Πήραν το όνομά τους από τη βιβλική μορφή της περιπεσούσης Μαρίας Μαγδαληνής. Τα πλυντήρια της Μαγδαληνής, (αλλά περισσότερο της ντροπής) είναι μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της Ιρλανδίας....
Ο Θρησκευτικός προσδιορισμός
Κατά την ορθόδοξη εκκλησία είναι ψέμα εναντίον της Μαρίας της Μαγδαληνής η ταύτισή της με την αμαρτωλή γυναίκα του Ευαγγελίου. Ο Ι. Χρυσόστομος εξηγώντας τα Ευαγγέλια, διευκρινίζει ποιες και πόσες ήταν οι γυναίκες που άλειψαν με μύρα το σώμα του Χριστού. Καμία σχέση δεν έχουν με την Αγία Μαρία την Μαγδαληνή. Κατά τον ίδιο η πόρνη γυναίκα που μετανόησε είναι ένα πρόσωπο άγνωστο και ανώνυμο.
Ο συσχετισμός αυτός προήλθε από την Δύση και είναι μια διαφορετική εκτίμηση των ιερών κειμένων. Η αναφορά της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ότι η μετανιωμένη ιερόδουλη που μύρωσε τον Ιησού, ταυτίζεται με τη Μαρία Μαγδαληνή, δεν εμφανίζεται σε πηγές. Παρόλα αυτά όμως η χρήση του ονόματός της έχει συνδεθεί με τις γυναίκες που κατά την Εκκλησία έχουν υποπέσει σε σοβαρά αμαρτήματα.
Κοινωνικός προσδιορισμός
Η Ιρλανδία είναι ένα μεγάλο νησί δυτικά της Αγγλίας. Υπήρξε τμήμα της μέχρις ότου καταφέρει μετά από πολλούς και αιματηρούς αγώνες να ανεξαρτητοποιηθεί. Η Εκκλησία έπαιζε σημαντικό ρόλο στην ηθική του λαού της. Μόλις το 1972, η «εξέχουσα θέση» της Καθολικής Εκκλησίας διαγράφτηκε από το ιρλανδικό σύνταγμα. Το 1995, με συνταγματική μεταρρύθμιση επετράπη το διαζύγιο στην Ιρλανδία και τη δεκαετία του 1990 το Ανώτατο Δικαστήριο επέτρεψε την άμβλωση σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Η Ιρλανδία του 1920
Όπως καταλαβαίνουμε ο συντηρητισμός κυριαρχούσε στη χώρα. Σε συνδυασμό με την υποβόσκουσα καταπίεση, την ημιμάθεια και τη θρησκοληψία είχαν δημιουργήσει μια κοινωνία που “έθαβε” τα προβλήματά της όταν αυτά γινόντουσαν γνωστά. Έτσι φρόντιζαν να “εξαφανίζουν” τις νεαρές που το έσκαγαν από το σπίτι τους, που έμεναν έγκυες εκτός γάμου, που είχαν ατίθαση ή παραβατική συμπεριφορά.
Ένα τέτοιο ίδρυμα κοινωνικής επανένταξης για αυτές ήταν και τα περίφημα Πλυντήρια της Μαγδαληνής.
Το ίδρυμα
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1920, χιλιάδες νέες γυναίκες μεταφέρθηκαν στα πλυντήρια, τα οποία είχαν ως σκοπό τη βοήθεια και την επανένταξή τους στην κοινωνία. Στην πραγματικότητα όμως ο ρόλος τους ήταν σκοτεινός. Ήταν επικερδείς επιχειρήσεις με εργαζόμενα νεαρά κορίτσια που είχαν οδηγηθεί εκεί με σκοπό να νουθετηθούν και να αποκτήσουν εφόδια για να μπορέσουν να ενταχθούν ενεργά στην κοινωνία.
Εργάζονταν στα πλυντήρια, πολλές φορές για χρόνια, χωρίς να πληρώνονται. Οι μοναχές ήταν υπεύθυνες για αυτές και φρόντιζαν με την άφιξή τους να τους αλλάξουν το όνομα.Το καθημερινό τους πρόγραμμα περιλάμβανε εξαντλητικό πλύσιμο ρούχων σε παγωμένο νερό, σιδέρωμα με βαριά σίδερα για ώρες, φαγητό ελάχιστο, βαριές τιμωρίες, ξύλο, απειλές και “πούλημα” των παιδιών που οι ανήλικες έφερναν στη ζωή σε νομότυπες υιοθεσίες.
Απαγορευόταν ρητά κάθε επαφή με τον έξω κόσμο, ακόμα και με τις ίδιες τους τις οικογένειες.
Μαρτυρίες
Πολλές μαρτυρίες κοριτσιών έχουν ειπωθεί στον τύπο τα τελευταία χρόνια και όλες ανεξαρτήτως κάνουν λόγο για βία λεκτική και σωματική. Μπορούσαν να τιμωρηθούν για τα πιο απίθανα πράγματα. Οι μεγαλύτερες τιμωρίες αφορούσαν το βρέξιμο του κρεβατιού. Για να αποφευχθεί αυτό τις ξυπνούσαν την νύχτα και τις έστελναν τουαλέτα. Αν όμως παρόλα αυτά κάποια έβρεχε το κρεββάτι της ή το λέρωνε με αίμα της έτριβαν το σεντόνι στο πρόσωπο και έβαζαν το όνομά της πάνω στο στρώμα για να το δουν όλοι.
Το φαγητό ήταν τόσο λίγο και τόσο κακοφτιαγμένο που τα κορίτσια λιποθυμούσαν το ένα μετά το άλλο.
Όλες τους ήταν για χρόνια ένα νούμερο που τις ακολουθούσε σε κάθε τους δραστηριότητα. Όσες έρχονταν από επαρχία ήταν εκείνες που έτρωγαν την περισσότερη κακοποίηση. Δεν μπορούσαν να αντισταθούν και δεχόντουσαν με στωικότητα τα βασανιστήρια.
Οι τάφοι
Σε πολλές περιγραφές κοριτσιών γινόταν λόγος για κοπέλες που απλά “εξαφανίστηκαν” από τα κολαστήρια. κανείς δεν ήξερε που πήγαιναν μέχρι το 1993. Μόλις τρία χρόνια πριν κλείσουν οριστικά τα πλυντήρια ανακαλύφθηκαν 155 τάφοι στον περιβάλλοντα χώρο του ιδρύματος.
Οστά κοριτσιών αλλά και μωρών που είχαν την ατυχία να μην επιζήσουν κατά την γέννα ή που απλώς δεν την εύκολα διαχειρίσιμες από τις μοναχές. Άλλωστε ούτε οι κανόνες σωστής διατροφής και υγιεινής ακολουθούνταν οπότε ήταν φυσικό η κόπωση και οι κακουχίες να οδηγήσουν τα νεαρά κορίτσια στο θάνατο.
Ο ρόλος της κυβέρνησης
Τα «Πλυντήρια της Μαγδαληνής» μπορεί να τα εκμεταλλεύονταν εμπορικά οι μοναχές, αλλά λάμβαναν κρατική επιχορήγηση. Λειτουργούσαν ως κέντρα υιοθεσίας και τελούσαν υπό κρατικό έλεγχο.
Το Φεβρουάριο του 2013 η ιρλανδική κυβέρνηση αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη από τις γυναίκες – θύματα που ήταν τρόφιμοι στα κολαστήρια της ντροπής.
Το θέμα έφερε στην επιφάνεια μια έκθεση 1000 σελίδων, στην οποία αναφέρονται λεπτομερώς οι τρόποι κακοποίησης των γυναικών μέσα στα πλυντήρια. Ο γερουσιαστής Μάρτιν Μακλίς, ήταν ο συντάκτης της έκθεσης. Αυτός ανακάλυψε και την συμμετοχή του κράτους στον εγκλεισμό των γυναικών στα «Πλυντήρια της Μαγδαληνής».
Οι ταινίες
Η έβδομη τέχνη δεν έμεινε αμέτοχη στην δημοσιοποίηση αυτών των φρικαλέων γεγονότων. Δύο πολύ δυνατές συναισθηματικές ταινίες με θέμα την ζωή των νεαρών κοριτσιών δημιουργήθηκαν :
Οι Κόρες της Ντροπής The Magdalene Sisters είναι βρετανική/ιρλανδική ταινία, του 2002. Τη σκηνοθεσία και το σενάριο ανέλαβε ο Πίτερ Μούλαν. Η ταινία περιγράφει τη ζωή τριών γυναικών που στάλθηκαν στα Πλυντήρια της Μαγδαληνής, γιατί διέπραξαν αμαρτίες σεξουαλικής φύσης.
Το Philomena είναι βρετανική δραματική ταινία παραγωγής 2013, σε σκηνοθεσία Στίβεν Φρίαρς και σε σενάριο των Στιβ Κούγκαν και Τζεφ Πόου. Αφηγείται τη ζωή μιας κοπέλας που βρισκόταν στο ίδρυμα και την αναζήτηση του παιδιού της που αρπάχθηκε και δόθηκε για υιοθεσία από τις μοναχές.
Σήμερα
Το 2001, η ιρλανδική κυβέρνηση παραδέχτηκε ότι τα πλυντήρια της Μαγδαληνής ήταν κέντρα κακοποίησης νεαρών γυναικών. Το 2011 η Επιτροπή τoυ O.H.E. κατά των Βασανιστηρίων κάλεσε την Ιρλανδία να διερευνήσει τα γεγονότα. Απαίτησε να πει επιτέλους την αλήθεια για το ρόλο της τότε κυβέρνησης. Ήταν πλέον κοινό μυστικό ότι κονδύλια δίνονταν για τις νομιμοφανείς υιοθεσίες και χρηματικά ποσά από το ίδρυμα επιστρέφονταν στην κυβέρνηση.
Το 2013, ο Πρωθυπουργός της Ιρλανδίας Enda Kenny απολογήθηκε στα θύματα, αποκαλώντας τα πλυντήρια, την “ντροπή του έθνους”. Αποζημιώσεις ηθικές ή υλικές δεν δόθηκαν επί της ουσίας και σίγουρα παιδιά δεν κατάφεραν να ενωθούν με τις βιολογικές τους μητέρες. Τα ιδρύματα αυτά αντιμετωπίστηκαν σαν μερικά από τα πολλά σκάνδαλα της Καθολικής Εκκλησίας που ακόμα διερευνούνται.
Philomena
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για αυτό το άρθρο
Οι κόρες της ντροπής, ανακτήθηκε από https://el.wikipedia.org/wiki/Οι_Κόρες_της_Ντροπής
Τα πλυντήρια της Μαγδαληνής. Εκεί που η Ιρλανδία ξέπλενε την ντροπή χιλιάδων νεαρών γυναικών, ανακτήθηκε από www.bovary.gr
Τα πλυντήρια της ντροπής: Οι 155 τάφοι που αποκάλυψαν τον σκοτεινό ρόλο που έκρυβαν οι καλόγριες μέχρι το 1996, ανακτήθηκε από https://www.enimerotiko.gr
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου