"Ραγιάς είναι εκείνος που τρέμει τους μπάτσους του Τούρκου – που είναι σκλάβος του φόβου – εκείνος που θα λαχταρούσε ίσως να...
ξελευθερωθεί, μα δεν τολμά ούτε να το ξεστομίσει – και κείνος, που ίσως δε λαχταρά τίποτε άλλο, παρά να ζήσει όπως και να είναι.
Ο ραγιάς είναι μισός άνθρωπος, είναι άνθρωπος μικρεμένος, που τα δέχεται όλα από τον κύριο του και δεσπότη του, που με μια ματιά του Τούρκου λίγο άγρια τον κάνει και χ…ται.
Και κείνος που, όταν τύχει και ντραπεί με την ραγιαδοσύνη του, σου την ονομάζει «αναγκαία φρονιμάδα».
Ραγιάς είναι ο φρόνιμος, που δεν κουνιέται για να μην τύχει και τον πάρει για ζωντανό κανένας και τον σκοτώσει.
Ραγιάς είναι ο κοριός εκείνος που τον κυνηγάς και κάνει τον ψόφιο για να μην τον αποτελειώσεις.
Ο ραγιάς είναι βρωμερό ζωύφιο, μαμούνι μαύρο, άσχημο και που βρωμά.
Έρχεται κρυφά και σου πίνει το αίμα.
Μέρα με το φως ποτέ δεν φανερώνεται.
Σε κολλάει άγρια και σε κολακεύει και όλο πίνει σαν τσιμπούρι το κόκκινό σου αίμα.
Και όταν τον ανακαλύψεις που σε γελά, τρέχει και τρέχει, με σκυμμένο κεφάλι για να γλυτώσει.
Τον κυνηγάς και κρύβεται.
Τον δέρνεις και ακόμα σκύβει.
Τον σκοτώνεις και σωπαίνει».
Έρχεται κρυφά και σου πίνει το αίμα.
Μέρα με το φως ποτέ δεν φανερώνεται.
Σε κολλάει άγρια και σε κολακεύει και όλο πίνει σαν τσιμπούρι το κόκκινό σου αίμα.
Και όταν τον ανακαλύψεις που σε γελά, τρέχει και τρέχει, με σκυμμένο κεφάλι για να γλυτώσει.
Τον κυνηγάς και κρύβεται.
Τον δέρνεις και ακόμα σκύβει.
Τον σκοτώνεις και σωπαίνει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου