ο πρώτοι, ή πώς λοιδορούν και χλευάζουν την Πατρίδα και τη Σημαία μας οι δεύτεροι. Κι φυσικά ο νεοταξίτης που κυβερνά καλλιεργεί και τις δύο αυτές καταστάσεις και κάθε άλλη που διαλύει εσωτερικά τον Έλληνα και συνεπώς το Ελληνικό Έθνος.
Τέλος, έχει γράψει ο παλιός πρόγονος μέσα στο DNA του σημερινού Έλληνα την αυτοθυσιαστική αγάπη για την πατρίδα, την οικογένεια και τους προγόνους. Ας θυμηθούμε τον παιάνα με τον οποίο οι Σαλαμινομάχοι , μπήκαν στη “μάχη”,
Ὦ παῖδες Ἑλλήνων ἴτε, ἐλευθεροῦτε πατρίδ’, ἐλευθεροῦτε δὲ παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τέ πατρῴων ἕδη, θήκας τε προγόνων…
Γιατί, άραγε, ριγώ και δακρύζω κάθε φορά που έρχεται στο νου μου αυτός ο παιάνας (φέρνω σαν παράδειγμα τον εαυτό μου, γιατί αυτό το παράδειγμα είναι αδιάψευστο βίωμα μου); Όπως ριγώ και δακρύζω όταν ακούω το:
“Λαμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής , Φωτοδότα και σώσον με”
στην ακολουθία του Νυμφίου, την Κυριακή των Βαΐων. Απλά, γιατί η ψυχή μου έχει δύο θεμέλια: την Ελλάδα και τον Χριστό.
Ύστερα από αυτά, νομίζω ότι γίνεται κατανοητό από όλους μας ότι όποιος κρατάει ένα κομμάτι από την ψυχή του σημερινού Έλληνα και απορρίπτει το άλλο, αφήνει την ψυχή του Έλληνα μισή και λαβωμένη. Θα αντείπει κάποιος ότι τα ψυχικά χαρακτηριστικά των αρχαίων προγόνων του δεν είναι κυρίαρχα στον Έλληνα σήμερα. Θα έλεγε κανείς ότι κυριαρχούν μέσα του τα ακριβώς αντίθετα τους. Η απάντηση βρίσκεται στη λυσσαλέα επίθεση που έχει δεχτεί ο άξονας συνοχής των Ελλήνων και δη αυτό το συνταίριασμα Χριστού και προγόνων. Χωρίς αυτό το συνταίριασμα, με αυτοκρατορικό “εγώ” θανατώνεις τους Μηλίους μέχρις ενός! Και επιφέρεις την Νεμεσιακή αυτοκαταστροφή σου (πανώλης, ήττα στον Πελοποννησιακό, παρακμή κτλ…)
Κανένας άλλος λαός στη Γη δεν έχει αυτόν τον συνδυασμό στο DNA του, απολύτως κανένας. Αν τον σπάσουμε σπάει η ψυχή μας, σπάει και η δύναμη της. Γι’ αυτό είμαι απολύτως βέβαιη ότι εκείνος που θα στείλει ο Θεός να ηγηθεί των Ελλήνων στον αγώνα που πρέπει να δώσουν για την πραγματική λευτεριά τους, αυτά τα δύο κομμάτια της ψυχής του θα είναι γερά ενωμένα. Θα είναι Λεωνίδας, θα είναι και Πατροκοσμάς! Θα είναι “θεριό στη μάχη” αλλά έντιμος, πράος και ταπεινός, δηλαδή δε θα ενεργεί από το “εγώ” αλλά για το συλλογικό καλό, όπως ο Πατροκοσμάς!
Και θα τραβήξει μπροστά “για του Χριστού την Πίστη την αγία και της πατρίδος την Ελευθερία”. Τι υπέροχο πρότυπο αυτού του συνδυασμού, εκείνος που το είπε αυτό με λόγο και με την ίδια τη ζωή του: ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης! Γι‘ αυτό ήταν βράχος η ψυχή του και ατσαλένια η ανδρεία του. Το παράδειγμα του Κολοκοτρώνη και όλων των ηρώων της επανάστασης του 1821, αλλά και των ηρώων του 1912 και του 1940, που αγαπούσαν Χριστό και Πατρίδα, είναι η ξεκάθαρη απάντηση σε όσους ισχυρίζονται ότι ο Χριστός κάνει τον άνθρωπο δειλό και δουλικό. (Αρχι-γκουρού της άποψης αυτής ο Λιαντίνης).
Ίσως βέβαια ρωτήσει κάποιος πώς συνδυάζεται η πραότητα και η αγάπη που δίδαξε ο Χριστός με τα φονικά που γίνονται μέσα στη φωτιά της μάχης; Ας αναλογιστούμε ότι τα ψυχικά άνθη που μας προέτρεψε να καλλιεργήσουμε δεν ανθίζουν σε περιβάλλον δουλείας. Σε αυτό το περιβάλλον κυριαρχεί, πάνω από κάθε άλλο συναίσθημα, ο φόβος εμπρός στη βούληση του αφέντη -αναφέρομαι στο μέσο άνθρωπο. Αλλά το μέγιστο δώρο που χάρισε ο Θεός στον άνθρωπο είναι η Ελευθερία της βούλησης του και το οποίο δεν το παίρνει πίσω ποτέ! “Όστις θέλει…”
Συνεπώς μόνον η Ελευθερία είναι το κατάλληλο χώμα για την άνοδο της ψυχής προς το πνευματικό Φως. Και οφείλει ο κάθε άνθρωπος που αγαπάει το Χριστό να αντιτάσσεται με κάθε μέσον και τρόπο σε αυτόν που στερεί την Ελευθερία από την Πατρίδα του… που κλείνει μέσα της, εκτός από τον ίδιο, οικογένεια, φυλή (“παίδες Ελλήνων” ίτε!), ναούς και τάφους προγόνων. Αυτό ακριβώς έπραξαν οι γνωστοί και άγνωστοι ήρωες της επανάστασης του 1821!Αλλά και οι μεταγενέστεροι.
4ον Το ομότροπον. Αυτό επειδή είναι πελώριο θέμα, θα εξεταστεί ακροθιγώς στο τέλος ως πολιτισμικόν ομότροπον επειδή, εν τέλει, περί αυτού πρόκειται.
Ας δούμε τώρα, σε πολύ γενικές γραμμές, τη λυσσαλέα επίθεση που έχει εξαπολύσει η ΝΤΠ και στα τέσσερα σημεία του άξονα συνοχής του Ελληνικού λαού.
α. Στο ομόφυλον. Διαλύει τη φυλετική ενότητα των Ελλήνων, εγκαθιστώντας εδώ αλλογενείς -και αλλόθρησκους, οπότε χτυπάει χωρίς έλεος και το τρίτο σημείο του άξονα! Και τους δίνει ιθαγένεια, εντελώς αντισυνταγματικά. Τους δίνει δηλαδή πολιτική και οικονομική κυριότητα επάνω στη δική μας γη, περιορίζοντας ασφυκτικά τη δική μας. Θα πρέπει να γράψει κανείς βιβλίο, για να μπορέσει να τα πει όλα. Εξ’ άλλου είναι πια ευρέως γνωστά σε όσους δεν εθελοτυφλούν, από φόβο, άγνοια ή φιλοτομαρισμό.
β. Στο ομόγλωσσον. Διαλύει τη γλώσσα. Η επίθεση που έχει δεχτεί αυτή η θεϊκή γλώσσα είναι άνευ προηγμένου. Αν διαβάσετε ή ακούσετε με προσοχή μεγάλες ειδησεογραφικές ιστοσελίδες ή τηλε-ειδήσεις ή ό,τι άλλο τι-τιβί-στικο θα κλάψετε, αν έχετε μέσα σας καρδιά για την Ελλάδα.
Και δεν είναι μόνον το πολυτονικό που τείνει να γίνει ατονικό, αλλά κυρίως το σκότωμα του Συντακτικού, της Γραμματικής και της λεκτικής πολυμορφίας της γλώσσας μας. Και η διάλυση της γλώσσας μας, συνεπώς της σκέψης και της λογικής μας επειδή αυτά είναι αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώμενα, αρχίζει μεθοδευμένα από την πρώτη δημοτικού και συνεχίζεται δια βίου.
Αν δεν αντιδράσουμε, σε λίγα χρόνια (αν επιβιώσουμε από τη λαίλαπα του εξισλαμισμού μας) τα ελληνόπαιδα θα μιλάνε με 300 λέξεις, που στην κάθε φράση οι τρεις θα είναι η λέξη μ@λ@κ@ς. Και φυσικά θα γράφουν γκρίκλις, τόσο απαίσια όσο ο ήχος αυτής της λέξης. Σταματώ εδώ, επειδή ειδικά για αυτό το θέμα θα μπορούσαν να γραφτούν τόμοι. Για το πώς, π.χ., άρχισε η κατρακύλα της γλώσσας με έναν άνωθεν επιβαλλόμενο δημοτικισμό (για “το καλό” του λαού πάντα) και πολλά άλλα. Δεν άφησαν τη γλώσσα μας να εξελιχθεί αβίαστα στο χρόνο, επάνω στις πηγαίες και παμπάλαιες ράγες της, όπως συμβαίνει σε κάθε γλώσσα. Η γλώσσα μας βιάστηκε από ανθέλληνες και θα αργήσει να ισορροπήσει. Αν, βέβαια, την προσέξουμε από εδώ και μπρος.
γ. Στο ομόθρησκον. Εδώ κι αν έχουν δώσει ρεσιτάλ μισελληνισμού οι νεοταξίτες που κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά οι ρίζες της κατάστασης πάνε πολύ πίσω, στο Ναύπλιο την 27η Σεπτεμβρίου του 1831!
Έσπειραν μέσα στον Έλληνα κάθε “ιδεολογία” εντελώς ξένη προς την ψυχή και την πίστη του. Κάθε ξένο τρόπο ζωής. Κάθε ξενόφερτη γενετήσια απόκλιση -αυτή κι αν είναι ξένη προς την ψυχή και την πίστη του. Κάθε Δυτική θολοκουλτούρα. Κάθε δυτικό πρότυπο. Καθε μειονεξία απέναντι στους “Ευρωπαίους”. Πού; Σ‘ έναν λαό, που θα μπορούσε αυτός να είναι το πρότυπο της ανθρωπότητας σε όλους τους τομείς.
Με άλλα λόγια διέλυσαν κάθε ελληνικό σύστημα Αξιών, κάθε ελληνικό σύστημα Αρχών. Κάθε ιερότητα Πίστης, Ελευθερίας, Αξιοπρέπειας, Οικογένειας. Διέλυσαν ακόμα και τη δύναμη της λογικής του Έλληνα. Αυτό γίνεται φανερό από το πόσο αποδέχεται κάθε “εσκεμμένη παράνοια” νόμων και μέτρων και αποφάσεων. Η οποία εσκεμμένη παράνοια έφθασε στο απόλυτο ζενίθ με τα μέτρα για έναν ιό, που δεν τον έχουν βρει ακόμα ποιος και πώς είναι! Προσποιούνται, όμως, ότι τον βρίσκουν με κάτι “τεστ-λάστιχο”, που αν τα τραβήξεις πάνω από 30 κύκλους βγάζουν ότι και η παπάγια έχει κορωνοϊό! (Ο πρόεδρος της Τανζανίας δολοφονήθηκε, επειδή τους εξευτέλισε!)
Θαυμάστε τους, λοιπόν, συνέλληνες. Και ψηφίστε τους πάλι και πάλι και πάλι, μέχρι να δύσει ο ήλιος της Ελλάδος και ο δικός σας μαζί. Τίποτα δεν μπορεί να σας σώσει, αν είστε τόσο αλλοτριωμένοι (δηλαδή μακριά από τον αληθινό εαυτό σας), ως Έλληνες. Τίποτα δεν μπορεί να σας σώσει, αν δεν μπορείτε να διακρίνετε πού πατάτε και πού βρίσκεστε και ποιοι σας σκάβουν λάκκο θανάτου, πάντα με κάποιο “αγαπησιάρικο”, λογικοφανές πρόσχημα ότι αυτό που πράττουν είναι για το “καλό σας”. Και πάντα (ως τώρα) τους πιστεύατε. Επειδή όμως τώρα είμαστε με το μαχαίρι στην καρωτίδα, ελπίζω και εύχομαι να πεταχτείτε επάνω και να καμακώσετε το θεριό. Να πεταχτούμε επάνω και να καμακώσουμε το θεριό!
Και φθάσαμε σιγά-σιγά στο σημείο να μπορούμε να εξάγουμε το σωστό συμπέρασμα, για το κύριο θέμα που διαπραγματευόμαστε: ποια τα κριτήρια για να θεωρηθεί ένα κόμμα πραγματικά πατριωτικό. Η όψη που δίνει αυτό το άρθρο είναι η πρώτη από όσες θα εξετάσουμε. Και ξέρετε κάτι; Αμφιβάλλω αν, με τα κριτήρια που θα ξετυλίξουμε στη συνέχεια, θα χαρακτηριστούν ένα-δυο κόμματα ως αληθώς πατριωτικά. Γιατί από λόγια και “αρχηγιλίκια” χορτάσαμε.
Σε αυτήν την κοινωνικο-πολιτική φάση που βρισκόμαστε, μόνον η ηγετική ομάδα και η διακήρυξη θέσεων που έχει γράψει μετράνε. Οι άλλοι είναι οπαδοί ή απλώς ψηφοφόροι, χωρίς ουσιαστικό ρόλο στην ταυτότητα του κόμματος. Ακόμα και στα συνέδρια των μεγάλων κομμάτων, με παράγκες των δυνατών μέσα στο κόμμα παίρνονται οι αποφάσεις.
Ένα κόμμα, λοιπόν, δεν μπορεί να είναι πατριωτικό:
α. Όταν ευνοεί ή δεν καταδικάζει απερίφραστα και με ένταση τον εποικισμό της Ελλάδος από αλλόφυλους, δηλαδή γενοκτονεί ή αποδέχεται σιωπηρά τη γενοκτονία του Ελληνικού λαού. Και τέτοια είναι όλα της τωρινής Βουλής. Διαφορετικά τα μικρότερα θα είχαν παραιτηθεί, διαμαρτυρόμενα για τη γενοκτονία που εκτελείται, με συμπαιγνία και διαδοχή, των δύο “μεγάλων”.
β. Όταν δε σέβεται την ελληνική γλώσσα στον γραπτό και προφορικό λόγο του και δε δηλώνει ότι θα φέρει πρόγραμμα εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, που θα ακυρώνει τη νεοταξική ατζέντα και θα θέτει την ελληνική γλώσσα στο κέντρο της μαθησιακής διαδικασίας από την πρώτη Δημοτικό ως την τρίτη Λυκείου. Ώστε να γίνουν και πάλι ικανοί οι Έλληνες να σκέφτονται, αλλά και να (συν)αισθάνονται διά της διδασκαλίας εξαιρετικών λογοτεχνικών κειμένων και κομματιών της αρχαίας γραμματείας, φυσικά από το πρωτότυπο.
γ. Όταν εισάγει ξένες, κυρίως Δυτικές, ιδεολογίες και “πολιτισμικά” ή κοινωνικά πρότυπα που τίποτα δεν έχουν να δώσουν στον ελληνικό λαό, όταν αυτός έχει πρόγονο, έναν Όμηρο, έναν Σωκράτη, έναν Σοφοκλή και ατέλειωτους άλλους. Και πνευματικά πρότυπα τους αγίους και πάνω απ’ όλους τον Χριστό.
Τι μπορεί να προσθέσει ο κομμουνισμός π.χ. στο: “αν έχεις δύο χιτώνες, δώσε τον ένα σε αυτόν που δεν έχει”; Τίποτα απολύτως παρά μόνον διχόνοια και αίμα. Έξω, λοιπόν, από αυτήν την ιερή χώρα αιματοβαμμένες με εμφύλιο αίμα ιδεολογίες. Τι έχει να προσθέσει ο διεθνισμός γενικά της αριστεράς (αλλά και της δήθεν “δεξιάς”) ας μη ρωτήσουμε, γιατί η απάντηση είναι πλέον πολύ οδυνηρά γνωστή: την κονιορτοποίηση του Έθνους μας!
Τι έχει να προσθέσει αυτή η ύπουλη χειραγώγηση του δήθεν σεβασμού στη διαφορετικότητα όταν αυτή είναι διαλύει οικογένειες, διαλύει σώματα και ψυχές παιδιών, βεβηλώνει κάθε ιερό και κάθε όσιο της φυλής μας; Σε αυτήν τη διαφορετικότητα “απαιτούν” σεβασμό οι νεοταξίτες που κυβερνάνε, γιατί χωρίς την αφόρητη “πίεση” που ασκούν, η ελληνική κοινωνία θα απέρριπτε παντελώς κάθε τέτοια διαφορετικότητα.
Συμπέρασμα: Η διακήρυξη, συνεπώς, ενός γνήσια πατριωτικού κόμματος θα πρέπει να καταδικάζει με σαφήνεια αυτά που εκτέθηκαν μόλις πιο πάνω. Αν η ηγετική ομάδα και κατ’ εξοχήν ο ηγέτης του δεν ισχυροποιεί με το λόγο και το παράδειγμα του και τα πέντε σημεία δεσμών του άξονα συνοχής του Έθνους μας, μείνετε Έλληνες μακριά του, πολύ μακριά του. Σας καταστρέφει!
Υπάρχει και ένα ακόμη πολύ δυνατό “σημείο δεσμού” στον άξονα συνοχής του ελληνικού λαού. Είναι η Ιστορική του μνήμη. Δηλαδή οι αγώνες και η πορεία του γένους μας μέσα στο διάβα του χρόνου. Λέγεται και είναι αληθές ότι ένας λαός που δε γνωρίζει ή έχει ξεχάσει το παρελθόν του δεν έχει μέλλον. Εξ‘ ου και αγχωτική σπουδή των νεοταξιτών να “μεταλλάξουν” και, ει δυνατόν, να αφανίσουν την Ιστορία μας. Αποκατάσταση λοιπόν κάθε Ιστορικής Αλήθειας που έχει διαστρεβλωθεί και σωστή διδαχή στο σχολεία και δια βίου.
Το 4ον, το Ομότροπον “σημείο δεσμού” ενός λαού, κατ’ εξοχήν δε του ελληνικού, είναι η πολιτισμική του ταυτότητα και μνήμη. Αναφέρεται εδώ ακροθιγώς, αν και είναι το ισχυρότερο επειδή περιλαμβάνει όλα τα άλλα. Όταν ο Έλληνας αγνοεί γιατί ο Παρθενώνας είναι ένα θαύμα τεχνικής, Τέχνης, ευσέβειας και υψηλής Γνώσης που τον καθιστά το κορυφαίο δημιούργημα όλων των εποχών, γιατί κανείς δεν του το δίδαξε…
Όταν κανείς δεν του δίδαξε σωστά και πλήρως τη δημοτική ποίηση και μουσική την ίδια τη διαχρονική ψυχή του, με ρίζες που φθάνουν ως τον Όμηρο…Όταν κανείς δεν του διδάσκει την Ιλιάδα (και ποιος μπορεί σωστά, θα μου πείτε;), την “Αντιγόνη” και τον Ελύτη, τότε ο Έλληνας αυτός δεν έχει κανένα μέλλον, ούτε σκοπό πνευματικό. Κτηνοποιείται και ραγιαδοποιείται αργά και σταθερά. Το 1820(!) κάποιοι Μήλιοι έδωσαν αγώνα και έχασαν τη ζωή τους για να μην πάρουν οι Γάλλοι την Αφροδίτη της Μήλου. Τους πυροβόλησαν… “εις θάνατον”.
Σήμερα, σχεδόν χωρίς καμία αντίσταση, αυτή η “ψυχή τε και σώματι” νεοταξίτισσα, η Μενδώνη, συγκατανεύει στο ξεπούλημα των αρχαίων μας κειμηλίων. Και με εντολή των υπεράνω της νεοταξιτών καταστρέφει την πλακόστρωση του Πικιώνη στο δρόμο προς τον Παρθενώνα και ρίχνει τσιμέντα με κάποια φτηνή και ανούσια, ως συνήθως δικαιολογία. Γιατί…
το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους… και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους… (“Άξιον εστί”-Οδ. Ελύτης.)
Ναι, χρειάζεται πρώτιστα “ψωμί” ο λαός και για την ανάγκη αυτή θα μιλήσουμε στη συνέχεια. Αλλά… (Ματθ. δ΄1-4)
Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος…!!
Υ.Γ. Το άρθρο αυτό είναι το Α΄μέρος ενός μεγάλου άρθρου με τίτλο: Ποια τα κριτήρια ότι ένα κόμμα είναι πράγματι πατριωτικό; Και αποτελεί συνέχεια του άρθρου: Και οι εκλογές με πολλαπλά “κλειδώματα;” (ΕΔΩ)
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου