Ενα ακόμα εκπληκτικό φωτογραφικό οδοιπορικό του Γιάννη Κατσέα από την περιοχή του Μπάρου στην Νότια Πίνδο.Μια περιοχή που θα σας αφήσει άφωνους…
Προτείνω να κάνετε μεγέθυνση στις φωτογραφίες οι οποίες είναι βέβαιο ότι νοητικά θα σας μεταφέρουν στην απίστευτης ομορφιάς ελληνική φύση της περιοχής… Για λίγα λεπτά να ξεχάσουμε τα αίσχη που ζούμε στην πατρίδα μας, τον κορψνοίό, και τους ξεπουλημένους νεοταξίτες τρομολάγνους…
Λίγα λόγια για την περιοχή και το πως θα την επισκεφθούμε (από το Γιάννη Κατσέα)
Ο Μπάρος αποτελεί ένα από τα τρία περάσματα της Νότιας Πίνδου, τα άλλα δύο ειναι η Κατάρα στα βόρεια και η Μεσοχώρα στα νότια. Από το πέρασμα του Μπάρου υπάρχει μοναδική θέα προς τις κορυφές Περιστέρι (2.294μ) και Κακαρδίτσα (2.429μ).
Ετοιμαστείτε για… ανελέητο κλωθογύρισμα. Ο δρόμος κουλουριάζεται σαν φίδι μέσα σε φαράγγια, πυκνόφυτα δάση και απόκρημνες πλαγιές. Με αφετηρία την Ανθουσα (η με το παλιοτερο ονομα Βλαχολεπενιτσα) η περιπέτεια ξεκινά από τα χωριά του Ασπροπόταμου και κορυφώνεται στον αυχένα του Μπάρου, σ’ ένα από τα λιγοστά προσβάσιμα ορεινά «περάσματα» από τη Θεσσαλία στην Hπειρο, από τα βλαχοχώρια των Τρικάλων στα χωριά των Τζουμέρκων.
Mέσα στην καρδιά της Πίνδου, σε σημείο όπου η πολύκορφη Κακαρδίτσα σμίγει με το βουνό Περιστέρι, βρίσκεται ένα από τα πλέον δύσβατα περάσματα της Πίνδου γνωστό για τις τρομερές χιονοθύελλες που ξεσπούν απροειδοποίητα ακόμη και την άνοιξη.
Η ορεινή διάβαση του Μπάρου ήταν γνωστή εδώ και αιώνες στα καραβάνια των κυρατζήδων (αγωγιατών) που μετέφεραν ανθρώπους και εμπορεύματα στα δυσπρόσιτα χωριά, αλλά και στους τσελιγκάδες της Πίνδου που κάθε άνοιξη ανέβαζαν τα κοπάδια τους από τα χειμαδιά της Θεσσαλίας, ψηλά στα αλπικά λιβάδια για να βοσκήσουν ελευθέρα όλο το καλοκαίρι. Τότε ήταν μια εποχή που τα κορφοβούνια της Κεντρικής Πίνδου και οι κοινότητες που ρίζωναν στις πλαγιές της, έσφυζαν από ζωή. Με την πάροδο του χρόνου, αλλά κυρίως μετά τον Εμφύλιο πόλεμο ο τόπος άδειασε… Αργότερα ανοίχθηκαν δρόμοι που συνέδεσαν τα Τζουμερκοχώρια με την Αρτα και τα Γιάννενα, τα χωριά του Ασπρου με τα Τρίκαλα και την Καλαμπάκα.
Μέσα στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν το ορεινό πέρασμα του Μπάρου πέρασε σε αχρηστία και λησμονήθηκε. Το καλοκαίρι κάποιοι κάτοχοι τετρακίνητων οχημάτων αποφάσιζαν να αναζητήσουν την περιπέτεια διασχίζοντας τον τρισάθλιο χωματόδρομο που τολμούσε να σκαρφαλώσει σε μεγάλα υψόμετρα συνδέοντας την Ανθούσα και το Χαλίκι (Θεσσαλία) με τους Καλαρρύτες και το Ματσούκι (Ηπειρος). Μέσα σε αυτούς και ο γράφων που πολλές φορές αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω ηττημένος από τις λάσπες, τις κατολισθήσεις ή τις ξεχασμένες χιονούρες που ακόμη και τον Ιούνη επέμεναν να καταλαμβάνουν το οριακά στενό οδόστρωμα, εκεί ψηλά στη ράχη του Καταρραχιά σε υψόμετρο 1900+ μετρα. Σήμερα ο δρόμος αυτός έχει ασφαλτοστρωθεί . Ετσι αν ο καιρός είναι ήπιος και έχει περάσει το εκχιονιστικό μηχάνημα της Νομαρχίας μπορείς την άνοιξη ακόμη και με συμβατικό αυτοκίνητο να πιεις τον καφέ σου στην όμορφη πλατεία της Ανθούσας και το μεσημεράκι να φας στις γραφικές ταβέρνες των Καλαρρυτών απολαμβάνοντας τη διαδρομή και τα σπάνιας ομορφιάς τοπία!
Στην διαδρομη θα προτείνουμε να πραγματοποιήσετε τουλάχιστον δύο στάσεις. Η πρώτη είναι στη διασταύρωση της Ανθούσας όπου και συναντάμε την Ιερα Μονη Παναγιάς της Γαλακτοτροφούσας (1799), σημείο συνάντησης των κτηνοτρόφων, εξ ου και τ’ όνομά της, ενώ κάτω στο ποτάμι στέκει ακόμη όρθιο το δίτοξο γεφύρι του Μίχου (1799). Στη διασταύρωση της Ανθούσας προς Χαλίκι στο ύψος του Μοναστηριού της Παναγίας Γαλακτοτροφούσας θα συναντήσουμε τον νέο ασφαλτοστρωμένο δρόμο που τραβά με κατεύθυνση δυτική προς Ηπειρο (υπάρχει ταμπέλα για Καλαρρύτες). Η πορεία στην αρχή ξεδιπλώνεται μέσα σε όμορφο δάσος από θεόρατα έλατα. Στο βάθος της χαράδρας κυλά τα αφρισμένα νερά του το ρέμα του Νέγκρη (παραπόταμος του Αχελώου).
Η ανάβαση έντονη και διαρκής μας φέρνει σε όλο και μεγαλύτερα υψόμετρα, ενώ σιγά σιγά μας αποκαλύπτεται το πολύπλοκο ορεινό σύμπλεγμα της Κεντρικής Πίνδου σε όλο του το μεγαλείο. Μετά τη βρύση Βάικα, στην τοποθεσία Γούπι, το τοπίο σιγά σιγά ξεγυμνώνεται. Το υψόμετρο όλο και μεγαλώνει. Βράχια, γκρεμοί και δεκάδες ανεμοδαρμένες κορφές που ξεπερνούν τα 2.000 μέτρα ύψος εμφανίζονται μπροστά μας μετά κάθε στροφή. Δώδεκα χιλιόμετρα επίπονης ανάβασης και φτάνουμε στη θέση Μπάρος (μέγιστο υψόμετρο 1.900). Εδώ βρίσκονταν μέχρι το 1912 τα Ελληνοτουρκικά σύνορα.
Η ορεινή διάβαση του Μπάρου ήταν ένα από τα τρία ορεινά περάσματα της Κεντρικής Πίνδου που χρησιμοποιούσαν το καλοκαίρι για να μεταφέρουν τα καραβάνια τους οι αγωγιάτες. Τα άλλα δύο είναι η γνωστή διάβαση της Κατάρας κοντά στο Μέτσοβο και νοτιότερα η διάβαση που συνέδεε την Ελάτη Τρικάλων με τη Μεσοχώρα και το Βουλγαρέλι Αρτας. Στον αυχένα του Μπάρου αφήνουμε πλέον πίσω τη Θεσσαλία και αρχίζουμε να κατηφορίζουμε προς την πλευρά της Ηπείρου.
Στα 13 χιλιόμετρα από τη διασταύρωση της Ανθούσας ο δρόμος διχάζεται. Το ένα παρακλάδι με πορεία νότια διατρέχει τον γυμνό διάσελο Τζούμα Πλαστάρι και κατεβαίνει προς την πλευρά των Τζουμέρκων για να καταλήξει μετά 10 χιλιόμετρα στο χωριό Ματσούκι Ιωαννίνων. Από Ματσούκι αν θέλετε συνεχίζετε εύκολα πια για Πράμαντα και Αραχθο. Πίσω στον αυχένα του Μπάρου ο ασφάλτινος δρόμος τραβά δυτικά τη γεμάτη στροφές κατηφορική του πορεία, περνά από τη θέση Βρύση Νικούλτσα και καταλήγει στην είσοδο των Καλαρρυτών (11 χλμ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου