Μουσείο του γενοκτόνου του Ελληνισμού, Ατατούρκ Θεσσαλονίκης! Το κτήριο που φέρεται λανθασμένα ως σπίτι του Κεμάλ, ήταν ιδιοκτησία ενός Αρβανίτη που το αγόρασε από κάποιον Γεωργαλά. Καμιά σχέση με το σπιτάκι της θείας του Κεμάλ. Ακόμη κι αν ήταν αλήθεια ότι γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, δεν είναι αυτή η κατοικία.

Το 1935 το δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης παραχώρησε στο Τουρκικό κράτος το σπίτι όπου «έμενε» ο Κεμάλ Ατατούρκ και το οποίο μετατράπηκε σε μουσείο αφιερωμένο σε αυτόν. Μάλιστα, οι Τούρκοι που επισκέπτονται σήμερα το εν λόγω μουσείο του δίνουν χαρακτήρα που θυμίζει εκείνον προσκυνήματος....
Καταργήστε την πιο πάνω απόφαση και αν μη τι άλλο, για να μην είμαστε «ασεβείς», όπως οι ιερόσυλοι βάρβαροι Τούρκοι…. Συμπυκνώστε το και ενσωματώστε ….

ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΜΕΙΝΟΤΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΟΤΟΥΡΚΟΥΣ ΤΟΥ ΚΕΜΑΛ ΑΤΤΑΤΟΥΡΚ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ….

ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ……

Αναφαίρετο δικαίωμα της κυρίαρχης ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ…

Το Μουσείο Μουσταφά Κεμάλ είναι μουσείο της Θεσσαλονίκης και στεγάζεται στο σπίτι όπου πιθανολογείται πως γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ, επονομαζόμενος και Ατατούρκ, δηλαδή «πατέρας των Τούρκων». Βρίσκεται στην οδό Αποστόλου Παύλου, πίσω από το τουρκικό Προξενείο. Το Μουσείο Μουσταφά Κεμάλ είναι μουσείο της Θεσσαλονίκης και στεγάζεται στο σπίτι όπου πιθανολογείται πως γεννήθηκε ο Μουσταφά Κεμάλ, επονομαζόμενος και Ατατούρκ, δηλαδή «πατέρας των Τούρκων». Βρίσκεται στην οδό Αποστόλου Παύλου, πίσω από το τουρκικό Προξενείο.

Απόσπασμα vioria.gr.
Το κτήριο που φέρεται λανθασμένα ως σπίτι του Κεμάλ, ήταν ιδιοκτησία ενός Αρβανίτη που το αγόρασε από κάποιον Γεωργαλά. Καμιά σχέση με το σπιτάκι της θείας του Κεμάλ. Ακόμη κι αν ήταν αλήθεια ότι γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, δεν είναι αυτή η κατοικία.
Χαρακτηρίστηκε ως μνημείο, λοιπόν, λόγω της «ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής και ιστορικής σημασίας του». Ως προς την αρχιτεκτονική σημασία, δεν είμαι ειδικός, αισθητικά μου αρέσει το κτίσμα του Προξενείου, και δέχομαι φυσικά το επιχείρημα ότι «αποτελεί σήμερα ένα από τα μοναδικά και ελάχιστα διασωζόμενα δείγματα παραδοσιακής οικίας του τέλους του 19ου αιώνα στις νοτιοανατολικές παρυφές της Άνω Πόλης». Εφ’ όσον είναι έτσι, να διασωθεί το κτίσμα.
Το δεύτερο σκέλος όμως της γνωμοδότησης, φοβούμαι ότι έχει πολιτικό κριτήριο. Ότι δηλαδή έχει ιστορική σημασία διότι «συνδέεται με μια ιστορική προσωπικότητα διεθνούς εμβέλειας». Τι θα πει προσωπικότητα διεθνούς εμβέλειας. Ο Καντάφι ήταν τέτοια προσωπικότητα; Ο Σαντάμ Χουσεΐν ήταν; Ο Μπιν Λάντεν; Ο Άσαντ της Συρίας; Τι θα πει λοιπόν προσωπικότητα διεθνούς εμβέλειας; Ο όρος «προσωπικότητα» σημαίνει την ψυχολογική, ηθική και πνευματική οντότητα, την ατομικότητα δηλαδή. Κι αυτή μπορεί να έχει θετικές ή αρνητικές εκφάνσεις.
Έχοντας ίσως αδυναμία η Εφορεία να τεκμηριώσει τη γνωμοδότησή της, φέρει ως επιχείρημα δημοσίευμα εποχής και ειδικότερα από άρθρο στον τοπικό Τύπο (εφημ. «Μακεδονία», Σεπτέμβριος 1936). Και λέγει η Εφορεία ότι «Στο εν λόγω άρθρο αναφέρεται ρητώς ότι το κτίριο επί της οδού Αποστόλου Παύλου 75 αποτελεί την «οικίαν εις ην εγεννήθη ο Πρόεδρος της τουρκικής Δημοκρατίας Κεμάλ Ατατούρκ»». Από πότε ένα δημοσίευμα εφημερίδας είναι αρκετό για να αποτελέσει πηγή επιστημονικής τεκμηρίωσης; Ποια βιβλία μελέτησαν και βρήκαν ότι έτσι έχουν τα πράγματα;
Και με δική μας αναγνώριση, στέλνονται και τα μουσουλμανόπαιδα της Θράκης κατ’ έτος, να επισκεφθούν το σπίτι του «Πατέρα τους». Και ο Ερντογάν επιχαίρει, για την ταύτιση της Θεσσαλονίκης με ιστορικές στιγμές του τουρκισμού. Αν δεν προλάβει να διαλύσει την Τουρκία με τον μεγαλοϊδεατισμό του, θα πληρώσουμε την τουρκολαγνεία πολλών εξ ημών.

Απόσπασμα iefimerida.
«Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΠΕΘΑΝΕΝ, ΑΝΘΕΙ ΚΑΙ ΦΕΡΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ»
Γενοκτονία Ποντίων: Οι ορδές του Κεμάλ αφανίζουν τους Έλληνες….



NEWSROOM IEFIMERIDA.GR

Πρόκειται για μία από τις πιο μαύρες στιγμές της Ιστορίας όχι μόνο για τους Έλληνες αλλά και για την ανθρωπότητα ολόκληρη. Με την Γενοκτονία των Ποντίων αφανίστηκε από τις πατρογονικές του εστίες ένα ζωηρό κομμάτι του ελληνισμού που πάλευε για την επιβίωσή του για περίπου 3000 χρόνια.

Ο όρος γενοκτονία δημιουργήθηκε το 1945 από τον Αμερικανό καθηγητή Λέμκιν λίγο πριν την Δίκη της Νυρεμβέργης για να περιγράψει τις πρακτικές που χρησιμοποίησαν οι Ναζί για να εξοντώσουν τους Εβραίους. Έτσι, χρησιμοποιείται από τότε για να αποδώσει την προσπάθεια εξόντωσης και αφανισμού, με συστηματικό τρόπο μίας φυλής-πληθυσμιακής ομάδας από μία συγκεκριμένη περιοχή.



Ήταν λοιπόν 19 Μαΐου του 1919 όταν ο Μουσταφά Κεμάλ, μετέπειτα Ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων) αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα προκειμένου να ξεκινήσει την δεύτερη ιστορικά, φάση της εξόντωσης των Ελλήνων της βόρειας Μικράς Ασίας προσπαθώντας επίσης να συντονίσει την αντίσταση των Τούρκων κατά της ελληνικής στρατιάς που είχε καταλάβει πριν από μερικές εβδομάδες την Σμύρνη.
Οι Έλληνες του Πόντου αποτελούσαν πάντοτε ένα ζωτικό κομμάτι της περιοχής και παρόλο που ήταν μακρυά από τον εθνικό κορμό της ελληνικής χερσονήσου και των δυτικών παραλίων της Μικράς Ασίας, διέγραψαν την δική τους πορεία η οποία όμως ήταν παράλληλη με αυτήν των υπολοίπων Ελλήνων.

Φτάνοντας στην νεώτερη Ιστορία, μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και την πτώση της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας, οι Πόντιοι έγιναν ένα κομμάτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Περικυκλωμένοι από Μουσουλμάνους και πολλές άλλες εθνότητες, οι Πόντιοι κατάφεραν να διατηρήσουν την εθνική τους συνείδηση με συνέπεια πάντα να αποτελούν για του Οθωμανούς Τούρκους έναν «πονοκέφαλο» για την συγκεκριμένη περιοχή.
Μπορεί πληθυσμιακά να μην ξεπέρασαν τις άλλες εθνότητες αποτελώντας περίπου το 40% της περιοχής, όμως οι δραστηριότητές τους, τους έκαναν κυρίαρχους στην κοινωνική και την οικονομική ζωή του τόπου αυτού. Συγκεντρωμένοι ως επί το πλείστον στα αστικά κέντρα, οι Πόντιοι το 1986 αριθμούσαν περίπου 265.000 ψυχές, μέσα σε μόλις 15 χρόνια είχαν φτάσει τις 330.000, ενώ στις αρχές του 20 αιώνα είχαν ξεπεράσει τις 700.000!

Οι Πόντιοι όμως δεν αναπτύχθηκαν μόνο πληθυσμιακά αλλά και πνευματικά. Ενώ το 1860 υπήρχαν μόλις 100 σχολεία σε όλον τον Πόντο το 1919 υπολογίζονταν να ξεπερνούν τα 1400, ενώ ανάμεσά τους ήταν και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Πώς γίνεται μαζί με αυτά να λείπουν τα τυπογραφεία, οι λέσχες, τα θέατρα, οι εφημερίδες και κάθε τί που επιβεβαιώνει το υψηλό πνευματικό επίπεδο μίας κοινωνίας. Δεν έλειπαν. Η Σαμψούντα, Τραπεζούντα και οι άλλες ιστορικές πόλεις δεν είχαν σχεδόν τίποτα να ζηλέψουν από την κοινωνική και πολιτιστική ζωή πολλών ελεύθερων ευρωπαϊκών πόλεων.
Ωστόσο από το 1908 και με την χρονιά πολύ σημαντική για όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, καθώς ένα φιλόδοξο κίνημα που προωθούσε την ισονομία μεταξύ των λαών αναδύθηκε. Ήταν αυτό των Νεότουρκων. Όλες οι μειονότητες έτρεφαν ελπίδες για ίση μεταχείριση επί τέλους στην κοινωνία, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ. Οι Νεότουρκοι αποδείχθηκαν εθνικιστές και αντί της ισονομίας, στην ατζέντα τους είχαν την «κάθαρση» της Τουρκίας από όλους τους «ξένους».

Στο στόχαστρό τους έβαλαν κυρίως τους χριστιανικούς πληθυσμούς προκειμένου μεγάλες εκτάσεις της Ανατολίας να εκτουρκιστούν. Με την Ελλάδα να είναι απασχολημένη με το Κρητικό Ζήτημα και να μην είναι ικανή να συγκρουστεί ευθέως με την Τουρκία και σε άλλα μέτωπα, οι Πόντιοι και πολλοί άλλοι Έλληνες εκτοπίστηκαν και έζησαν σε μεγάλες κακουχίες υπό το πρόσχημα της «ασφάλειας του κράτους».



Τα «Αμελέ Ταμπουρού» σχέδιο εκπονημένο από Γερμανούς αξιωματικούς σκόπευαν να εξοντώσουν όλους τους άνδρες που δεν κατατάσσονταν στον τουρκικό στρατό. Τα τάγματα αυτἀ εργασίας έβαζαν τους άνδρες να εργαστούν σε λατομεία, ορυχεία και κατασκευές δρόμων κάτω από κυριολεκτικά εξοντωτικές συνθήκες. Αποτέλεσμα; Ελέχιστοι ήταν αυτοί που κατάφερναν να επιζήσουν. Οι περισσότεροι υπέκυπταν στην πείνα τις αρρώστιες και τις κακουχίες. Αυτή ήταν η ισονομία που διακήρυτταν οι Νεότουρκοι.

Κάτι τέτοιο όμως οι Πόντιοι δεν μπορούσαν να το αφήσουν έτσι. Με τον καιρό, χιλιάδες ήταν οι άνδρες που αποφάσισαν να καταφύγουν αντάρτες στα ψηλά και δυσπρόσιτα βουνά της περιοχής προκειμένου με ελάχιστα μέσα να αντιταχθούν στους Τούρκους. Το ίδιο έκαναν και οι Αρμένιοι, όμως μέχρι το 1916 οι Τούρκοι είχαν αντιμετωπίσει τον κίνδυνο αυτό. Πώς; Mε την Γενοκτονία των Αρμενίων. Πλέον το πεδίο για τον Μουσταφά Κεμάλ ήταν ελεύθερο. Ωστόσο οι Πόντιοι δεν ήταν εύκολος αντίπαλος με συνέπεια οι αντάρτες να καταφέρουν αποφασιστικά χτυπήματα στον οργανωμένο εθνικιστικό στρατό, ενώ από το 1919 έτρεφαν πολλές ελπίδες με την δημιουργία του Ποντοαρμενικού κράτους αλλά και την παρουσία του ελληνικού στρατού στην Μικρά Ασία.

Οι αντάρτες οργανώνονταν κυρίως σε μικρές ομάδες 15 έως 30 ατόμων για να είναι ευκολότερη η μετακίνησή τους αλλά και η συντήρησ των ανδρών. Όπως διαβάζουμε στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου-National Geographic, υπολογίζεται πως περίπου το 1921 οι Πόντιοι αντάρτες στο σύνολότου ανέρχονταν σε πάνω από 12.000 άνδρες. Ένας μεγάλος για την εποχή αριθμός ατάκτων σκληροτράχηλων πατριωτών μαχητών στα νώτα της στρατιάς του Κεμάλ που δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε ποτέ από τα ελλαδικά επιτελεία.



Το βραχύβιο όμως Ποντοαρμενικό κράτος και η ελάχιστη βοήθεια από τις ελληνικές κυβερνήσεις οι οποίες είχαν να ασχολούνται κυρίως με την πολιτική παρά με την κρίσιμη κατάσταση στο μέτωπο, επέτρεψε στον Κεμάλ να προχωρήσει στην «τελική λύση».
Ενώ μέχρι πρότινος οι Έλληνες της περιοχής είχαν την αρωγή των Ρώσων, όλα άλλαξαν μόλις ήρθαν στην εξουσία οι Μπολσεβίκοι οι οποίοι βοήθησαν απροκάλυπτα τους Τούρκους με κάθε μέσο. Στον ίδιο δρόμο και οι Γερμανοί οι οποίοι προμήθευαν με πολεμικό υλικό και πάσης φύσεως εφόδια τις ορδές του Κεμάλ.

Καθ’όλη την διάρκεια της παραμονής του ελληνικού στρατού στην ενδοχώρα της Ανατολίας, ο Κεμάλ απασχολούσε τους Έλληνες με αντάρτικες επιθέσεις, ενώ ταυτόχρονα είχε την δυνατότητα να σφαγιάζει ολόκληρα χωριά στον Πόντο. Χαρακτηριστικό είναι πως μέχρι την Μικρασιατική Καταστροφή, περίπου 200.000 Πόντιοι είχαν χάσει την ζωή του, ενώ σύμφωνα με άλλους ιστορικούς ο αριθμός μπορεί να ξεπερνά και τις 350.000!

Οι Πόντιοι έψαξαν για νέες πατρίδες, έτσι κατέφυγαν στην νότια Ρωσία αλλά και στην μητέρα Ελλάδα με την ανταλλαγή των πληθυσμών, ξεκινώντας μία νέα ζωή ενώ έδωσαν μία σημαντική πληθυσμιακή ανάσα στην γη της Μακεδονίας.



Η μητέρα Ελλάδα με μία σημαντική καθυστέρηση αναγνώρισε τελικά την μαύρη αυτή στιγμή της Ιστορίας στις 24 Φεβρουαρίου του 1994 με την Βουλή των Ελλήνων να ψηφίζει ομόφωνα για την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.
Δεν ξεχνάμε ωστόσο πως οι αντάρτες δεν παραδόθηκαν ούτε ακολούθησαν την πορεία του διαλυμένου ελληνικού στρατού. Πολλοί από αυτούς αρνήθηκαν να εγκατασταθούν στο ελληνικό κράτος και παρέμειναν στα βουνά του Πόντου μέχρι το 1924 σχεδόν παρενοχλώντας τις τουρκικές αρχές δημιουργώντας σοβαρά διπλωματικά επεισόδια μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.
Τελικά το μικρασιατικό όνειρο πέθανε μαζί με την ελληνιή παρουσία στην Ανατολία. Ο ελληνισμός αυτός όμως δεν πέθανε ποτέ, ήρθε στην Ελλάδα αναζωογόνησε τον κοινωνικό ιστό, μεγαλούργησε και βοήθησε την μητέρα πατρίδα σε κάθε δύσκολη στιγμή που αντιμετώπισε από τότε.



ΕΤΣΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ!
«ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΚΑΙ ΚΕΜΑΛ

Επιστολή του Βενιζέλου για τον Μουσταφά Κεμάλ εις τον πρόεδρο απονομής των βραβείων «Νόμπελ» το 1932, διά να του απονείμη το «Νόμπελ ειρήνης»

Έάν ακόμη μερικοί αμφιβάλλετε διά τήν έξαπάτησιν των Ελλήνων υπό του Βενιζέλου, θα σας αντιγράψω την έπιστολήν την οποία έστειλε ό ίδιος εις τον πρόεδρο απονομής των βραβείων «Νόμπελ» τό 1932, διά νά απονείμη ή επιτροπή τό «Νόμπελ Ειρήνης» παρακαλώ, εις τον Μουσταφά Κεμάλ, ό όποιος κατέσφαξε 2,5 εκατομμύρια Έλληνας και Αρμενίους.

Ό Βενιζέλος, υμνεί τον Κεμάλ:

«Κύριε πρόεδρε,
»Έπί επτά σχεδόν αιώνες όλη ή Έγγύς Ανατολή και ένα μεγάλο τμήμα τής Ευρώπης υπήρξαν τό θέατρο αιματηρών πολέμων, τών οποίων ή άντίχηση υπήρξε τεράστια. Ή οθωμανική αυτοκρατορία και τό απολυταρχικό καθεστώς τών σουλτάνων υπήρξε τό βασικό αίτιο. Ή υποταγή χριστιανικών λαών σέ έναν ζυγό αφόρητης καταπίεσης, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του Σταυρού εναντίον τής Ημισελήνου, μέ μοιραία κατάληξη και οι αλλεπάλληλες εξεγέρσεις όλων αυτών τών λαών, πού ήλπιζαν στή χειραφέτηση τους, δημιούργησαν μία κατάσταση πραγμάτων πού θά παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο ή οθωμανική αυτοκρατορία διατηρούσε τήν πορεία πού είχαν χαράξει οι σουλτάνοι.
»Ή εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας τό 1922, όταν τό εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, (σ.σ. Έπί ποίων αντιπάλων του εθριάμβευσεν ό Κεμάλ τό 1922 και το χαίρετε τόσο πολύ ό «Εθνάρχης» μας; Μήπως είναι οι Έλληνες;) έθεσε οριστικώς τέρμα σ’ αύτη την κατάσταση αστάθειας και έλλειψης ανεκτικότητας, της όποιας ή διατήρηση δεν θα γεννούσε παρά μόνον νέους και σοβαρούς κινδύνους γιά τήν ειρήνη στό μέλλον.

»Σπανίως πραγματοποιείται σέ τόσο μικρό χρονικό διάστημα μία τόσο ριζική αλλαγή στή ζωή μιας χώρας. Τή θέση μιας φθίνουσας αυτοκρατορίας, ή οποία ζει ύπό ένα θεοκρατικό καθεστώς, όπου ή έννοια του δικαίου και τής θρησκείας συγχέονται, παίρνει ένα εθνικό καί σύγχρονο κράτος, γεμάτο ζωντάνια.
»Μέ τήν προτροπή του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ Πασά, τό απολυταρχικό καθεστώς των σουλτάνων καταργήθηκε καί τό κράτος έγινε απολύτως λαϊκό. Ολόκληρο τό έθνος κινητοποιήθηκε προς τή φιλόδοξη, δίκαιη προσπάθεια νά συμπεριληφθεί στην εμπροσθοφυλακή τών πολιτισμένων λαών. Όμως, τό κίνημα γιά τήν εδραίωση τής ειρήνης συμβάδισε μέ όλες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις πού έδωσαν στό νέο, εντόνως εθνικό, κράτος τής Τουρκίας τή σημερινή του μορφή.
Η Τουρκία ρύθμισε πράγματι όλα τα εδαφικά θέματα μέ τους γείτονες της καί, απολύτως ικανοποιημένη άπό τά εθνικά καί πολιτικά της σύνορα, κατέστη πραγματικός πυλώνας τής ειρήνης στην εγγύς Ανατολή.»

σ.σ.: Ικανοποιημένη από τα εθνικά καα πολιτικά της σύνορα. Καταλάβατε εσείς όλοι πού καμαρώνετε ότι ό Βενιζέλος έκανε τήν Μεγάλη Ελλάδα μέ τήν απατηλή συνθήκη τών Σεβρών, ότι έξηπάτησε τους πάντες; Εδώ δηλώνει εγγράφως ότι τώρα τό 1932 ή Τουρκία κατέχει ειλικρινά τά Εθνικά καί πολιτικά της σύνορα. Τώρα όμως κατέχει καί τήν Σμύρνη. Άρα ή Σμύρνη είναι εθνικό έδαφος τής Τουρκίας, κατά τον Βενιζέλο. Δηλαδή; Μας έξηπάτησε ή Όχι μέ τήν Συνθήκην τών Σεβρών; Αυτά τά δύο είναι αντίθετα. Ποιο έπίστευε «ό Εθνάρχης μας»;

Ασφαλώς αυτό που σφραγίζει εγγράφως προς τον πρόεδρο της επιτροπής Νόμπελ μέ τήν δήλωσιν του: «απολύτως ικανοποιημένη άπό τα εθνικά, σύνορα της».
Έδώ είμαι πλέον υποχρεωμένος νά χαρακτηρίσω τήν καθαρήν έγγραφον άπάτην καί προδοσίαν κατά των Ελλήνων και οι επικαλούμενοι εις τό μέλλον τήν Συνθήκην των Σεβρών, μέ τήν εννοιαν ότι δι’ αυτής έγινε ή Ελλάδα των πέντε θαλασσών και δύο ηπείρων, κινδυνεύουν νά χαρακτηρισθούν ώς απατεώνες καί προδότες ή ηλίθιοι, αν δέν τους καταλογισθεί ή άγνοια, ή αφέλεια, ή ή τύφλωσις έκ μισαλλοδοξίας.

Ο Ελεύθέριος Βενιζέλος συνεχίζει:
«Εμείς οι Έλληνες, τους οποίους οί αιματηροί αγώνες κράτησαν επί πολλούς αιώνες σέ μια κατάσταση συνεχούς αντιπαράθεσης μέ τήν Τουρκία, είμαστε οί πρώτοι πού είχαμε τήν ευκαιρία νά αισθανθούμε τά αποτελέσματα τής βαθειάς αλλαγής πού συνετελέσθη στή χώρα αυτή, τή διάδοχο τής παλαιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας. Έχοντας, από τήν έπαύριο τής καταστροφής στή Μικρά Ασία, διακρίνει τήν πιθανότητα μιας συνεννόησης μέ τήν αναγεννημένη Τουρκία, ή οποία βγήκε άπό τον πόλεμο ώς εθνικό κράτος, τής τείναμε τό χέρι τό οποίο εκείνη δέχθηκε και έσφιξε μέ ειλικρίνεια. Άπό τήν προσέγγιση αυτή, ή οποία μπορεί νά χρησιμεύσει ώς παράδειγμα τών δυνατοτήτων συνεννόησης ανάμεσα σέ δύο λαούς τους οποίους έχουν διαιρέσει οί πλέον σοβαρές διαφορές, έφ’ όσον αφεθούν νά διαποτιστούν άπό τήν ειλικρινή επιθυμία τής ειρήνης, δέν προέκυψαν παρά μόνο ευεργετήματα, τόσο γιά τις δύο χώρες, όσο και γιά τήν ειρηνική τάξη στην Εγγύς Ανατολή.

»Ό άνθρωπος στον όποιο οφείλεται ή πολύτιμη αυτή συμβολή στην υπόθεση τής ειρήνης είναι ό πρόεδρος τής Τουρκικής Δημοκρατίας, Μουσταφά Κεμάλ Πασάς. Έχω λοιπόν τήν τιμή, μέ τήν ιδιότητα μου ώς αρχηγού τής ελληνικής κυβέρνησης τό 1930, όταν ή υπογραφή του έλληνο-τουρκικού συμφώνου σημάδεψε μια νέα εποχή στην πορεία τής Εγγύς Ανατολής προς τήν ειρήνη, νά θέσω πρό τών εξεχόντων μελών τής επιτροπής του βραβείου Νόμπελ για τήν ειρήνη τήν υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά, ώς άξιου αυτής τής επιφανούς τιμής.
Δεχθείτε, κύριε πρόεδρε, τήν έκφραση τής μέγιστης εκτίμησης μου.

Υπογραφή,
Ελευθέριος Βενιζέλος, Πρωθυπουργός τής Ελλάδος».

ΤΟΛΜΗΣΤΕ…. ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΒΑΡΑΒΑΡΟΙ ΚΑΙ ΤΟΛΜΟΥΝ ΚΑΙ ΠΡΑΤΤΟΥΝ…..

πηγή

πηγή