Ἔχουν ξαμολυθεῖ ἀφιονισμένοι ἀπό ἄμβωνα σέ ἄμβωνα, ἀπό ραδιόφωνο σέ ραδιόφωνο καί ἀπό βοθροκάναλο σέ βοθροκάναλο, ὄχι ἀπλά πλέον προπαγανδίζοντες ὑπέρ τῶν ἐμβολίων, ἀλλά ὡρυόμενοι καί ἐκκρίνοντες ἀφρούς: ὑπέρ τῆς ὑποχρεωτικότητας, ὑπέρ τοῦ ἐξαναγκασμοῦ τῶν πολιτῶν, ὑπέρ τῆς ξεκάθαρης παραβίασης τοῦ Συντάγματος καί τῆς κατάργησης τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων καί ἐλευθεριῶν για χάρη κάποιας δῆθεν δημόσιας ὑγείας (μπορεῖ καί γιά τήν…
ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ).
Μέ χαρακτηρισμούς ὁλοένα καί πιό ἀποτρόπαιους ἔναντι τῶν…ἀνεύθυνων (και «ἁμαρτωλῶν» πλέον) συνωμοσιολόγων, μέ μανία ὁλοένα καί πιό ἀνεξέλεγκτη. Καί μανία πού θά συνεχίσει νά κλιμακώνεται ἀσφαλῶς, ὅσο αὐτοί ὅλοι θά νιώθουν τήν ἀποστροφή μας καί θά εἰσπράττουν κατάμουτρα τήν ἄρνησή μας νά τούς ὑπακούσουμε.
Τις προάλλες ἦταν ὁ Κηφισίας, προχτές ὁ Μεσσηνίας, χτές ὁ Πατρῶν, σήμερα ὁ Ἀλεξανδρουπόλεως, αὔριο κάποιος ἄλλος.
Συντονισμένοι πιά και καλοκουρδισμένοι, ὥστε νά μήν περνάει οὔτε μέρα, νά μή χάνεται οὔτε στιγμή.
Ἄνθρωποι κακόφρονες, κακόδοξοι, δύσμοιροι.
Θλιβερές μορφές, παντελῶς ἀποκομμένες ἀπό δόγματα, ἀπό κάθε αὐθεντική ἐκκλησιαστική παράδοση, ἀπό κάθε ἀλήθεια.
Τάφοι κεκονιαμένοι, ἐθελότρεπτες ἀποξηραμένες καλαμιές στόν καυτό λίβα τῆς Νέας Ἐποχῆς.
Πλάσματα τραγικά, ἄχριστα καί ἀχαρίτωτα, ὅλο καί πιό ἀπροκάλυπτα ἀντηχεῖα πλάνης καί στυγνοῦ φασισμοῦ, ὅλο καί πιό ξεδιάντροπα κύμβαλα ἀλαλάζοντα – καί ἀνακυκλοῦντα τίς διαταγές ὑπόγειων κέντρων καί δαιμονικῶν διευθυντηρίων.
Ἐδῶ ὅμως ξεκαθαρίζουν πλέον ὅλα.
Ἐδῶ ἔχουν καταρρεύσει μέ πάταγο ὅλες οἱ φκιασιδωμένες μάσκες, μαζί μέ τά τελευταῖα προσχήματα καί τά στερνά φύλλα συκῆς πού πεταχτῆκαν στά σκουπίδια ἀπό τούς ἴδιους τούς ξεγυμνωμένους πιά ταγούς.
Ἐδῶ ζυγιζόμαστε καί μετριόμαστε ἅπαντες, κύριοι!
Κι ἀλίμονο σέ ὅποιον ἐξ ἡμῶν καί ἐξ ὑμῶν βρεθεῖ ἀνάξιος καί ἐλλιπής.
Ἦρθαν ἔτσι ἐδῶ τά πράγματα (πόση τραγική εἰρωνεία ἀλήθεια), πού ὄχι ἀπό κάτι σοβαρό, ὄχι ἀπό κάτι συνταρακτικό καί κρίσιμο, ἀλλά ἀπό μία ἐλεεινή ὑγειονομική ἀπάτη, βίβλοι ἀνεώχθησαν καί τά κρυφά ἐφανερώθησαν.
Καί πλεῖστα ἀκόμη φανερωθήσονται καί ἀποκαλυφθήσονται ἀσφαλῶς.
Ὁ βασιλιάς δέν μπορεῖ νά κρύψει τή γύμνια του, ἀλλά ὑπάρχει πιά καί κάτι περισσότερο ἀπό αὐτό: ἔχει τόσο πολύ τυφλωθεῖ καί μωρανθεῖ, πού οὔτε κἄν τό προσπαθεῖ πλέον.
Ὁ βασιλιάς εἶναι ἀναφανδόν θεόγυμνος.
Και ἀπλῶς τώρα μαίνεται ἐμμανῶς μανίαν μανικήν ἀπέναντι σέ ὅποιους δέν ἀποδέχονται πιά τα λαμπερά ψεύδη του καί τή λόγῳ μέν πολυχρυσοποίκιλτη, ἔργῳ δέ ἀνύπαρκτη φορεσιά του…
Νεκτάριος Δαπέργολας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου