Συμμετέχοντες στο συλλαλητήριο κατά των αντιρωσικών κυρώσεων στη Βιέννη – RIA Novosti, 1920, 11.12.2022
© RIA Novosti / Stringer
Petr Akopov
Ενώ οι γερμανικές αρχές ασχολούνται με τους τρομακτικούς συνωμότες με επικεφαλής τον πρίγκιπα Ρους, οι γείτονές τους και μικρότεροι αδελφοί τους, οι Αυστριακοί, λένε ανοιχτά τρομακτικά πράγματα.....
Μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη Βιέννη το Σάββατο απαίτησε την άρση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, αλλά ζήτησε επίσης την έναρξη ειρηνευτικών συνομιλιών για την Ουκρανία, τη διατήρηση του ουδέτερου καθεστώτος της Αυστρίας και την ενίσχυση της καταπολέμησης της παράνομης μετανάστευσης. Στη βιεννέζικη πλατεία υπήρχαν ακόμη και ρωσικές σημαίες (αντί για ουκρανικές, που ήταν ήδη συνηθισμένες στην Ευρώπη), και ένας από τους πιο επιφανείς πολιτικούς της Αυστρίας, ο πρώην αντικαγκελάριος Heinz-Christian Strache, ήταν ο κύριος ομιλητής. Υπήρξε ο δεύτερος άνθρωπος στην κυβέρνηση Κουρτς για μικρό χρονικό διάστημα, μόλις ενάμιση χρόνο, αλλά για σχεδόν δεκαπέντε χρόνια ήταν επικεφαλής του Κόμματος των Ελευθέρων της Αυστρίας (APS), το οποίο ήταν είτε η κύρια δύναμη της αντιπολίτευσης είτε το κυβερνών κόμμα τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Το 2019 απομακρύνθηκε από την κυβέρνηση μετά από ένα σκάνδαλο που αφορούσε ένα βίντεο που τον έδειχνε να μιλάει με μια ψεύτικη “ανιψιά ενός Ρώσου ολιγάρχη” (η όλη ιστορία ήταν μια προβοκάτσια από μια δυτική υπηρεσία πληροφοριών), και πέρυσι καταδικάστηκε μάλιστα σε 15 μήνες φυλάκιση με αναστολή για διαφθορά (φέρεται να πατρονάρει μια ιατρική εταιρεία για δωρεές σε ένα κομματικό ταμείο), προσπαθώντας έτσι να βγει από την πολιτική, αλλά ο Strache δεν το βάζει κάτω. Έχει διαγραφεί από το APS, αλλά έχει οργανώσει το δικό του κόμμα και σκοπεύει να συμμετάσχει στις εκλογές. Και αυτά που είπε σε μια συγκέντρωση στη Βιέννη το Σάββατο θα έχουν απήχηση στους ψηφοφόρους, επειδή οι ίδιοι μιλούν όλο και περισσότερο γι’ αυτό:“Έχουμε περάσει πολλά τον τελευταίο καιρό, περνάμε από κυρώσεις που ψηφίστηκαν με αυτό που αργότερα αποδείχθηκε ότι ήταν μια απατηλή υπόσχεση ότι οι κυρώσεις αυτές θα γονάτιζαν τη Ρωσία. Αυτό δεν συνέβη. Παρά τις κυρώσεις, η Ρωσία διπλασίασε φέτος τα έσοδά της από το εμπόριο πετρελαίου και φυσικού αερίου με την Ευρώπη. Είχε θετικό εμπορικό ισοζύγιο, με τα έσοδα να αυξάνονται από 100 δισεκατομμύρια πέρυσι σε 220 δισεκατομμύρια φέτος. <…> Η Αυστρία, αναγκασμένη να συμμετέχει στις κυρώσεις, βλάπτει τον εαυτό της. Πληρώνουμε τα πολιτικά λάθη, αυτόν τον αυτοτραυματισμό, πληρώνουμε την ταλαιπωρία του πληθυσμού – ολοένα και υψηλότερες τιμές φυσικού αερίου και ηλεκτρικού ρεύματος”.
Ο Strache δήλωσε ότι τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα – ένα κύμα πτωχεύσεων θα ξεκινούσε ήδη από τον Μάρτιο ή τον Απρίλιο:
“Όλα αυτά είναι διαβολικά επικίνδυνα. Οι απειλές για την ευημερία μπορεί να έχουν τρομερές συνέπειες στη χώρα μας, όπου όλο και περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται σε σύγχυση, σε απόγνωση. Μπορεί να απειλήσει την κοινωνική ένταση, κάτι που δεν θέλουμε. Όλοι όσοι έχουν πολιτική ευθύνη πρέπει να αποτρέψουν αυτό το ενδεχόμενο. Όλα αυτά απειλούν την ίδια τη βάση της κοινωνίας μας που ονομάζεται μεσαία τάξη”.
Ταυτόχρονα, ορισμένοι αυστριακοί πολιτικοί πρότειναν επίσης να συζητηθεί η ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ, δηλαδή η εγκατάλειψη της αυστριακής ουδετερότητας. Ο Strache όχι μόνο μίλησε εναντίον αυτού – “πρέπει να το υπερασπιστούμε γιατί δεν μπορούμε να τους επιτρέψουμε να κερδοσκοπούν πουλώντας ένα κομμάτι κάθε φορά” – αλλά επέκρινε επίσης την ευρωπαϊκή πολιτική (και η Αυστρία είναι μέρος της ΕΕ) για την Ουκρανία:
“Δεν δικαιολογούμε όλες τις ενέργειες της Ρωσίας σε αυτόν τον πόλεμο, ο οποίος ξεκίνησε με τη ρωσική επίθεση. Ο νόμος έχει παραβιαστεί και γίνονται ενέργειες και από τις δύο πλευρές που απλά δεν μπορούν να δικαιολογηθούν. Αλλά αυτή η σύγκρουση είχε μια μακρά προϊστορία, την οποία συχνά αρνούμαστε να θυμηθούμε, η οποία έχει ξεπλυθεί από τη μνήμη των ανθρώπων.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι των γεγονότων της 24ης Φεβρουαρίου προηγήθηκε η λεγόμενη επανάσταση του 2014, την οποία θα προτιμούσα να ονομάσω πραξικόπημα. Και η CIA, δηλαδή η μυστική υπηρεσία των ΗΠΑ, συμμετείχε πολύ ενεργά σε αυτό το πραξικόπημα. Το αποτέλεσμα αυτού του πραξικοπήματος δεν ήταν η εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στην Ουκρανία. Υπήρξε κατάληψη της εξουσίας, η οποία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δικαιολογηθεί από τη σκοπιά της δημοκρατικής πολιτικής.
Η συνέπεια αυτού του πραξικοπήματος ήταν ένας εμφύλιος πόλεμος στην Ουκρανία. Ως αποτέλεσμα αυτού του πολέμου, ακόμη και πριν από αυτό το έτος, περισσότεροι από δέκα χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, κυρίως στην ανατολική Ουκρανία – Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ. Και για όλα αυτά τα μακρά χρόνια η Ευρώπη έχει γυρίσει την πλάτη σε αυτή τη σύγκρουση, δεν έχει ποτέ μεσολαβήσει για τη λύση της κατάστασης.
Και τώρα δεν βλέπουμε την κατάσταση να εξελίσσεται με τέτοιο τρόπο ώστε να ακολουθηθεί μια λογική πολιτική. Δεν βλέπουμε Ευρωπαίους πολιτικούς να κάνουν πραγματικά βήματα για να πουν: θέλουμε την ειρήνη, θέλουμε να φέρουμε και τις δύο πλευρές της σύγκρουσης στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, θέλουμε να αναζητήσουμε ειρηνικές λύσεις, θέλουμε να βρούμε μια διέξοδο από τη σύγκρουση. Αυτό δεν συμβαίνει. Αντιθέτως, βλέπουμε αποστολές όπλων, βλέπουμε πολιτική κυρώσεων, βλέπουμε επιδείνωση. Δεν βλέπουμε καμία κίνηση προς το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Σε γενικές γραμμές, βλέπουμε την επιθυμία να κλιμακωθεί η κατάσταση αντί να εκτονωθεί.
Με άλλα λόγια, ο πρώην αντικαγκελάριος λέει πράγματα που οι κυβερνήσεις της ΕΕ δεν θέλουν να αναγνωρίσουν – όχι μόνο για την Ουκρανία, αλλά και για την κατάσταση στην ίδια την Ευρώπη. Αλλά τι σημαίνει μια τέτοια ειλικρινής δήλωση; Ό,τι έχουν οι Αυστριακοί στη γλώσσα τους, το έχουν οι Γερμανοί στο μυαλό τους;
Φυσικά, είναι πολύ πιο εύκολο για τους Αυστριακούς – αν και είναι μέλη της ΕΕ, δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ και η ουδέτερη θέση τους είναι κατοχυρωμένη στο Σύνταγμα. Και γενικά, οι άνθρωποι στη Βιέννη θυμούνται ότι ήταν η καλή θέληση της χώρας μας που οδήγησε στην αποκατάσταση της κυριαρχίας το 1955. Άλλωστε, τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά μετά την κατάληψη της Βιέννης από τον Κόκκινο Στρατό και την επιστολή του νέου καγκελάριου Καρλ Ρένερ (ο οποίος εγκαθίδρυε την Αυστριακή Δημοκρατία το 1918) προς τον “σύντροφο Στάλιν” (ως μαρξιστή μαρξιστή) που ζητούσε περισσότερες παραδόσεις αλεύρων. Ωστόσο, η Αυστρία δεν είχε μόνο αποτύχει να περάσει από το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, αλλά και από την αγγλοσαξονική πλύση εγκεφάλου της ελίτ – και έτσι ακολούθησε μια αρκετά ανεξάρτητη πολιτική, μεταξύ άλλων και στα ανατολικά (η κληρονομιά της αυτοκρατορίας των Αψβούργων ήταν εμφανής). Η γερμανική ανατολική πολιτική στα τέλη της δεκαετίας του ’70 δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την αυστριακή εμπειρία στις σχέσεις με τη Μόσχα, και η Βιέννη είχε καθοριστική σημασία για τις ευρωσοβιετικές και αργότερα τις ευρωρωσικές σχέσεις του τελευταίου μισού αιώνα.
Παρά την ένταξή της στην ΕΕ τη δεκαετία του 1990, η Αυστρία ακολούθησε τη δική της ιδιαίτερη πορεία, όχι μόνο στην εξωτερική, αλλά και στην εσωτερική πολιτική. Ακριβώς στην Αυστρία οι εθνικιστές ήρθαν στην εξουσία για πρώτη φορά στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία: το 2000, το Αυστριακό Κόμμα των Ελευθέρων (του οποίου ηγείτο τότε ο προκάτοχος του Strache, Jörg Haider) προσχώρησε στην κυβέρνηση συνασπισμού. Μετά από αυτό, οι περισσότερες χώρες της ΕΕ ανακοίνωσαν μποϊκοτάζ της Αυστρίας – πώς είναι δυνατόν να βρίσκονται στην εξουσία ακροδεξιοί, ακόμη και φασίστες!
Λίγα χρόνια αργότερα, το APS έχασε ψήφους στις εκλογές, ο Haider εγκατέλειψε το κόμμα και έπαψε να είναι το κυβερνών κόμμα – αν και αργότερα, υπό τον Strach, άρχισε να κερδίζει και πάλι βάρος και ήταν μέλος της κυβέρνησης. Το 2019, η ιστορία με την “ανιψιά ενός Ρώσου ολιγάρχη” (η οποία αποδείχθηκε ότι ήταν φοιτήτρια από τη Βοσνία) οδήγησε όχι μόνο στην παραίτηση του Strache από αντικαγκελάριος, αλλά και στην πτώση ολόκληρης της κυβέρνησης του Sebastian Kurz και στην κατάρρευση του συνασπισμού στον οποίο συμμετείχε το APS. Παρεμπιπτόντως, υπουργός Εξωτερικών σε εκείνη την κυβέρνηση ήταν η Karin Kneissl (που εκπροσωπούσε το APS, αν και δεν ήταν μέλος του κόμματος), στον γάμο της οποίας παρευρέθηκε ο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Τώρα η Kneissl έχει εγκαταλείψει την Αυστρία, εξοστρακισμένη για τη “φιλία της με τον Πούτιν”, ενώ ο Strache συνεχίζει να αγωνίζεται. Η Βιέννη κυβερνάται σήμερα από έναν συνασπισμό του Λαϊκού Κόμματος (τυπικά δεξιό, το αντίστοιχο του γερμανικού CDU) και των Πρασίνων, αλλά σε σύγκριση με τους Γερμανούς πολιτικούς οι Αυστριακοί κομματικοί συνάδελφοί τους, συμπεριλαμβανομένου του πράσινου προέδρου Van der Bellen, φαίνονται πολύ πιο λογικοί και προσπαθούν τουλάχιστον να είναι ανεξάρτητοι. Ο Kneissl και ο Strache είναι ακόμη και στρατηγικά σκεπτόμενοι πολιτικοί που γνωρίζουν όχι μόνο ότι χωρίς τη Ρωσία δεν θα υπήρχε η σημερινή Αυστρία, αλλά και ότι μια σύγκρουση με τη Μόσχα δεν είναι προς το συμφέρον της Αυστρίας, της Γερμανίας ή της Ευρώπης. Και υπό αυτή την έννοια, η Ευρώπη θα πρέπει να διδαχθεί από τη Βιέννη – εάν, φυσικά, θέλει να καθορίσει το μέλλον της.
https://ria.ru/20221211/avstriya-1837790679.html
https://www.tokoutsavaki.net/post/austria-warns-europe-of-the-consequences
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου