Ανοίξτε τη φωτογραφία σε μεγέθυνση και κοιτάξτε τους καλά στα μάτια. Παρατηρήστε την... αξιοπρέπεια μέσα στη φτώχεια, τα φρεσκοσιδερωμένα "καλά τους" ρούχα, λες και πάνε σε γιορτή.
Θαυμάστε την αγάπη αλλά και την ήρεμη αποφασιστικότητα που σπιθίζει στο βλέμμα τους.
Τη μη υποταγή στον τεράστιο και ανίκητο κατακτητή. Μπορεί να είσαι πολύ μεγαλύτερος και πιο δυνατός από μένα, αλλά εγώ θα σε πολεμήσω.
Αυτό το ζευγάρι είναι η Μαρία και ο Κλεόμβροτος Αγριμανάκης και η φωτογραφία είναι από το Μάιο του 1941 τότε, στην επική αεραποβατική μάχη της Κρήτης. Τη μάχη που άλλαξε την ιστορία του ΒΠΠ με την τρομακτική αντίσταση που συνάντησαν και την πανωλεθρία που έπαθαν οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές.
Κοιτάξτε το αριστερό χέρι της -ζωσμένης με σφαίρες- Μαρίας που αγκαλιάζει προστατευτικά τον άντρα της από τη μέση. Θα πολεμήσω αγκαλιά με ό,τι αγαπώ, για να το προστατεύσω.
Παρατηρήστε το μειλίχιο αλλά και ανεπαίσθητα περιφρονητικό χαμόγελο και των δύο προς εισβολέα, που δείχνει ξεκάθαρα την ειρωνεία της τύχης: Θα σας πολεμήσουμε εμείς οι άοπλοι, εξουθενωμένοι κι ανυπεράσπιστοι με τα δικά σας όπλα, αυτά που έπεσαν με τις κούτες από τον ουρανό!
Είναι το ίδιο μειδίαμα που πρέπει να είχε και ο Διηνέκης 25 αιώνες νωρίτερα, στην εξίσου επική Μάχη των Θερμοπυλών, όταν τους ανήγγειλαν πως "τα βέλη των Μήδων θα είναι τόσα σε αριθμό που θα σκεπάσουν τον ήλιο" κι αυτός αντί να φοβηθεί τους φώναξε: "Καλύτερα, θα πολεμάμε στη σκιά."
Το έτοιμο να πυροβολήσει πολυβόλο του Κλεόμβροτου και το όπλο που ακουμπάει στο παπούτσι της Μαρίας φωνάζουν ξεκάθαρα: ΩΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΗ ΠΑΡΕΚΕΙ. Δε μας νοιάζει ούτε πόσοι είστε, ούτε τι θέλετε. Ενα ακόμη βήμα να κάνετε και σας την ανάψαμε.
Ισως αυτή τη φωτογραφία να πρέπει να τη μελετήσουν αυτοί που συνεχώς μας αναγγέλλουν ότι τραβάνε "κόκκινες γραμμές" κι αυτές όλο και οπισθοχωρούν, μέχρι που ξεθωριάζουν τελείως, και πίσω τους δεν βρίσκεται κανείς να τις υπερασπίσει.
Οι γραμμές δεν είναι ποτέ κόκκινες. Είναι από χώμα και χαλίκια και χαράζονται με τη μύτη του παπουτσιού, ακριβώς μπροστά μας. Κι από πίσω είμαστε εμείς.
Πέρνα την, άμα σου βαστάει.
Τιμή και Δόξα σε αυτούς του δυο λεοντόψυχους Έλληνες που γνωρίσαμε σήμερα και στους χιλιάδες άλλους που δε θα μάθουμε ποτέ τα ονόματά τους.
* Η φωτογραφία ανήκει στο προσωπικό αρχείο της Πηνελόπης Ντουντουλάκη
Θαυμάστε την αγάπη αλλά και την ήρεμη αποφασιστικότητα που σπιθίζει στο βλέμμα τους.
Τη μη υποταγή στον τεράστιο και ανίκητο κατακτητή. Μπορεί να είσαι πολύ μεγαλύτερος και πιο δυνατός από μένα, αλλά εγώ θα σε πολεμήσω.
Αυτό το ζευγάρι είναι η Μαρία και ο Κλεόμβροτος Αγριμανάκης και η φωτογραφία είναι από το Μάιο του 1941 τότε, στην επική αεραποβατική μάχη της Κρήτης. Τη μάχη που άλλαξε την ιστορία του ΒΠΠ με την τρομακτική αντίσταση που συνάντησαν και την πανωλεθρία που έπαθαν οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές.
Κοιτάξτε το αριστερό χέρι της -ζωσμένης με σφαίρες- Μαρίας που αγκαλιάζει προστατευτικά τον άντρα της από τη μέση. Θα πολεμήσω αγκαλιά με ό,τι αγαπώ, για να το προστατεύσω.
Παρατηρήστε το μειλίχιο αλλά και ανεπαίσθητα περιφρονητικό χαμόγελο και των δύο προς εισβολέα, που δείχνει ξεκάθαρα την ειρωνεία της τύχης: Θα σας πολεμήσουμε εμείς οι άοπλοι, εξουθενωμένοι κι ανυπεράσπιστοι με τα δικά σας όπλα, αυτά που έπεσαν με τις κούτες από τον ουρανό!
Είναι το ίδιο μειδίαμα που πρέπει να είχε και ο Διηνέκης 25 αιώνες νωρίτερα, στην εξίσου επική Μάχη των Θερμοπυλών, όταν τους ανήγγειλαν πως "τα βέλη των Μήδων θα είναι τόσα σε αριθμό που θα σκεπάσουν τον ήλιο" κι αυτός αντί να φοβηθεί τους φώναξε: "Καλύτερα, θα πολεμάμε στη σκιά."
Το έτοιμο να πυροβολήσει πολυβόλο του Κλεόμβροτου και το όπλο που ακουμπάει στο παπούτσι της Μαρίας φωνάζουν ξεκάθαρα: ΩΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΗ ΠΑΡΕΚΕΙ. Δε μας νοιάζει ούτε πόσοι είστε, ούτε τι θέλετε. Ενα ακόμη βήμα να κάνετε και σας την ανάψαμε.
Ισως αυτή τη φωτογραφία να πρέπει να τη μελετήσουν αυτοί που συνεχώς μας αναγγέλλουν ότι τραβάνε "κόκκινες γραμμές" κι αυτές όλο και οπισθοχωρούν, μέχρι που ξεθωριάζουν τελείως, και πίσω τους δεν βρίσκεται κανείς να τις υπερασπίσει.
Οι γραμμές δεν είναι ποτέ κόκκινες. Είναι από χώμα και χαλίκια και χαράζονται με τη μύτη του παπουτσιού, ακριβώς μπροστά μας. Κι από πίσω είμαστε εμείς.
Πέρνα την, άμα σου βαστάει.
Τιμή και Δόξα σε αυτούς του δυο λεοντόψυχους Έλληνες που γνωρίσαμε σήμερα και στους χιλιάδες άλλους που δε θα μάθουμε ποτέ τα ονόματά τους.
* Η φωτογραφία ανήκει στο προσωπικό αρχείο της Πηνελόπης Ντουντουλάκη
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου