Όσοι με ακολουθείτε αρκετό καιρό τώρα, γνωρίζετε ότι αυτή η ιστορία του κόβιντ δεν είναι η πρώτη σύγκρουσή μου με το σύστημα….
Όλη η ζωή μου είναι μία σύγκρουση με το σύστημα.
Επειδή λοιπόν, όπως φαίνεται, το σύστημα έχει αποφασίσει για μία ακόμη φορά να με πολεμήσει λυσσαλέα, θα ήθελα να του υπενθυμίσω μία από τις πολλές προσπάθειες που έχει κάνει στο παρελθόν για να με “βγάλει από τη μέση”. Και το αποτέλεσμα που είχε και αυτή η προσπάθειά του.
Τότε, το 2007, είχα επιτεθεί στο πανίσχυρο δικαστικό και εισαγγελικό κατεστημένο. Είχα μηνύσει αντεισαγγελείς του Αρείου Πάγου, ειδικούς ανακριτές και τον ίδιο τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, αφού προηγουμένως είχε επιδοθεί εξώδικό μου στο γραφείο μου. Το έκανα, γιατί ήταν η μόνη λύση για να σώσω τους ανθρώπους που μου είχαν εμπιστευτεί την ελευθερία τους. Τη ζωή τους την ίδια.
Ο ένας μετά τον άλλον οι ειδικοί ανακριτές δήλωναν αποχή από τις ανακρίσεις με τα στημένα κατηγορητήρια και τις βέβαιες προφυλακίσεις, μήνυα τον έναν μετά τον άλλον τους αντεισαγγελείς του Αρείου Πάγου που τους κάλυπταν, και στο τέλος τον ίδιο τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, ο οποίος με τη σειρά του κάλυψε τους αντεισαγγελείς.
Οι άνθρωποί μου σώθηκαν στις ανακρίσεις, δικάστηκαν και αθωώθηκαν.
Εμένα όμως ζήτησε την κεφαλή μου επί πίνακι ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου. Με μία παραγγελία για τον ποινικό έλεγχό μου για το αδίκημα της κατ’ εξακολούθηση ψευδούς καταμήνυσης εισαγγελικών και δικαστικών λειτουργών, κατά το “Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει”, αφού μεταξύ των μηνυθέντων από εμένα εισαγγελικών λειτουργών, ήταν και ο ίδιος.
Με συνοπτικές διαδικασίες διώχθηκα και ακόμη συνοπτικότερες παραπέμφθηκα στο Τριμελές Εφετείο Αθηνών (λόγω ειδικής δωσιδικίας), χωρίς να κληθούν οι ίδιοι οι εισαγγελείς και δικαστές που είχα μηνύσει, στην πρώτη περίπτωση στα παγκόσμια ποινικά χρονικά που δεν εκλήθησαν στη δίκη τα “θύματα”.
Την ίδια ώρα, όπως βλέπετε, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών φρόντισε να ενημερώσει τον Δικηγορικό Σύλλογο για την άσκηση ποινικής δίωξης σε βάρος μου. Και ο ΔΣΑ μου άσκησε πειθαρχική δίωξη με τη σειρά του, την οποία ανέστειλε μέχρι να ολοκληρωθεί η ποινική σε βάρος μου ποινική διαδικασία.
Ο οποίος Σύλλογός μου, ενώ τον είχα ενημερώσει για τα δικαστικά εγκλήματα και ζήτησα την προστασία του, δεν έκανε απολύτως τίποτα. Και περίμενε να τελειώσει η ποινική διαδικασία για να με καταδικάσει, αφού κανείς δεν περίμενε ότι θα μπορούσα ποτέ να αθωωθώ, σε μία δίκη στην οποία δικαζόμουν για ψευδή καταμήνυση σε βάρος εν ενεργεία ανώτερων και ανώτατων εισαγγελικών και δικαστικών λειτουργών.
Το Τριμελές Εφετείο Αθηνών, όμως, μετά από δύο δικασίμους και πολύωρες διασκέψεις, εξέδωσε στις 9 Φεβρουαρίου 2011 την απόφασή του:
Ομόφωνα αθώος.
Και μετά, στο Πειθαρχικό Συμβούλιο του Δ.Σ.Α., έγινα ξαφνικά ήρωας και μου έδιναν όλοι συγχαρητήρια για το θάρρος μου. Αφού όμως προηγουμένως με είχαν αφήσει παντελώς μόνο μου στη μάχη αυτή.
Γι αυτό, λοιπόν. Μαθημένα τα βουνά στα χιόνια. Ο πόλεμος με το σύστημα είναι η ιστορία της ζωής μου.
Δεν θα με φοβίσουν ούτε οι πειθαρχικές αναφορές, ούτε και ποινικές διώξεις.
Γιατί στο τέλος γίνεται πάντα το “ταμείο”.
Και στο “ταμείο” αυτό πηγαίνει πάντα το δίκαιο.
Και ποτέ το άδικο.
Αν αυτά λοιπόν είναι τα “πειθαρχικά” που εννοεί ο συνάδελφός μου, πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Σερρών, τότε ναι. Έχω “πειθαρχικά”.
Και μακάρι όλοι οι συνάδελφοί μου να είχαν τέτοια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου