Βλέποντας όλο τον συρφετό των γκουβερνο-επιστημόνων αλλά και πέραν αυτών, αναρωτιέμαι πολλές φορές αν κάθισα με αυτούς στα ίδια πανεπιστημιακά έδρανα. Πιθανόν να ερωτηθώ “γιατί εσύ ποιός είσαι, τον Einstein παριστάνεις;” Όχι, δεν τον παριστάνω, αλλά σπουδάζοντας μαθαίνεις να χτίζεις γνώση πάνω σε υπάρχουσες αρχές και γνώσεις με τους κανόνες, που θέτει η Επιστήμη, που σπάνια αλλάζουν (προοδεύουν) αλλά καθολικά αποδεκτά....
Αυτοί, στους οποίους αναφέρομαι, λειτουργούν σαν τον Λουδοβίκο 14ο : “La Science c’est moi” (η Επιστήμη είμαι εγώ). Ο εγωισμός στο έπακρο! Στον αντίποδα αποδίδεται στον θεμελιωτή των Επιστημών Σωκράτης το “εν οίδα, ότι ουδέν οίδα”. Ξεχνούν δε ότι στο τέλος καταντούν σκυλάκια του συστήματος, όπως ακριβώς και ο πολιτικός “his Merkel voice”.Τους αφιερώνω λοιπόν το ακόλουθο κείμενο, που βρήκα και με καλύπτει απόλυτα :
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ, ΞΥΛΟ ΑΠΕΛΕΚΗΤΟ
Οι σπουδές συχνά μεταδίδουν βαθμηδόν την εντύπωση, ότι ο “μορφωμένος” έχει ανυψωθεί ποιοτικά από τον μέσον όρο, τον οποίον κοιτάει από ψηλά. Στην ουσία κατά κανόνα μέσα από την θητεία σε μια εκπαίδευση, η οποία στην καλύτερη των περιπτώσεων επιδιώκει την παρασκευή ειδικευμένων ηλιθίων, οι οποίοι έχουν εκπαιδευτεί να διεκπεραιώνουν μηχανικά κάποιες ανάγκες και σκοπιμότητες του συστήματος, οι πλείστοι όσοι των “μορφωμένων” δεν έχουν μπορέσει να διεισδύσουν στην κατανόηση των αιτιάσεων του γνωσιολογικού κλάδου, που θεωρούν τον εαυτό τους εξειδικευμένο στην βάση της πιστοποίησης ενός πτυχίου. Ταμπουρωμένοι πίσω από αυτό το χαρτί θεωρούν τον εαυτό τους εξουσιοδοτημένο και ικανό να πράξουν πάσα ανοησία, διαθέτοντας σε αυξημένο βαθμό απέναντι στις μάζες των “απαιδεύτων” αυτό που οι δυτικοί φιλόσοφοι ονόμασαν “υγιή νου” ή απλά κρίση. Τουναντίον, οι λαϊκοί άνθρωποι, που δεν έχουν περάσει από τις πρέσες σχηματοποίησης των εγκεφάλων της λεγόμενης “ανώτατης παιδείας”, δρουν κυρίως με γνώμονα την καθημερινή εμπειρία και το ένστικτο. Αυτά αποδεικνύονται σχεδόν πάντοτε ως καλύτερες αφετηρίες επιλογών, διότι αφ’ ενός αυτά είναι πολύ περισσότερο προσγειωμένα στην πραγματικότητα, αφ’ ετέρου το ένστικτο ως ορμέμφυτο θέτει σε κίνηση την διαίσθηση, ως υψηλή λειτουργία της ψυχής, την οποία παρακάμπτει τις περισσότερες φορές η ακαδημαϊκού χαρακτήρα προσκόληση σε θεωρητικά σχήματα. Όμως παρ’ όλα αυτά, η λαϊκή ψυχή πάσχει από ένα σημαντικό μειονέκτημα. Το δέος μπροστά στους μορφωμένους και τους ειδικούς και την αφελή υπερεκτίμηση των ικανοτήτων τους. Αυτή η διαπίστωση δεν συνεπάγεται βεβαίως, ότι οι σπουδές είναι άχρηστες ή επιβλαβείς.
Η παροιμία «ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ, ΞΥΛΟ ΑΠΕΛΕΚΗΤΟ» είναι πολύ ορθή. Όμως αυτό που παραβλέπεται είναι ότι επ’ αυτού καθοριστικό ρόλο παίζει ο τρόπος πελεκήματος. Υπάρχει πελέκημα, που μετατρέπει το ξύλο σε εργαλείο ακριβείας αλλά υπάρχει και πελέκημα, που μετατρέπει το ξύλο σε στραβό τσαποστύλιαρο του θανατά. (από www.bostopel.blogspot.com )
απαπά … ΣΤΡΑΒΟ ΤΣΑΠΟΣΤΥΛΙΑΡΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΑ!
ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΟΤΙ Η ΠΟΛΥ ΜΟΡΦΩΣΗ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ, αν στερείται του μέτρου («Μέτρον άριστον»)
Καταντάς ΕΜΒΟΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ή ΠΑΓΩΝΑΣ, πως να το “ζωγραφίσω” καλύτερα;
Επιπλέον παροτρύνω να μην ξεχνάμε ποτέ 3 είδη ανθρώπων :
1 – Αυτούς που μας στάθηκαν στα δύσκολα
2 – Αυτούς που μας εγκατέλειψαν στα δύσκολα
3 – Αυτούς που μας έφεραν στα δύσκολα
Δεν λέω το 2ο και 3ο με εκδικητική διάθεση (πχ πολιτικοί) αλλά με προληπτική, ώστε να αποφεύγονται οι λάθος επιλογές μας.
Γι αυτό στις επόμενες εκλογές (αααααααααααααν ποτέ γίνουν….) δεκαφάσκελο (αλά Μαυτογιαλούρου) και μαύρισμα!
Οι αρχαίοι είχαν διλήμματα όπως “Σκύλλα ή Χάρυβδη;”.
Οι σημερινοί έχουν τριλήμματα όπως “Αλεξούλη ή Κούλη ή αΓΑΠούλη;”.
Όταν καθιέρωσα να παραθέτω κάτι χιουμοριστικό, εξήγησα ότι στην Αρχαία Ελλάδα τα όρια τραγωδίας με κωμωδία ήταν δυσδιάκριτα. Ας δούμε το ακόλουθο με χιουμοριστική διάθεση, μήπως μας θυμίσει κάτι που βιώνουμε >
https://www.brighteon.com/731759f8-7dc9-4548-9428-c83c34e5731e
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου