Παραμονή της μιας από τις εθνικές επετείους (δεν έχουμε μόνον δυο, έχουμε κι άλλες … ξεχασμένες, μόνον η Ελλάς έχει περισσότερες της μιας και μάλιστα αυθεντικές ημέρες δόξας) με πιάνει θλίψη με όσα μας συμβαίνουν.
Αναρωτιέμαι τι έκανε η κάθε Γεννηματά για να τιμάται εθνικά....
Τι το εθνικό έπραξε; Τι το ηρωικό, για να πληρώνουμε την κηδεία της; Δεν πληρωνόταν όσο υπηρετούσε το κράτος; Γιατί της οφείλει το κράτος; Τι έκανε για να προωθήσει το Κράτος και Έθνος των Ελλήνων; Δεν συμμετείχε στη “φράξια”, που “όλοι μαζί τα φάγανε”; Μέχρι και στο ίδιο κόμμα, με αυτόν που το είπε συστεγαζόταν. Δεν συμμετείχε σε κυβερνήσεις που πουλούσαν με δόσεις την Ελλάδα, υπογράφοντας μνημόνια και μάλιστα αδρά πληρωνόμενη; Δεν γνώριζε και συνεργαζόταν με όλους αυτούς, που έφτασαν την Ελλάδα στο γκρεμό, που έδιωξαν τόσους νέους παραγωγικούς Έλληνες στο εξωτερικό για ένα καλύτερο αύριο ενώ αυτοί βούλιαζαν την Ελλάδα στα χρέη και τους παράτυπους μετανάστες; Όταν πρόδωσαν την Κύπρο για να επανέλθουν στην εξουσία; Όταν ξεπουλούσαν αργά αργά ένα-ένα τα διαμερίσματα του κράτους, όπως έκαναν με την Μακεδονία, όπως κάνουν με Θράκη, Αιγαίο, Ήπειρο κι αύριο πιθανά ακόμα και με την Πελοπόννησο; Ήταν αμέτοχη ή δεν καταλάβαινε; Ο σιωπών στο εγκλημα συναινεί στην προδοσία του Έθνους. Αλλά αν δεν καταλάβαινε τότε, ως τι τιμάται σήμερα; Ακόμα και το κόμμα, του οποίου ηγείτο, ήταν ένα μπαταχτσίδικο κόμμα (όπως όλα ασφαλώς), που άλλαξε όνομα (ΑΦΜ) για να μην διωχτεί για τα χρωστούμενα και να πληρώσει τη νύφη ο δυστυχής Ελληνικός λαός.Στον αντίποδα υπήρξε και θα ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΙΩΝΙΑ η κάθε ΒΕΛΙΚΑ ΤΡΑΪΚΟΥ, που μεγάλωσε πεντάρφανη και σπούδασε μόνη της για να υπηρετήσει το λειτούργημα του δασκάλου στην τότε υπόδουλη και πάσχουσα Μακεδονία, γιατί αυτής δεν υπήρχε ο πατερούλης της να την μεγαλώσει και σπουδάσει στα πούπουλα σαν κάποιες άλλες. Ούτε την διόρισε σε κάποια τράπεζα αργόμισθη ο πατερούλης της. Η Βελίκα, που το 1901 18χρονη κατατάσσεται στον Μακεδονικό αγώνα διακινδυνεύοντας κάθε μέρα τη ζωή της, εκπλήσσοντας τους υπόλοιπους Μακεδονομάχους με το θάρρος και την αυτοθυσία της πριν ακόμα κι από την άφιξη του μεγάλου Παύλου Μελά στην Μακεδονία. Την εποχή που το προδοτικό αθηναϊκό κράτος αντιδρούσε στην διάθεση απελευθέρωσης της Μακεδονίας κι αν δεν υπήρχαν οι εθελοντές πατριώτες και κυρίως οι Κρητικοί (οι μισοί Μακεδονομάχοι ήταν από την ΜΗ ελεύθερη τότε λεβεντογέννα Κρήτη – ). Η Βελίκα, που δεν πληρωνόταν για τις υπηρεσίες της στο Έθνος ενώ αυτοί που ξεπουλούν την Μακεδονία, ξεπουλούν και την μνήμη της για να μην την γνωρίζουμε, για να μην την τιμούμε, ΟΠΩΣ ΤΗΣ ΑΞΙΖΕΙ, όπως αξίζει σε κάθε Έλληνα ήρωα κι Ελληνίδα, που Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥΣ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΛΟΓΙΕΤΑΙ, γιατί δεν σκιάζονται μπρος σε καρκίνους αλλά ούτε σε όπλα και μαχαίρια βαρβάρων.
Ποιοί είναι αυτοί, που θέλουν να ξεχαστεί η κάθε ηρωίδα Βελίκα; Οι χαρτογιακάδες, οι αστράτευτοι κουραμπιέδες, που καπηλεύονται όσα πρόσφεραν οι Έλληνες ήρωες κι αγωνιστές, για να κάνουν περιουσίες πατώντας επί του Ελληνικού λαού και πτωμάτων. Κι όχι μόνον αποπατούν την μνήμη της Ελληνικής δόξας αλλά καπηλεύονται και την τιμή των πραγματικών ηρώων, αφού οι “(α)πνευματικοί” τους πρόγονοι είπαν : “«Τό αἷμα Αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καί ἐπί τά τέκνα ἡμῶν» (Ματθ.κζ’25)”. Λογικό αφού αυτοί σαν πνευματικοί νεκροί δεν έχουν αίμα και “ρουφούν” το αίμα των άλλων. Ας ετοιμαστούν λοιπόν να τα λουστούν! Η Θεία Δίκη είναι επί των πυλών.
Γι αυτό “Γεννηματά αυτοί; ΒΕΛΙΚΑ ΤΡΑΪΚΟΥ εμείς!!!” ΑΘΑΝΑΤΗ !!!
Κι αν δεν θέλουν την Βελίκα, θα τιμήσουμε την Κατερίνα Χατζηγεωργίου, την δασκάλα από την Γευγελή, που στα 21 της χρόνια κι εκείνη, Οκτώβριο του 1904, αντιμετώπισε με το πιστόλι στο χέρι τους Βούλγαρους κομιτατζήδες που περικύκλωσαν το σπίτι της κι όταν την κάλεσαν να παραδοθεί, απάντησε: «Εγώ Ελληνίς εγεννήθην, βάρβαρε Σκύθα και Ελληνίς θα πεθάνω». Τέσσερις ολόκληρες ώρες κράτησε η μάχη της. Στο τέλος οι κομιτατζήδες έβαλαν φωτιά στο σπίτι και την έκαψαν ζωντανή και την βρήκαν απανθρακωμένη με το πιστόλι στο χέρι.
Κι αν πάλι δεν θέλουν την Κατερίνα Χατζηγεωργίου, θα τιμήσουμε την επίσης δασκάλα Αγγελική Φιλιππίδου με τον σύζυγό της Δημήτρη, που ζούσαν στην Κλεπνούσνα, όπου 12 Δεκεμβρίου 1906 μπήκαν οι Βούλγαροι κι άρχισαν την σφαγή, σκοτώνοντας πρώτα τον ιερέα του χωριού και στη συνέχεια αναζητώντας την Αγγελική με τον Δημήτρη, που με τα όπλα στα χέρια έδωσαν την μάχη. Παρόλο που οι κομιτατζήδες υποχώρησαν, η Αγγελική είχε τραυματιστεί βαριά, αρνούμενη όμως την άμεση μεταφορά της στο νοσοκομείο των Σερρών και ζητώντας να την μεταφέρουν πάνω σε ένα φορείο και να σταματούν σε κάθε χωριό για να μιλά στους Έλληνες για να τους εμψυχώνει. Τα λόγια της και η εικόνα της προκάλεσαν ξεσηκωμό και φθάνοντας στις Σέρρες την υποδέχτηκε όλη η πόλη σαν Αγία, της φιλούσαν τα χέρια… Αλλά η κατάσταση της υγείας της ήταν πλέον απελπιστική και κοιμήθηκε λίγες μέρες μετά στην Θεσσαλονίκη, όπου μεταφέρθηκε.
Κι αν πάλι δεν θέλουν την Αγγελική Φιλιππίδου, θα τιμήσουμε την Λίλη Βλάχου, την απόφοιτο του Αρσακείου, που ανέβηκε το 1905 στην Μακεδονία μαζί με τον Μακεδονομάχο αδελφό της Ιωάννη κι ανέλαβε την διεύθυνση του Παρθεναγωγείου της Έδεσσας, μυώντας όλες τις δασκάλες στον Αγώνα, δημιουργώντας ένα νέο «Κρυφό Σχολειό» και κηρύσσοντας την ελληνικότητα της Μακεδονίας, ώσπου το 1907 την σκότωσαν μέσα στο σχολείο της…
Δάσκαλοι και δασκάλες, καθ’ ολη την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, έφευγαν από την ησυχία της Αθήνας και πήγαιναν να διδάξουν στα Ελληνόπουλα της Μακεδονίας Χριστό κι Ελλάδα. Πολλοί και πολλές βρήκαν φρικτό θάνατο. ΑΘΑΝΑΤΟΙ κι ελαφρύ το χώμα, που τους σκεπάζει.
Αν κάποιοι έχουν αντιρρήσεις για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας, ας ακούσουν αυτόν, που ήξερε >
https://www.brighteon.com/9a428898-d000-4e37-b342-67299fe9b77e
ή αυτόν, που επίσης ξέρει >
https://www.brighteon.com/5f18a221-f1b8-4a7f-89d3-960138fff199
όσο δε για τα ορφανά του ΠΑΣΟΚ (όπως η Φώφη) ας ακούσουν αυτόν >
https://www.brighteon.com/20b1ef29-e403-4b47-a14d-be47164321a1
και οι ανετανόητοι νουδούληδες να ακούσουν αυτόν >
https://www.brighteon.com/7b137c94-cf91-4bcd-bb50-53b3a38fb6e7
Κοτσαμπάσηδες, χύθηκε πολύ αίμα όχι μόνον για την Μακεδονία αλλά για κάθε τι Ελληνικό. Μην ξεχνάτε και το αίμα του Κυβερνήτη Καποδίστρια, για το οποίον πάλι ευθύνεστε. Σεις χρωστάτε μόνο στις τράπεζες, ενώ εμείς, όπως έγραψε ο Κωστής Παλαμάς, «χρωστάμε σ’ όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούν, θα περάσουν. Κριτές, θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί».
Τα βδελυρά σαρκία σας είναι πολύ μυξιάρικα για να σηκώσουν τόσο βάρος αίματος ηρώων κι όπως ξανάγραψα : ΕΣΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ ή αλλιώς ΚΑΙΡΟΣ ΓΑΡ ΕΓΓΥ-Τ-Α-Τ-Α.
Παραθέτω κάποια στοιχεία για την Βελίκα Τράϊκου, την ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ατρόμητη δασκάλα του Μακεδονικού Αγώνα, που πήρε στον θάνατο τα μυστικά και δεν πρόδωσε την εθνική αποστολή της :
Ἡ Βελίκα Τράϊκου ὑπῆρξε μιά νεομάρτυς τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος, γεννημένη στό Γραδεμπόριο τό 1883, πεντάρφανη ἀπό μικρή μά προικισμένη μέ ἀδάμαστη θέληση, μέ τή βοήθεια φιλανθρώπων, που κατόρθωσε νά φοιτήσει στό Ἀνώτερο Παρθεναγωγεῖο Θεσσαλονίκης καί τό 1900 διορίστηκε δασκάλα στήν Καρατζόβα, στή φωλιά τῶν Κομιτατζήδων, ὅπου ρίχτηκε στήν ἀποστολή της μέ ἐνθουσιασμό.
Αὔγουστο τοῦ 1901, καθώς ὁ Ἴων Δραγούμης κατευθύνονταν στό Μοναστήρι, πραγματοποιήθηκε στήν Μητρόπολη Θεσσαλονίκης μεγάλη σύσκεψη Ἑλλήνων πατριωτών, ἡ Βελίκα ἦταν παροῦσα κι ἔκανε τίς προτάσεις της : «Ὁπλίστε τούς χωρικούς!… Κι ὅταν ἐμεῖς προετοιμάσουμε τό ἔδαφος, ἀπό παντοῦ θ’ ἀνάψει ὁ ἀγώνας!…»
Τό φθινόπωρο ὁ Δραγούμης ζήτησε ἀπό τό Κέντρο Θεσσαλονίκης νά τοῦ στείλουν ἕνα πρόσωπο ἄξιο νά ἐπωμιστεῖ τό βαρύ ἔργο τοῦ συνδέσμου Μοναστηρίου-Καστοριᾶς-Θεσσαλονίκης. Συνιστοῦσε νά εἶναι ἔμπιστο, γενναῖο, ἱκανό, νά ἀντέχει σέ κακουχίες καί πεζοπορία, νά διαθέτει ἐξαιρετική εὐφυία γιά ν’ ἀποφεύγει τίς παγίδες τῶν Βουλγάρων, νά διακατέχεται ἀπό βαθύ αἴσθημα εὐθύνης καί πρό παντός νά εἶναι ἀποφασισμένο νά δώσει καί τή ζωή του ἀκόμα γιά ὅ,τι πιστεύει κι ὑπηρετεῖ. Φαντάζεται κανείς τήν κατάπληξη του, ὅταν εἶδε νά τοῦ στέλνουν, ἀντί κάποιου θεριεμένου παλληκαριοῦ, τή ροδομάγουλη δασκαλίτσα Βελίκα!…
Όμως ἡ κοπέλα ἐκείνη στάθηκε ἄξια στό ὕψος τῆς σπουδαίας της ἀποστολῆς, γιατί γνωρίζοντας ἄπταιστα τήν τουρκική καί βουλγαρική γλώσσα καί προικισμένη μέ σπάνια ὑποκριτικά προσόντα, παριστάνοντας πότε τή μισότρελλη Τουρκάλα χωρική καί πότε τή Βουλγάρα ραδικοῦ ἤ γαλατοῦ, ἔγινε τό μάτι καί το αὐτί τοῦ ἀγώνα. Κανείς δέν μποροῦσε νά τήν ὑποψιστεῖ, καθώς μετέφερε ἔγγραφα ραμμένα στά ξεφτισμένα της ποδογύρια ἤ χαμένα στίς πανέμορφες πλεξίδες της. Ἀεικίνητη κι ἀγωνιστική ἔμοιαζε γοργοπόδαρο ἐλάφι, πού ἐκμηδένιζε τήν ἀπόσταση Μοναστήρι-Θεσσαλονίκη.
Ήταν ν’ ἀπορεῖ κανείς, πῶς ἐκείνη ἡ σφιγηλή κοπέλα, πού ὁ κίνδυνος ἦταν ἡ ἀνάσα της, πῶς μποροῦσε καί μεταμορφώνονταν, ὅταν τό ἤθελε, σ’ ἕνα ἀξιολύπητο πλάσμα πέρα κι ἔξω ἀπό κάθε ὑποψία.
Ὅμως σέ μιά τέτοια ἀποστολή στά Γιαννιτσά, δολοφονικό χέρι Βουλγάρων ἔσχισε τά νεανικά της στήθη, ὅταν παρά τά βασανιστήρια στά ὁποῖα τήν ὑπέβαλαν νά μαρτυρήσει τι γνώριζε, αὐτή ἐξακολουθοῦσε νά παριστάνει τήν τρελλή. Έτσι πῆρε στό θάνατο τά μυστικά της. Η πρώτη μαχαιριά είναι για να «σπάσει» και να αποκαλύψει το δίκτυο των Ελλήνων πατριωτών. Απαντά με ένα χαμόγελο. Το ίδιο και στην δεύτερη μαχαιριά, στην τρίτη… Καταλαβαίνουν. Πέφτουν πάνω της και την κατακρεουργούν. Στην κηδεία της το φέρετρο ανοιχτό, όπως και το ρούχο της για να δουν όλοι το μέγεθος της θηριωδίας. Αλλά η ίδια, ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ… κι ΑΘΑΝΑΤΗ
Ήταν 28 Αὐγούστου τοῦ 1904, μόλις 21 χρονών. Στή Θεσσαλονίκη, ὅπου μεταφέρθηκε ἡ σωρός της, τῆς ἔγινε μεγαλοπρεπής κηδεία καί τή θρήνησε γοερά μιά ὁλόκληρη λαοθάλασσα καταγράφοντας το άξιο βλαστάρι της Θεσσαλονίκης στο πάνθεο των Ελλήνων ηρώων, εκεί ψηλά στον ουρανό, που δεν φτάνει κοτσαμπάσικο χέρι να το σβήσει.
(από την κηδεία της ηρωίδας)
«Στη μνήμη σου, μαρτυρική ἡρωίδα δασκάλα, καταθέτουμε εὐγνωμοσύνης στεφάνι καί ὑποκλινόμαστε μπρός στό μεγαλεῖο σου. Υπερέβης τά ὅρια τῆς γυναικείας ἀντοχῆς. Παραμέρισες ἀξιοπρέπειες καί κοσμιότητες. Προτίμησες νά ξευτελιστεῖ ἡ ἴδια σου ἡ προσωπικότητα γιά χάρη μιᾶς ἐλεύθερης ἑλληνικῆς Μακεδονίας», που ξεδιάντοπα κάποιοι ξεπουλούν!
(από τό βιβλίο «Ἡ Μακεδόνισσα στό θρύλο καί στήν Ἱστορία», τῆς Ἀθηνᾶς Τζινίκου-Κακούλη & http://elafosdorkas.blogspot.gr/2011/10/blog-post_9257.html )
Πιθανότατα κάποιοι “αγαπουληνιστές” να με ψέξουν ότι δεν αντιμετωπίζω την εκλιπούσα υπουργίνα με ανθρωπιά. Ας ψάξουν πρώτα την ανθρωπιά στον χαμένο τους Ελληνισμό, εδώ και 200 χρόνια. Περί ανθρωπισμού μαθήματα δεν δέχομαι από ανθέλληνες απάνθρωπους υπάνθρωπους. Ο δικός μου πόνος εξαντλείται στον άγνωστο Έλληνα κι Ελληνίδα, που τόσα χρόνια υποφέρει από τους αδίστακτους εντολοδόχους υπουργούς και μπορεί είτε να αναγκάζεται σε φυγή από την Ελλάδα, είτε να φυτοζωεί, είτε να ασθενεί, είτε και να αυτοκτονεί. Για τους λοιπούς περισσεύει μόνο οίκτος για το ανθρώπινο κατάντημά τους. Και πέρα από το πολιτικό στοιχείο, διαφωνώ με την δημοσιογραφική παράκρουση, όταν πεθαίνει κάποιος επώνυμος. Η κυρά Κατίνα κι ο μπαρμπα Μηνάς, που δεν τους ήξερε ούτε καν η γειτονιά κι έφυγαν για τον άλλο κόσμο, μπορεί κρυφά να προσεύχονταν για όλο τον κόσμο, ώστε να μας ανέχεται ακόμα ο Θεός…
Λόγω του σημερινού θέματος αλλά και μέρας δεν παραθέτω χιουμοριστικό video αλλά αυτό, που αρμόζει στο θέμα ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑ ΗΡΩΑ ΚΙ ΕΛΛΗΝΙΔΑ >
https://www.brighteon.com/d284cd7d-480b-4f13-a740-b926731e226d
Παραθέτω κι αυτό, μήπως το δει κανένας κοτσαμπάσης και … λυτρωθεί >
https://www.brighteon.com/dashboard/videos/499bd70f-769c-464a-bd29-d6e7c05fc5dd
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου