Υψηλό φρόνημα εξευτελισμού

Η υπερδομή μάς λέει ότι όλα είναι αίτιο και μέσον παραγωγής υπερηφάνειας· ακόμα και όσα πρέπει να προκαλούν ντροπή...

Από τον
Παναγιώτη Λιάκο

Το θέαμα είναι περισσότερο εμετικό, παρακμιακό και θλιβερό, παρά εξοργιστικό. Γι' αυτό και η εικόνα στο παρόν είναι ένα μαύρο κουτί. Ενας τύπος με θολό βλέμμα, αποκρουστικός, έχει καλύψει τα γυμνά κρέατά του με την ελληνική σημαία και κάνει κάτι σαν τεμενά μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Τα όργανα της τάξης δεν αντιδρούν. Κάνουν κάτι σαν χειρονομία. Μόνο αυτό. Τριγύρω του αλαλάζει ένα ετερόκλητο πλήθος. Μια πλημμύρα χρωμάτων που μοιάζει με ατύχημα σε εργοστάσιο, με έκρηξη που διέλυσε ένα τοπίο και ανακατεύει τα διαφορετικά υλικά με τον συνήθη χαοτικό τρόπο της τυχαιότητας. Ολο μαζί μια αποστροφή και μισή, μια αηδία που πολιορκεί τα μάτια τα οποία αντικρίζουν το θέαμα. Αναγούλα.

Είναι αναπόφευκτο να γίνει ο συνειρμός με μνήμες από πρόσφατα συλλαλητήρια και εκδηλώσεις υπέρ της Μακεδονίας και εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών. Εκεί, η δράση της καταστολής ήταν προληπτική. Ετρωγες ξύλο ή χημικά, κατάμουτρα και κατάσαρκα, δίχως να έχεις κάνει κάτι επιλήψιμο - εκτός από την ύπατη παρανομία: να εκδηλώνεσαι υπέρ της Ελλάδας, όπως τη γνώρισες και όπως την αγάπησε η παγκόσμια Ιστορία.

Ο τύπος με τη σημαία στα αχαμνά του είναι ένας κρατικός ήρωας, ένας πρωταγωνιστής της νεοταξικής πανίδας, που θα προβάλλεται όσο βολεύει τους κλειδοκράτορες. Μετά, το βιολί θα αλλάξει ρυθμό κι ίσως αλλάξει και ο ίδιος. Κανείς δεν ξέρει, αλλά και κανείς δεν νοιάζεται στ' αλήθεια.

Οι παρελάσεις της ντροπής είναι η επιβεβαίωση του ποιο στρατόπεδο έχει την περισσότερη ισχύ και ποιος έχει το δικαίωμα να ονοματίζει τι είναι καλό και τι είναι κακό, ποιο μοτίβο συμπεριφοράς είναι αποδεκτό και ποιο όχι στην ψηφιοποιημένη Βαβυλώνα του 2019.

Η αντιστροφή των αξιών προχωρά με φουλ ταχύτητα και το σύστημα των «φρένων» σπασμένο, εκτός λειτουργίας. Ο μόνος τρόπος αντίδρασης σε αυτή την ασχήμια είναι η κοστοβόρα επιμονή στην ομορφιά και η επένδυση στην παράδοση, αντί της αποδόμησης. Το κακό είναι ανίσχυρο αν το αψηφάς και το πολεμάς. Υπάρχει, όσο το υπολογίζεις.


πηγή