Από τον
Ιωάννη Χρ. Γιαννάκενα*
Ελλιπής και παραμορφωτική οπτική, αντιφάσεις και προχειρότητα χαρακτηρίζουν το νέο βιβλίο της αναπληρώτριας καθηγήτριας του Πάντειου Πανεπιστημίου Βασιλικής Γεωργιάδου με τίτλο «Η Ακρα Δεξιά στην Ελλάδα, 1965-2018» (εκδόσεις Καστανιώτη). ...
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η αναφορά της στον καθηγητή Δημήτριο Βεζανή. Η βιβλιογραφία του Βεζανή την οποία παραθέτει είναι ελλιπέστατη, καθώς απουσιάζουν ηχηρά το πολύτομο έργο του «Γενική Πολιτειολογία», αλλά και άλλα βιβλία του, όπως, π.χ., «Η Ιδέα του Κράτους παρ’ Ελλησι» (1949) και «Ο Ανώτατος Αρχων» (1944), τα οποία επίσης είναι κεφαλαιώδους σημασίας, προκειμένου να ιχνηλατηθεί η ιδεολογία του ανδρός. Κατόπιν αυτών των ελλείψεων, δεν προκαλεί εντύπωση ο ισχυρισμός της κυρίας Γεωργιάδου ότι «ο Βεζανής… μύησε το περιβάλλον Πλεύρη σε μια φυλετική εκδοχή του λεγόμενου ‘‘ελληνικού εθνικισμού’’» (σελ. 36). Γι’ αυτόν τον ισχυρισμό της η κυρία Γεωργιάδου δεν παραπέμπει σε καμιά συγκεκριμένη πηγή, ενώ αγνοεί -προφανώς- ότι ο Βεζανής απέρριπτε αναφανδόν τη θεωρία του φυλετισμού.
Συγκεκριμένα, ο Βεζανής είχε χαρακτηρίσει τη φυλετική θεωρία αυθαίρετη και αναπόδεικτη, καθώς «ουδεμία φυλετική θεωρία ηδυνήθη ν’ αποδείξη το προβάδισμα του φυλετικού παράγοντος και να εξηγήση τα κοινωνικά και ιστορικά φαινόμενα βασιζομένη αποκλειστικώς εις αυτόν» («Γενική Πολιτειολογία», 1951, Μέρος Α΄, σελ. 50), και καταφερόταν εναντίον των «μεθυσμένων με το φυλετικό αφιόνι ηλιθίων» (στο ίδιο, σελ. 51). Επομένως, αποκλείεται ο Βεζανής να «μύησε» οποιονδήποτε σε μια θεωρία την οποία ο ίδιος με σφοδρότητα απέρριπτε!
Επιπλέον, η κυρία Γεωργιάδου εντοπίζει ως ιδεολογικό στοιχείο στον ελληνικό εθνικισμό του Βεζανή την «ακρότητα ως απόρριψη της αριστοτελικής μεσότητας» (σελ. 36). Ομως -αντίθετα με τον ισχυρισμό της κυρίας Γεωργιάδου-, ο Βεζανής θεωρούσε την έννοια του «μέτρου», δηλαδή τη μεσότητα μεταξύ υπερβολής και ελλείψεως, τη φιλοσοφική, καλλιτεχνική, επιστημονική και κοινωνική έκφραση των Ελλήνων («Η Αιωνία Νεότης των Ελλήνων», 1950, σελ. 469).
Μάλιστα, η κυρία Γεωργιάδου πέφτει και σε αντιφάσεις, καθώς από τη μία ισχυρίζεται ότι «ο ίδιος ο Πλεύρης είχε επηρεαστεί από τον… Βεζανή» (σελ. 35) και, έπειτα από μόλις τρεις σελίδες, αναφέρει ότι «το Κ4Α και ο επικεφαλής του [Πλεύρης] δεν φαίνεται να εντρύφησαν ιδιαιτέρως στο έργο του [Βεζανή]» (σελ. 38). Πώς λοιπόν ο Βεζανής επηρέασε τον Πλεύρη, χωρίς όμως ο τελευταίος να εντρυφήσει ιδιαιτέρως στο έργο του πρώτου; Από τα προαναφερθέντα, ένα είναι σίγουρο: ότι η κυρία Γεωργιάδου μιλά για τον Βεζανή με προχειρότητα, καθώς εκείνη σίγουρα δεν έχει «εντρυφήσει ιδιαιτέρως» στο έργο του!
Ακόμα μία ένδειξη της προχειρότητας της κυρίας Γεωργιάδου αποτελεί το γεγονός ότι χαρακτηρίζει την πρόταση για σύσταση «σωματειακής Βουλής» «καθαρά φασιστικής έμπνευσης» (σελ. 157, υποσημείωση 22), αγνοώντας προφανώς ότι την πρόταση αυτή υποστήριζε αναφανδόν ο -δημοκρατικών φρονημάτων- καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Αλέξανδρος Σβώλος («Το Νέον Σύνταγμα και αι Βάσεις του Πολιτεύματος», 1928, σελ. 161-210), ενώ, αντιθέτως, ο «φασίστας» Βεζανής εξέφραζε σκεπτικισμό απέναντί της και θεωρούσε ότι η σωματειακή Βουλή θα είχε αξία αν είχε μόνο συμβουλευτικό χαρακτήρα («Θεωρία του Κράτους», 1932, σελ. 193)!
Τα παραδείγματα αυτά δίνουν μια εικόνα για όλο το βιβλίο, το οποίο έχει αρκετές κραυγαλέες ελλείψεις που εντοπίζονται εύκολα από όσους έχουν κάποια γνώση του χώρου της ευρύτερης «εθνικής Δεξιάς». Συγκεκριμένα, η κυρία Γεωργιάδου:
• μιλά για την «Εθνική Παράταξη», χωρίς να κάνει αναφορά στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του επικεφαλής της Σπύρου Θεοτόκη («Πολιτικαί Αναμνήσεις», 1986),
• μιλά για το ΕΝΕΚ και την ιδεολογία του, χωρίς να κάνει αναφορά στο βιβλίο του Ιωάννη Σχοινά «Τιμή μας η πίστις στο Eθνος» (Νέα Θέσις, 2014), το οποίο συγκεντρώνει όλα τα ιδεολογικά κείμενα του κινήματος,
• μιλά για τον ΛΑΟΣ χωρίς να κάνει αναφορά ούτε στη Νεολαία του, η οποία είχε αξιόλογη δράση και συμμετοχή στις φοιτητικές εκλογές, ούτε στο περιοδικό της («Απόδραση»),
• δεν κάνει καμιά αναφορά στο περιοδικό «Patria», το οποίο ήταν το αξιολογότερο του ευρύτερου πολιτικού χώρου από το 2007 ως το 2012,
• μιλά για τη Χρυσή Αυγή χωρίς να κάνει καμιά αναφορά στο -κομβικό από πλευράς διατύπωσης της επίσημης ιδεολογίας της- Β΄ Συνέδριό της του 1992 και το σχετικό βιβλίο του Ν. Μιχαλολιάκου «Για μια μεγάλη Ελλάδα σε μια Ελεύθερη Ευρώπη», ενώ, τέλος, μιλά για τη Χ.Α. χωρίς να κάνει αναφορά στο περιοδικό «Μαίανδρος», το οποίο από τα τέλη του 2012 αντικατέστησε το περιοδικό «Χρυσή Αυγή».
Παρ’ όλα αυτά, οι εκδόσεις Πελασγός ευχαριστούν την κυρία Γεωργιάδου για τις αναφορές που κάνει στα βιβλία τους, αν και είναι ανεξήγητη η πλήρης αποσιώπηση του βιβλίου του Γιάννη Κολοβού «Ακρα Δεξιά και ριζοσπαστική Δεξιά στην Ελλάδα και στη Δυτική Ευρώπη: 1974-2004» (Πελασγός, 2005), το οποίο ήταν το πρώτο -και παραμένει το μόνο- στην ελληνική βιβλιογραφία που κάνει συστηματική ιδεολογική ανάλυση όλων των κομμάτων της «εθνικής Δεξιάς». Και είναι ανεξήγητη η αποσιώπηση, γιατί το βιβλίο αυτό το γνωρίζει η κυρία Γεωργιάδου, καθώς έκανε σχόλια για αυτό στις 04/03/2006, στον «Ιό» της «Ελευθεροτυπίας». Θεωρούμε ότι λόγοι στοιχειώδους επιστημονικής αντικειμενικότητας και τιμιότητας επέβαλλαν την καταγραφή του εν λόγω βιβλίου στη βιβλιογραφία από την κυρία Γεωργιάδου.
Επιπλέον, την ενημερώνουμε -αν δεν το γνωρίζει ήδη- ότι από τις εκδόσεις μας έχει κυκλοφορήσει και βιβλίο για τον ΛΑΟΣ («Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός: η ιδεολογία, οι εκλογές και οι ψηφοφόροι», 2016) και πρόκειται σύντομα να κυκλοφορήσει και βιβλίο-ανάλυση της ιδεολογίας του καθηγητή Δημητρίου Βεζανή. Αν η κυρία Γεωργιάδου μάς γνωρίσει μια διεύθυνση αλληλογραφίας της, οι εκδόσεις μας προτίθενται να της αποστείλουν αντίτυπα των εν λόγω βιβλίων χωρίς επιβάρυνσή της, προκειμένου να «εντρυφήσει» περισσότερο στο θέμα και να αποκτήσει ακριβέστερη εικόνα για την ιδεολογία και την πολιτική πορεία προσώπων και κομμάτων της εθνικής Δεξιάς στη χώρα μας.
*Συγγραφέας - διευθυντής εκδόσεων Πελασγός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου