100 χρόνια από την Ελληνική Γενοκτονία 19 Μαΐου 1919
Η «ΜΟΝΤΕΡΝΑ» ΚΕΜΑΛΙΚΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΣΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΕΟΝ ΦΡΙΚΙΑΣΤΙΚΕΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΚΑΝ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 20ΟΥ ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΑΝ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ....
ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ, ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΑΣΣΥΡΙΩΝ. ΜΕ ΤΗ ΣΟΒΙΝΙΣΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΟΤΙ ΜΟΝΟΝ ΑΝ ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΡΚΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙ ΤΗΝ «ΠΑΤΡΙΔΑ» ΤΟΥ
Στις 22 Μαρτίου 1920 ο Βρετανός Ναύαρχος de Robeck έγραψε σχετικά με τις μαρτυρίες για σφαγές των χριστιανών Ελλήνων: “Οι ιστορίες αυτές δείχνουν πως οι μέθοδοι των Τούρκων δεν στερούνται σε τίποτα από την αδίστακτη βαρβαρότητα και κτηνωδία που έκτοτε χαρακτηρίζει τις τουρκικές εξάρσεις σφαγών”.
Το εθνικό ξεκαθάρισμα συνιστά διεθνές έγκλημα όσο και παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ως όρος εισήχθη τη δεκαετία του 1990 σε σχέση με τη Βοσνία, σάμπως πρώτη φορά συνέβη στην ιστορία. Το εθνικό ξεκαθάρισμα προσδιορίζεται από τη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού ως «σκόπιμη πολιτική σχεδιασμένη από μια θρησκευτική ομάδα να εξουδετερώσει με βίαιο και τρομοκρατικό τρόπο τον πληθυσμό μιας άλλης θρησκευτικής ομάδας από συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο».
Η Γενοκτονία είναι σχετική, αλλά ξεχωριστό διεθνές έγκλημα. Ως όρος, αναγνωρίστηκε το 1943 από τον Πολωνο-Αμερικανό Εβραίο δικηγόρο Raphael Lemkin, ο οποίος και ήταν η κινητήριος δύναμη για την υιοθέτηση της Σύμβασης για την Αποφυγή και Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας του 1948.
Στις 19 Μαΐου 2019 συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Αλλά οι πρώτες καταδιώξεις ξεκίνησαν στην Αμάσεια το 1914, παρόλο που εναντίον των Αρμενίων είχαν ήδη αρχίσει πριν από το 1900 και η θυματοποίηση των χριστιανών πάει ακόμα πιο πολύ πίσω.
Τον Οκτώβριο του 1911, σε συνέδριο των Νεο-Τούρκων πάρθηκε η πιο κάτω απόφαση:
«Ο χαρακτήρας της Αυτοκρατορίας θα είναι Ισλαμικός (Mohammedan) και πρέπει να διασφαλιστεί ο σεβασμός για όλα τα Ισλαμικά Ιδρύματα και Οργανισμούς, γιατί η αποκέντρωση και η αυτονομία θεωρούνται από την Τουρκική Αυτοκρατορία ως προδοσία. Οι εθνικότητες είναι επικίνδυνες. Θα μπορούν να διατηρούν τη θρησκεία τους, όχι όμως τη γλώσσα τους. Η διάδοση της τουρκικής γλώσσας είναι ένας κυρίαρχος τρόπος να επιβεβαιώνεται η ισλαμική ανωτερότητα και η αφομοίωση των υπολοίπων στοιχείων».
Η «μοντέρνα» Κεμαλική Τουρκία οφείλει την ύπαρξή της στις στάχτες μιας από τις πλέον φρικιαστικές Γενοκτονίες που καταγράφηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα και προηγήθηκαν του Ολοκαυτώματος των Εβραίων. Εκείνης των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων. Με τη σοβινιστική θεωρία ότι μόνον αν ένας είναι Τούρκος μπορεί να υπερασπιστεί την «πατρίδα» του.
Στις 22 Μαρτίου 1920 ο Βρετανός Ναύαρχος de Robeck έγραψε σχετικά με τις μαρτυρίες για σφαγές των χριστιανών Ελλήνων: “Οι ιστορίες αυτές δείχνουν πως οι μέθοδοι των Τούρκων δεν στερούνται σε τίποτα από την αδίστακτη βαρβαρότητα και κτηνωδία που έκτοτε χαρακτηρίζει τις τουρκικές εξάρσεις σφαγών”.
Οργανωμένη εξόντωση
Στο Βρετανικό Εθνικό Αρχείο στο Λονδίνο υπάρχει πληθώρα τέτοιων αναφορών για τις μαζικές σφαγές του Ποντιακού Ελληνισμού. Ο ανώτερος Βρετανός Αξιωματούχος του Υπ. Εξωτερικών (Φόρεϊν Όφις), G. W. Rendel (πέθανε στις 6 Μαΐου 1979), σε μια 7σέλιδη άκρως ενοχοποιητική έκθεσή του, ημερ. 20 Μαρτίου 1922, έγραψε:
«Το αποτέλεσμα της ανακωχής με την Τουρκία στις 30.10.1918 φαινόταν να είχε τερματίσει προσωρινά τις εξοντώσεις των μειονοτήτων από τους Τούρκους, που συνεχίζονταν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στο διάστημα αυτό είναι γενικώς αποδεκτό ότι 1.500.000 Αρμένιοι έχουν εξαφανιστεί κάτω από συνθήκες υπέρτατης βαρβαρότητας, και άλλοι 500.000 Έλληνες απελαθεί, από τους οποίους ελάχιστοι έχουν επιζήσει… Είναι αναγκαίο να αναφερθούμε σε αυτές τις, προ της συνθήκης, εκτελέσεις, εφόσον υπάρχει σήμερα μια ισχυρή τάση να υποβαθμιστούν ή να παραγνωριστούν, για να θεωρηθούν όσες τέτοιες θα ακολουθήσουν τη συνθήκη, ως μεμονωμένα επεισόδια που θα προκαλέσουν οι Έλληνες που αποβιβάστηκαν στη Σμύρνη και η γενική Πολιτική των Συμμάχων απέναντι στην Τουρκία.
»Αναφορές για νέες καταδιώξεις εναντίον των Ελλήνων σε όλη την Ανατολία και τον Πόντο άρχισαν να φθάνουν κοντά μας από νωρίς τον Μάιο του 1919… 1.300 Έλληνες τουφεκίστηκαν στις 15 ή 16 Αυγούστου 1921 μέσα σε δυόμισι ώρες… Όλοι οι άνδρες από τη Σαμψούντα εκτοπίστηκαν. Συνέχισαν να στέλνονται σε ομάδες των 800 και 1000, μέχρις ότου όλοι οι Έλληνες άνδρες από τη Σαμψούντα να απελαθούν. Από όλους είχαν κλέψει τα πάντα, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια χρυσών δοντιών… Ο υπολογισμός ότι 200 δολοφονήθηκαν από κάθε ομάδα των 800 μέχρι 1.000 είναι ένας πολύ συντηρητικός αριθμός…».
Σε άλλη έκθεση, ημερ. 10 Μαΐου 1922, ο Βρετανός Πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη Sir H. Rumbold έγραψε και αυτός:
«Οι Τούρκοι φαίνεται εργάζονται με σκόπιμο σχέδιο να εξουδετερώσουν τις μειονότητες. Η μέθοδός τους είναι να μαζεύουν Έλληνες οθωμανούς από τις περιοχές μεταξύ Σαμψούντας και Τραπεζούντας. Οι Έλληνες περπατούν από την Αμάσεια μέχρι την Καισαρεία και πίσω, και μετά προς ανατολάς. ΄Ετσι, ένας μεγάλος αριθμός των εκδιωχθέντων πεθαίνουν στον δρόμο από τις κακουχίες και το κρύο. Οι Τούρκοι μπορούν να λένε ότι δεν δολοφονούν αυτούς τους πρόσφυγες, όμως είναι βάσιμος ο παραλληλισμός με τον τρόπο που οι Τούρκοι εξουδετέρωναν τους σκύλους στην Κωνσταντινούπολη, εγκαταλείποντάς τους σε ένα νησί, όπου πέθαιναν από πείνα και δίψα».
Στα ανθρώπινα εκείνα καραβάνια περιλαμβάνονταν μεγάλοι αριθμοί γυναικών και παιδιών.
Το επόμενο απόσπασμα από έγγραφο του Φόρεϊν Όφις, ημερ. 11 Μαΐου 1922, είναι ακόμα πιο αποκαλυπτικό, καθώς φανερώνει ότι και η μετέπειτα καταστροφή και σφαγή των χριστιανών στη Σμύρνη ήταν προμελετημένη.
«Δεν υπάρχει πλέον καμία πιθανή αμφιβολία ότι η Άγκυρα σκοπίμως εξοντώνει όλες τις χριστιανικές μειονότητες και ότι δεν θα διστάσουν να επεκτείνουν το σχέδιο αυτό και στην περιοχή της Σμύρνης. Η προπαγάνδα τους εναντίον των καταστάσεων αυτών, σκοπό έχει να τους καλύπτει μονάχα. Έχουμε καθαρές αποδείξεις και μαρτυρίες ότι οι Τούρκοι είναι ανάξιοι όσο ποτέ να κυβερνήσουν τους ίδιους ή άλλους. Δεν μπορώ να δω πώς μπορούμε να παραδώσουμε τη Σμύρνη, προτού οι Έλληνες και οι Αρμένιοι φύγουν πρώτα… Και δεν βλέπω, όμως, ούτε τον λόγο για να φύγουν. Εφόσον οι Τούρκοι είναι ανίκανοι να συμμορφωθούν με τις πλέον βασικές αρχές του πολιτισμού, θα πρέπει να δεχθούν τις συνέπειες. Δεν μπορούμε να θυσιάσουμε τα δικαιώματα των ζώντων χριστιανών για τα δικαιώματα νεκρών Τούρκων…».
Στις 3 Μαρτίου 1922 οι βρετανικές Αρχές κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν αντίγραφο εμπιστευτικής επιστολής που έστειλε ο Fethi Bey στις 14 Φεβρουαρίου από τη Σαμψούντα, στον Μουσταφά Κεμάλ, ζητώντας του άδεια για περισσότερες απελάσεις…
Η σφαγή της Νίκαιας
Το ακόλουθο απόσπασμα από την έκθεση του κ. Rendel αναφέρεται στην καταστροφή της ιστορικής πόλης της Νίκαιας (Ισνίκ), μέσω έκθεσης 7 Οκτωβρίου 1920.
«Ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός της Νίκαιας έχει σφαγιασθεί… Ο αριθμός των δολοφονηθέντων λέγεται ότι είναι περίπου 130 οικογένειες άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
Προσωπικά, πήγα και είδα ορισμένους τόπους όπου ακόμα υπήρχαν πτώματα… Όλα τα πτώματα είχαν χέρια και πόδια κομμένα. Πιο καθαρά, πρώτα τους έκοβαν τα χέρια και τα πόδια και μετά τους έκαιγαν ζωντανούς σε σπηλιές ή τους αποκεφάλιζαν. Αναγνώριζα πολύ καλά τα κορμιά γυναικών και παιδιών μεταξύ των πτωμάτων. Εκτός από τα ακρωτηριασμένα πτώματα υπήρχαν κόκκαλα σκορπισμένα, που ήταν καθαρή απόδειξη ότι τους έκοβαν πρώτα.
»Λέγεται ότι υπεύθυνος για τις σφαγές αυτές ήταν ο Τζεμάλ Μπέης. Η αρχαία ελληνική εκκλησία στο Isnik (Νίκαια), που χρονολογείται από το 332 μ.Χ., έχει εντελώς καταστραφεί, μόνον οι τοίχοι έχουν μείνει. Όλες οι αγιογραφίες έχουν καταστραφεί και όλα τα εκκλησιαστικά αντικείμενα τα έκαψαν. Λέγεται ότι αριθμός ανθρώπων, επίσης, κάηκαν μέσα στην εκκλησία…».
Η ίδια εχθρότητα και συμπεριφορά εναντίον χριστιανικών ιδρυμάτων (εκκλησιών) επαναλήφθηκε και στην Κύπρο κατά τις δύο τουρκικές εισβολές του 1974 και μετέπειτα…
Ο κ. G.W. Rendel έκλεισε την έκθεσή του με τα ακόλουθα:
“Οι εθνικιστές θεωρούν τις μειονότητες ως την αιτία ατέλειωτων προβλημάτων και έχουν αποφασίσει πως ο καλύτερος τρόπος να εμποδίσουν τέτοιες ταραχές να ξαναδημιουργηθούν, είναι να τις αφανίσουν διά παντός. Θέλουν την Ανατολία για τους Τούρκους… Η εκκένωση της Σμύρνης και της περιοχής της από τους Έλληνες θα είναι το θανάσιμο κτύπημα για τις μειονότητες στην περιοχή… Οι εθνικιστές θα είναι απόλυτα έτοιμοι να υπογράψουν οποιαδήποτε συμφωνία ζητηθεί από τους συμμάχους για την προστασία των μειονοτήτων, με την προϋπόθεση ότι ποτέ δεν θα έχουν την υποχρέωση οι Κεμαλιστές να τις σεβαστούν και να τις υλοποιήσουν”.
Οι Τούρκοι για έναν αιώνα αρνούνται τα εγκλήματά τους εναντίον της ανθρωπότητας, με μίσος, εκδικητικότητα και ψευτιές. Όποιον όρο και αν χρησιμοποιήσει ένας, εθνικό ξεκαθάρισμα ή γενοκτονία ή αμφότερους, κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί τα διεθνή εγκλήματα και τις απάνθρωπες πράξεις της Τουρκίας. Και λόγω της ατιμωρησίας και της εκκωφαντικής σιωπής της διεθνούς κοινότητας, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όπως τότε, οι μεγάλες δυνάμεις γνώριζαν τα αιματηρά έργα των Τούρκων και τα κατέγραφαν στα αρχεία τους, αλλά δεν έκαναν τίποτα να σώζουν τα θύματά τους. Με αποτέλεσμα, σήμερα οι ίδιοι να καταγράφουν και πάλι ότι, αυτήν τη φορά ανά τον κόσμο, οι πλέον καταδιωκόμενοι είναι οι χριστιανοί…
ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Ερευνήτρια/δημοσιογράφος
Στις 22 Μαρτίου 1920 ο Βρετανός Ναύαρχος de Robeck έγραψε σχετικά με τις μαρτυρίες για σφαγές των χριστιανών Ελλήνων: “Οι ιστορίες αυτές δείχνουν πως οι μέθοδοι των Τούρκων δεν στερούνται σε τίποτα από την αδίστακτη βαρβαρότητα και κτηνωδία που έκτοτε χαρακτηρίζει τις τουρκικές εξάρσεις σφαγών”.
Το εθνικό ξεκαθάρισμα συνιστά διεθνές έγκλημα όσο και παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ως όρος εισήχθη τη δεκαετία του 1990 σε σχέση με τη Βοσνία, σάμπως πρώτη φορά συνέβη στην ιστορία. Το εθνικό ξεκαθάρισμα προσδιορίζεται από τη Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού ως «σκόπιμη πολιτική σχεδιασμένη από μια θρησκευτική ομάδα να εξουδετερώσει με βίαιο και τρομοκρατικό τρόπο τον πληθυσμό μιας άλλης θρησκευτικής ομάδας από συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο».
Η Γενοκτονία είναι σχετική, αλλά ξεχωριστό διεθνές έγκλημα. Ως όρος, αναγνωρίστηκε το 1943 από τον Πολωνο-Αμερικανό Εβραίο δικηγόρο Raphael Lemkin, ο οποίος και ήταν η κινητήριος δύναμη για την υιοθέτηση της Σύμβασης για την Αποφυγή και Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας του 1948.
Στις 19 Μαΐου 2019 συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Αλλά οι πρώτες καταδιώξεις ξεκίνησαν στην Αμάσεια το 1914, παρόλο που εναντίον των Αρμενίων είχαν ήδη αρχίσει πριν από το 1900 και η θυματοποίηση των χριστιανών πάει ακόμα πιο πολύ πίσω.
Τον Οκτώβριο του 1911, σε συνέδριο των Νεο-Τούρκων πάρθηκε η πιο κάτω απόφαση:
«Ο χαρακτήρας της Αυτοκρατορίας θα είναι Ισλαμικός (Mohammedan) και πρέπει να διασφαλιστεί ο σεβασμός για όλα τα Ισλαμικά Ιδρύματα και Οργανισμούς, γιατί η αποκέντρωση και η αυτονομία θεωρούνται από την Τουρκική Αυτοκρατορία ως προδοσία. Οι εθνικότητες είναι επικίνδυνες. Θα μπορούν να διατηρούν τη θρησκεία τους, όχι όμως τη γλώσσα τους. Η διάδοση της τουρκικής γλώσσας είναι ένας κυρίαρχος τρόπος να επιβεβαιώνεται η ισλαμική ανωτερότητα και η αφομοίωση των υπολοίπων στοιχείων».
Η «μοντέρνα» Κεμαλική Τουρκία οφείλει την ύπαρξή της στις στάχτες μιας από τις πλέον φρικιαστικές Γενοκτονίες που καταγράφηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα και προηγήθηκαν του Ολοκαυτώματος των Εβραίων. Εκείνης των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων. Με τη σοβινιστική θεωρία ότι μόνον αν ένας είναι Τούρκος μπορεί να υπερασπιστεί την «πατρίδα» του.
Στις 22 Μαρτίου 1920 ο Βρετανός Ναύαρχος de Robeck έγραψε σχετικά με τις μαρτυρίες για σφαγές των χριστιανών Ελλήνων: “Οι ιστορίες αυτές δείχνουν πως οι μέθοδοι των Τούρκων δεν στερούνται σε τίποτα από την αδίστακτη βαρβαρότητα και κτηνωδία που έκτοτε χαρακτηρίζει τις τουρκικές εξάρσεις σφαγών”.
Οργανωμένη εξόντωση
Στο Βρετανικό Εθνικό Αρχείο στο Λονδίνο υπάρχει πληθώρα τέτοιων αναφορών για τις μαζικές σφαγές του Ποντιακού Ελληνισμού. Ο ανώτερος Βρετανός Αξιωματούχος του Υπ. Εξωτερικών (Φόρεϊν Όφις), G. W. Rendel (πέθανε στις 6 Μαΐου 1979), σε μια 7σέλιδη άκρως ενοχοποιητική έκθεσή του, ημερ. 20 Μαρτίου 1922, έγραψε:
«Το αποτέλεσμα της ανακωχής με την Τουρκία στις 30.10.1918 φαινόταν να είχε τερματίσει προσωρινά τις εξοντώσεις των μειονοτήτων από τους Τούρκους, που συνεχίζονταν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στο διάστημα αυτό είναι γενικώς αποδεκτό ότι 1.500.000 Αρμένιοι έχουν εξαφανιστεί κάτω από συνθήκες υπέρτατης βαρβαρότητας, και άλλοι 500.000 Έλληνες απελαθεί, από τους οποίους ελάχιστοι έχουν επιζήσει… Είναι αναγκαίο να αναφερθούμε σε αυτές τις, προ της συνθήκης, εκτελέσεις, εφόσον υπάρχει σήμερα μια ισχυρή τάση να υποβαθμιστούν ή να παραγνωριστούν, για να θεωρηθούν όσες τέτοιες θα ακολουθήσουν τη συνθήκη, ως μεμονωμένα επεισόδια που θα προκαλέσουν οι Έλληνες που αποβιβάστηκαν στη Σμύρνη και η γενική Πολιτική των Συμμάχων απέναντι στην Τουρκία.
»Αναφορές για νέες καταδιώξεις εναντίον των Ελλήνων σε όλη την Ανατολία και τον Πόντο άρχισαν να φθάνουν κοντά μας από νωρίς τον Μάιο του 1919… 1.300 Έλληνες τουφεκίστηκαν στις 15 ή 16 Αυγούστου 1921 μέσα σε δυόμισι ώρες… Όλοι οι άνδρες από τη Σαμψούντα εκτοπίστηκαν. Συνέχισαν να στέλνονται σε ομάδες των 800 και 1000, μέχρις ότου όλοι οι Έλληνες άνδρες από τη Σαμψούντα να απελαθούν. Από όλους είχαν κλέψει τα πάντα, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια χρυσών δοντιών… Ο υπολογισμός ότι 200 δολοφονήθηκαν από κάθε ομάδα των 800 μέχρι 1.000 είναι ένας πολύ συντηρητικός αριθμός…».
Σε άλλη έκθεση, ημερ. 10 Μαΐου 1922, ο Βρετανός Πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη Sir H. Rumbold έγραψε και αυτός:
«Οι Τούρκοι φαίνεται εργάζονται με σκόπιμο σχέδιο να εξουδετερώσουν τις μειονότητες. Η μέθοδός τους είναι να μαζεύουν Έλληνες οθωμανούς από τις περιοχές μεταξύ Σαμψούντας και Τραπεζούντας. Οι Έλληνες περπατούν από την Αμάσεια μέχρι την Καισαρεία και πίσω, και μετά προς ανατολάς. ΄Ετσι, ένας μεγάλος αριθμός των εκδιωχθέντων πεθαίνουν στον δρόμο από τις κακουχίες και το κρύο. Οι Τούρκοι μπορούν να λένε ότι δεν δολοφονούν αυτούς τους πρόσφυγες, όμως είναι βάσιμος ο παραλληλισμός με τον τρόπο που οι Τούρκοι εξουδετέρωναν τους σκύλους στην Κωνσταντινούπολη, εγκαταλείποντάς τους σε ένα νησί, όπου πέθαιναν από πείνα και δίψα».
Στα ανθρώπινα εκείνα καραβάνια περιλαμβάνονταν μεγάλοι αριθμοί γυναικών και παιδιών.
Το επόμενο απόσπασμα από έγγραφο του Φόρεϊν Όφις, ημερ. 11 Μαΐου 1922, είναι ακόμα πιο αποκαλυπτικό, καθώς φανερώνει ότι και η μετέπειτα καταστροφή και σφαγή των χριστιανών στη Σμύρνη ήταν προμελετημένη.
«Δεν υπάρχει πλέον καμία πιθανή αμφιβολία ότι η Άγκυρα σκοπίμως εξοντώνει όλες τις χριστιανικές μειονότητες και ότι δεν θα διστάσουν να επεκτείνουν το σχέδιο αυτό και στην περιοχή της Σμύρνης. Η προπαγάνδα τους εναντίον των καταστάσεων αυτών, σκοπό έχει να τους καλύπτει μονάχα. Έχουμε καθαρές αποδείξεις και μαρτυρίες ότι οι Τούρκοι είναι ανάξιοι όσο ποτέ να κυβερνήσουν τους ίδιους ή άλλους. Δεν μπορώ να δω πώς μπορούμε να παραδώσουμε τη Σμύρνη, προτού οι Έλληνες και οι Αρμένιοι φύγουν πρώτα… Και δεν βλέπω, όμως, ούτε τον λόγο για να φύγουν. Εφόσον οι Τούρκοι είναι ανίκανοι να συμμορφωθούν με τις πλέον βασικές αρχές του πολιτισμού, θα πρέπει να δεχθούν τις συνέπειες. Δεν μπορούμε να θυσιάσουμε τα δικαιώματα των ζώντων χριστιανών για τα δικαιώματα νεκρών Τούρκων…».
Στις 3 Μαρτίου 1922 οι βρετανικές Αρχές κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν αντίγραφο εμπιστευτικής επιστολής που έστειλε ο Fethi Bey στις 14 Φεβρουαρίου από τη Σαμψούντα, στον Μουσταφά Κεμάλ, ζητώντας του άδεια για περισσότερες απελάσεις…
Η σφαγή της Νίκαιας
Το ακόλουθο απόσπασμα από την έκθεση του κ. Rendel αναφέρεται στην καταστροφή της ιστορικής πόλης της Νίκαιας (Ισνίκ), μέσω έκθεσης 7 Οκτωβρίου 1920.
«Ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός της Νίκαιας έχει σφαγιασθεί… Ο αριθμός των δολοφονηθέντων λέγεται ότι είναι περίπου 130 οικογένειες άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
Προσωπικά, πήγα και είδα ορισμένους τόπους όπου ακόμα υπήρχαν πτώματα… Όλα τα πτώματα είχαν χέρια και πόδια κομμένα. Πιο καθαρά, πρώτα τους έκοβαν τα χέρια και τα πόδια και μετά τους έκαιγαν ζωντανούς σε σπηλιές ή τους αποκεφάλιζαν. Αναγνώριζα πολύ καλά τα κορμιά γυναικών και παιδιών μεταξύ των πτωμάτων. Εκτός από τα ακρωτηριασμένα πτώματα υπήρχαν κόκκαλα σκορπισμένα, που ήταν καθαρή απόδειξη ότι τους έκοβαν πρώτα.
»Λέγεται ότι υπεύθυνος για τις σφαγές αυτές ήταν ο Τζεμάλ Μπέης. Η αρχαία ελληνική εκκλησία στο Isnik (Νίκαια), που χρονολογείται από το 332 μ.Χ., έχει εντελώς καταστραφεί, μόνον οι τοίχοι έχουν μείνει. Όλες οι αγιογραφίες έχουν καταστραφεί και όλα τα εκκλησιαστικά αντικείμενα τα έκαψαν. Λέγεται ότι αριθμός ανθρώπων, επίσης, κάηκαν μέσα στην εκκλησία…».
Η ίδια εχθρότητα και συμπεριφορά εναντίον χριστιανικών ιδρυμάτων (εκκλησιών) επαναλήφθηκε και στην Κύπρο κατά τις δύο τουρκικές εισβολές του 1974 και μετέπειτα…
Ο κ. G.W. Rendel έκλεισε την έκθεσή του με τα ακόλουθα:
“Οι εθνικιστές θεωρούν τις μειονότητες ως την αιτία ατέλειωτων προβλημάτων και έχουν αποφασίσει πως ο καλύτερος τρόπος να εμποδίσουν τέτοιες ταραχές να ξαναδημιουργηθούν, είναι να τις αφανίσουν διά παντός. Θέλουν την Ανατολία για τους Τούρκους… Η εκκένωση της Σμύρνης και της περιοχής της από τους Έλληνες θα είναι το θανάσιμο κτύπημα για τις μειονότητες στην περιοχή… Οι εθνικιστές θα είναι απόλυτα έτοιμοι να υπογράψουν οποιαδήποτε συμφωνία ζητηθεί από τους συμμάχους για την προστασία των μειονοτήτων, με την προϋπόθεση ότι ποτέ δεν θα έχουν την υποχρέωση οι Κεμαλιστές να τις σεβαστούν και να τις υλοποιήσουν”.
Οι Τούρκοι για έναν αιώνα αρνούνται τα εγκλήματά τους εναντίον της ανθρωπότητας, με μίσος, εκδικητικότητα και ψευτιές. Όποιον όρο και αν χρησιμοποιήσει ένας, εθνικό ξεκαθάρισμα ή γενοκτονία ή αμφότερους, κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί τα διεθνή εγκλήματα και τις απάνθρωπες πράξεις της Τουρκίας. Και λόγω της ατιμωρησίας και της εκκωφαντικής σιωπής της διεθνούς κοινότητας, η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όπως τότε, οι μεγάλες δυνάμεις γνώριζαν τα αιματηρά έργα των Τούρκων και τα κατέγραφαν στα αρχεία τους, αλλά δεν έκαναν τίποτα να σώζουν τα θύματά τους. Με αποτέλεσμα, σήμερα οι ίδιοι να καταγράφουν και πάλι ότι, αυτήν τη φορά ανά τον κόσμο, οι πλέον καταδιωκόμενοι είναι οι χριστιανοί…
ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ
Ερευνήτρια/δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου