Απόστολος Αποστόλου
Οι κοινωνιομετρικές μονάδες εξουσίας ποτέ δεν είχαν τόση δύναμη όσο σήμερα....
Τι μας λέει η βιοτρομοκρατία: Πρέπει να θέλεις το σου απαγορεύω. Με αυτό θα θεμελιώνεις κάθε φορά την παρουσία σου.Ο νόμος έκτακτης ανάγκης που θεωρήθηκε ως μόνη λύση για την αντιμετώπιση της πανδημίας παραμορφώνει αποφασιστικά αυτό που καταστέλλει και ο φόβος νορμοποιεί το νόμο.
Η ζωή σύμφωνα με τις απαιτήσεις της βιοτρομοκρατίας επαναπροσδιορίζεται, μας καλεί ή να υποδουλωθούμε με τη βία ή με αφέλεια. Είναι εκείνο που ο Μισέλ Φουκώ αποκαλούσε ως βαθμιαία υποβάθμιση της ζωής του ανθρώπου σε ζώο, πρόκειται ουσιαστικά για μια διαδικασία που πραγματοποιείται με τις πιο τελειοποιημένες τεχνικές.
Μπροστά στο βιολογικό κίνδυνο, μας λένε να ξεχάσουμε την αστική δημοκρατία, εξάλλου η αστική δημοκρατία μετεβλήθη καιρό τώρα σε μια δυτική μόδα που υπερασπίζεται έναν αχόρταγο πλουραλισμό της ανεκτικότητας η οποία με τη σειρά της γέννησε την αδιαφορία. Ο Αποθρησκευτικοποιημένος δυτικός πολίτης θρησκευτικοποιείται όμως στην πολιτική βιολογία που λαμβάνει πλέον το όνομα της βιοτρομοκρατίας.
Έχοντας εσωτερικεύσει ο παγκοσμιοποιημένος πολίτης τις απαγορεύσεις θα ζει ως εάν να είναι ελεύθερος (αυτό το -ως εάν- που έβαζε ο Σπινόζα στη σκέψη), ως εάν να είναι συνταγματικά κατοχυρωμένος, ως εάν να είναι προστατευμένος από τη δικαιοσύνη, ως εάν να διαθέτει ατομικά δικαιώματα.
Αυτό είναι το πνεύμα της βιοτρομοκρατίας, μια ουτοπία της προστασίας από την βιο-απειλή, που στην ουσία είναι ολοκληρωτικός ιδεολογισμός. Οι πολίτες και το σύστημα λειτουργίας αποκρυσταλλώνονται και υλοποιούνται σε ένα πλέγμα βιολογικό-σωτηριολογικό μεσσιανισμού.
Ούτε θα έχει πλέον ο παγκοσμιοποιημένος πολίτης ούτε καν την «ευκαιρία», αν είναι «ευκαιρία», να εκλογικεύει ήδη ειλημμένες αποφάσεις. Όλα θα αρχίζουν και θα τελειώνουν με τον φόβο και την τιμωρία. Το εξαγώγιμο προϊόν της πολιτικής σήμερα το βλέπουμε όλοι με τη βιο-απειλή της πανδημίας είναι η ρητορεία της τρομοκρατίας.
Η εκτελωνισμένη ιδεολογία της βιο-απειλής με τις πολύφωνες και πολύ-επιστημονικές, μεθερμηνείες, αλλά κατ’ ουσία ημιεπιστημονικές και ημιφωνικές, αποσαρκώνει κάθε αστική δημοκρατική κατάκτηση, και εγκλείει ένα σχήμα απόλυτης πειθάρχησης και αποστερητικής ιδιοποίησης των δικαιωμάτων.
Είναι εκείνο που τόνιζε Τζ. Όργουελ, λέγοντας ότι όλα θα συρρικνώνονται και θα γίνονται φυλακή, ή εκείνο που έλεγε ο Χάξλεϋ ότι όλα θα καταστούν ένας απέραντος χυλός μιας παρωδίας.
Είναι απολύτως σωστοί και οι δύο. Η πανδημία τους επιβεβαιώνει απόλυτα. Η φυλακή του Όργουελ είναι εδώ, με τα απίστευτα μέτρα και τις απώλειες της δημοκρατικής μας κληρονομιάς. Αλλά και η παρωδία του Χάξλεϋ επίσης είναι εδώ, αρκεί να δει κανείς τις αβεβαιότητες των εμβολίων, τις μεταλλάξεις του ιού που ακυρώνουν τη βιο-πολιτική σωτηριολογία. Τι και αν υπόσχεται η βιο-πολιτική το τέλος της Κόβιντ-19, όλα γίνονται τελικά μια ανατομική μεγέθυνση της αμφιβολίας. Και αυτό γιατί το τέλος της Κόβιντ-19 γίνεται η αρχή της μετάλλαξης της.
Αλλά και γιατί η πολιτική σωτηρία μας έχει πείσει χρόνια και χρόνια ότι παράλληλα κάνει βάρδιες με τον απανρθωπισμό. Γίνεται πάντα ένα είδος αναλογικής επανεισαγωγής έτσι ώστε η ελευθερία να παίρνει το χρώμα του ψυχαναγκασμού, η σωτηρία το χρώμα της υποδούλωσης, και η προστασία να γίνεται ένας εσμός πειθαρχήσεων. Αυτό είναι τελικά το νέο πλαίσιο της παραγωγικής χρησιμότητας, το ασφαλές ταξινομημένο πλαίσιο της ζωής. Η ζωή θα είναι για πολύ, αν όχι για πάντα, ένας εγκλεισμός και ποτέ μια αληθινή απόδραση, μια αποστασιοποιημένη στάση σχέσης και ποτέ ένα ρίσκο.
Απόστολος Αποστόλου. Δρ. Φιλοσοφίας.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου